Carol Rifka Brunt beroemde citaten

Er is gewoon iets moois aan wandelen op sneeuw waar niemand anders op heeft gelopen. Het laat je geloven dat je speciaal bent.

Dat is hoe verlegen zijn voelt. Alsof mijn huid te dun is, het licht te fel. De beste plek waar ik zou kunnen zijn is in een tunnel ver onder de koele, donkere aarde. Iemand stelt me een vraag en ik staar naar hen, met een leeg gezicht, mijn hersenen vastgelopen met hoe hard ik probeer iets interessants te vinden om te zeggen. En uiteindelijk kan ik alleen maar knikken of mijn schouders ophalen, want het licht van hun ogen die naar me kijken, op me wachten, is gewoon te veel om te nemen. En dan is het voorbij en er is nog een persoon in de wereld die denkt dat ik een complete en totale verspilling van ruimte ben.

Misschien was ik voorbestemd om voor altijd verliefd te worden op mensen die ik niet kon hebben. Misschien is er een hele reeks onmogelijke mensen die op me wachten om ze te vinden. Wachten om me steeds weer dezelfde onmogelijkheid te laten voelen.

Mijn moeder keek me teleurgesteld aan. Toen gaf ik haar er een terug. De mijne was voor alles, niet alleen voor de sandwich.

Het is moeilijk om dat te doen, om te besluiten het ene te geloven boven het andere.

Ik wist hoe verloren hoop gevaarlijk kon zijn, hoe ze iemand konden veranderen in iemand die ze nooit hadden gedacht te zijn.

Ik was op een plek waar niemand mijn hart ook maar een beetje kende.

Elke nieuwe partij, elke nieuwe groep mensen, en ik begin te denken dat dit misschien mijn kans is.Dat ik dit keer normaal zal zijn. Een nieuw blad. Een nieuwe start. Maar dan vind ik mezelf op het feest, denkend, Oh, ja. Dit weer.

Ik weet alles over liefde die te groot is om in een kleine emmer te blijven. Spatten over de plaats in de meest gênante manier mogelijk.

Misschien moest je doodgaan om eindelijk te kunnen doen wat je wilde.Ik heb nog een tijdje met de puzzelstukjes gespeeld, maar ik had geen geluk. Niets leek te passen zonder heel veel werk.Toen dacht ik: wat als het genoeg was om te beseffen dat je op een dag zou sterven, dat niets van dit alles voor altijd zou doorgaan? Is dat genoeg?

Je raakt gewend. Manieren om met bepaalde mensen om te gaan.

Je kon proberen te geloven wat je wilde, maar het werkte nooit. Je hersenen en je hart besloten wat je zou gaan geloven en dat was dat. Of je het nu leuk vond of niet.

Ik heb maar één goede vriend nodig om me te helpen. De meeste mensen zijn niet zo. De meeste mensen zijn altijd op zoek naar meer mensen om te weten.

De dingen die Ik wil, kosten geen geld.

Ik droom over mensen die geen seks hoeven te hebben om te weten dat ze van elkaar houden.

Het leek alsof het leven een soort vernauwende tunnel was toen je geboren werd, de tunnel was enorm. Je kunt van alles zijn. Toen, de absolute seconde na je geboorte, werd de tunnel verkleind tot ongeveer de helft van die grootte....Ik dacht dat op de dag dat je stierf, de tunnel zo smal zou zijn, dat je jezelf erin zou hebben geperst met zoveel keuzes, dat je gewoon werd verpletterd.

Ik had geen idee hoe gierig mijn hart echt was.

Alleen het bos in gaan is de beste manier om te doen alsof je in een andere tijd bent. Het is iets wat je alleen kunt doen. Als er iemand anders bij je is, is het te gemakkelijk om te onthouden waar je echt bent.

Ik had het gevoel dat ik bewijs had dat niet alle dagen even lang zijn, niet alle tijd hetzelfde gewicht heeft. Bewijs dat er werelden en werelden en werelden bovenop werelden zijn, als je wilt dat ze daar zijn.

Mensen kijken is een goede hobby, maar je moet er voorzichtig mee zijn. Je kunt mensen niet laten betrappen dat je naar ze staart. Als mensen je pakken, behandelen ze je als een eersteklas crimineel. En misschien hebben ze gelijk om dat te doen. Misschien moet het een misdaad zijn om dingen te zien over mensen die ze niet willen dat je ziet.

Ik dacht aan alle verschillende soorten liefde in de wereld. Ik kan er tien bedenken zonder het te proberen. De manier waarop ouders van hun kinderen houden, de manier waarop je van een puppy of chocolade-ijs houdt of thuis of je favoriete boek of je zus. Of je oom. Er is dat soort liefde en dan is er de andere soort. De vallende soort.

Er was niets veranderd. Ik was weer de domme. Ik was het meisje dat nooit begreep wie ze was voor mensen.

Soms voelt het goed om de lange weg naar huis te nemen.

Er zijn donkere zwarte knopen getatoeëerd op mijn hart. Ik zal ze de rest van mijn dagen dragen.

Als je eenmaal iets weet, kun je het nooit meer onbekend zijn.

Als mijn leven een film was, zou ik nu al weggelopen zijn.

Denk je dat ik niets weet van verkeerde liefde, June? Denk je dat ik gênante liefde niet begrijp?

Ik moet het geheim achterhalen. Ik moet uitzoeken hoe ik dingen naar me terug kan laten vliegen in plaats van altijd weg te vliegen.

Je kunt een hele wereld bouwen rond de kleinste details.

Ik staarde hard, op zoek naar een patroon. Denkend dat als ik hard genoeg bleef zoeken, de stukjes van de wereld misschien weer in elkaar zouden passen in iets dat ik kon begrijpen.

Na een sneeuwstorm is de beste tijd om in het bos te zijn, want alle lege bier-en frisdrankblikjes en snoepverpakkingen verdwijnen, en je hoeft niet zo hard te proberen om in een andere tijd te zijn. En er is gewoon iets moois aan wandelen op sneeuw waar niemand anders op heeft gelopen.

Ik ga naar de bioscoop wanneer ik de kans krijg, want de bioscoop is als het bos. Het is een andere plek die als een tijdmachine is.

Ik staarde de hele weg uit het raam, omdat het regende, en dat is hoe ik de stad het beste vind. Het lijkt erop dat het is opgepoetst. Alle straten schijnen en lichten van overal reflecteren op het zwart. Het is alsof de hele plaats is gedompeld in suiker siroop. Alsof de stad een soort grote snoepappel is.