Chitra Banerjee Divakaruni beroemde citaten

Iedereen ademt lucht in, maar het is een wijs persoon die weet wanneer hij die lucht moet gebruiken om te spreken en wanneer hij in stilte moet uitademen.

Een droom is een telegram uit de verborgen wereld...Alleen een dwaas of een analfabeet negeert het.

Of is dit hoe mensen overleven, de geschiedenis afschudden, zich onderdompelen in het moment?

Het hart zelf is buiten controle. Dat is zijn kracht en zijn zwakte.

Elke dag heeft een kleur, een geur.

Verwachtingen zijn als verborgen rotsen op je pad, alles wat ze doen is je struikelen

Elk kruid heeft een speciale dag. Voor kurkuma is het zondag, wanneer het licht vet en boterkleurig in de bakken druppelt om gloeiend op te worden gedrenkt, wanneer je tot de negen planeten bidt voor liefde en geluk.

Zo gaat het soms als we in de diepten van ons leven duiken. Niemand kan ons vergezellen, zelfs niet degenen die hun hart willen opgeven voor ons geluk.

Boven ons wacht ons paleis, het enige dat ik ooit nodig heb gehad. Zijn muren zijn ruimte, zijn vloer is Hemel, zijn centrum overal. We stijgen op; de vormen verzamelen zich om ons heen in Welkom, oplossen en vormen zich weer als vuurvliegjes in een zomeravond.

Ik ben drijvend en uitgestrekt en onbereikbaar-maar dat was ik altijd, alleen heb ik het nooit geweten!

Maandag is de dag van de stilte, dag van de hele witte mungboon, die heilig is voor de maan.

Woorden zijn tricky. Soms heb je ze nodig om de pijn van binnen naar buiten te brengen. Als je dat niet doet, wordt het gangreen en doodt je. . . . Maar soms kunnen woorden een gevoel in stukken breken.

Of misschien is het gewoon dat verlangen in het hart van het menselijk bestaan ligt. Wanneer we ons afkeren van één verlangen, moeten we een ander vinden om ons met al onze kracht aan te hechten-of anders sterven we.

Iedereen heeft een verhaal. Ik geloof niet dat iemand door het leven kan gaan zonder tenminste één verbazingwekkend ding te ontmoeten.

Elke keer als ik de pagina heb omgedraaid komt hij weer in mijn leven zo ongemakkelijk als postscript

Ik verhuisde hier toen ik 20 was om naar de universiteit te gaan. Na mijn verhuizing werd ik me veel meer bewust van het belang van de cultuur en literatuur voor mijn leven. Soms als je ergens in ondergedompeld bent, merk je het gewoon niet veel. Verhuizen zorgt ervoor dat je je cultuur waardeert. Ik heb steeds meer nagedacht over India en wat Indiaans-Amerikaans zijn voor mij betekent. En het heeft me ertoe gebracht dingen uit de Indiase literatuur in mijn eigen schrijven op te nemen.

Morgen is er weer een dag. Ik heb nu genoeg dingen om me zorgen over te maken.

...maak geen slangen uit touwen. Je hebt genoeg om je zorgen over te maken.

Een probleem wordt pas een probleem als je denkt dat het zo is. En vaak zien anderen jou zoals jij jezelf ziet.

Liefde komt als bliksem en verdwijnt op dezelfde manier. Als je geluk hebt, valt het je goed. Zo niet, dan verlang je je hele leven naar een man die je niet kunt krijgen.

Ik zag iets wat ik me nog niet eerder had gerealiseerd: woorden verspilden energie. Ik zou mijn kracht gebruiken om mijn geloof te koesteren dat mijn leven zich uniek zou ontvouwen.

Je kinderhonger is degene die je nooit verlaat.

Soms-dat weet ze uit haar eigen leven-om naar de andere kant te komen, moet je door verdriet reizen. Er zijn geen omwegen mogelijk.

Er was een onverwachte vrijheid om uit te sluiten dat men niet zo belangrijk was als men altijd had aangenomen!

Vaak zien anderen jou, zoals jij jezelf ziet.

Boeddha ' s vrouw vertelt een fascinerend verhaal, weinig bekend in het Westen, over de vrouw die Boeddha achterliet. Gabriel Constans richt de aandacht van de lezer op de sterke en gecompliceerde vrouwen die Boeddha omringden en laat ons de aard van het spirituele leven opnieuw nadenken.

Meisjes moeten worden gehard zodat ze een wereld kunnen overleven die vrouwen harder aandringt.

Hoe kan Ik vergeven als je niet bereid bent op te geven wat je heeft laten struikelen?

de duisternis is een krakende Golf. Het veegt me uit mijn lichaam totdat ik zwef tussen de sterren, die tine heldere poriën op de huid van de hemel. Als ik er maar doorheen kon, zou ik aan de andere kant belanden, aan de rechterkant, schaduwloos, perfect verlicht, voorbij de zorgen van deze wereldse wereld

Chili, spice of red donderdag is de dag van de afrekening. Dag die ons uitnodigt om de zak van ons bestaan op te pakken en het van binnen naar buiten te schudden. Dag van zelfmoord, dag van moord.

Fenegriek, het kruid van dinsdag, wanneer de lucht groen is als mossen na regen.

Venkel, dat is het kruid voor woensdag, de dag van de gemiddelden, van mensen van middelbare leeftijd. . . . Venkel . . . de geur van veranderingen die komen.

...deze keer ging ik niet in op mijn gebruikelijke tirade. Was het een herinnering aan Krishna, de koele stilte waarmee hij onenigheid tegenwerkte, die me tegenhield? Ik zag iets wat ik me nog niet eerder had gerealiseerd: woorden verspilden energie.

De droom is geen medicijn maar een manier. Luister naar waar het je kan brengen.

Ooit hoorde ik mijn moeder zeggen dat ieder van ons in een apart universum leeft, een universum waarvan we hebben gedroomd. Wij houden pople wanneer hun droom samenvalt met de Onze, de manier waarop twee uitsparingen ontwerpen gelegd een op de top van de andere zou kunnen overeenkomen. Maar droomwerelden zijn niet statisch als uitsparingen; vroeg of laat veranderen ze van vorm, wat leidt tot misverstanden, eenzaamheid en verlies van liefde.

ze zeggen in de oude verhalen dat wanneer een man en een vrouw elkaar ontmoeten, hun geest zich vermengt. hun blik is een touw van goud dat elkaar bindt. zelfs als ze elkaar nooit meer ontmoeten, dragen ze altijd een beetje van de ander bij zich. ze kunnen nooit vergeten, en ze kunnen nooit meer helemaal gelukkig zijn

Ik denk dat er veel is dat we hopen dat het nooit gebeurt.

Maar misschien als ik ouder word, begin ik schoonheid te zien waar ik het het minst had verwacht.

Ik hield van zijn stem, rijk en onzelfbewust, zelfs toen hij woorden vergat en neuriede om het gat te vullen. Wat ik niet begreep, stelde ik me voor, en zo werd het een liefdeslied.

Na de brand, toen ik mijn dankbaarheid probeerde te uiten voor hun vriendelijkheid tegenover onze klanten, waren ze ongemakkelijk, ongemakkelijk. Mijn vader had me moeten uitleggen dat het geven van dank niet gebruikelijk is in India. Hoe weet je dan of mensen waarderen wat je hebt gedaan?'Had ik gevraagd. 'Moet je het echt weten?"mijn vader vroeg terug.

Kun je nooit serieus zijn?'Zei ik, vernederd. 'Het is moeilijk,' zei hij. "Er is zo weinig in het leven dat het waard is.

Terugkijkend, kon ik niet wijzen op een speciale tijd en zeggen, daar! Dat is verbazingwekkend. We kunnen volledig veranderen en het niet herkennen. We denken dat vreselijke gebeurtenissen ons in steen hebben veranderd. Maar liefde glijdt er als een beitel in-en plotseling is het een bijl, die ons van binnenuit in stukken breekt.

Ik probeerde dit mededogen vast te houden, voelde de kostbaarheid ervan, maar zelfs toen ik ernaar reikte het te grijpen, verdween het in Sliertjes. Geen enkele openbaring kan standhouden tenzij ze wordt ondersteund door een kalme zuivere geest - en ik ben bang dat ik dat niet bezat.

In het leven is het het beste om niets gratis te nemen-tenzij het van iemand is die je het beste wenst.

Omdat uiteindelijk alleen de getuige-en niet de acteurs-de waarheid kent (Vyasa aan Draupadi)