Carolyn Parkhurst beroemde citaten

Er is geen boek waar iedereen van houdt.

Zo lang was het gewoon mijn geheim. Het brandde in me, en ik voelde me alsof ik iets belangrijks droeg, iets dat me maakte wie ik was en me anders maakte dan iedereen. Ik nam het overal mee naartoe, en er was nooit een moment dat ik me er niet van bewust was. Het was alsof ik helemaal wakker was, alsof ik elke zenuw in mijn lichaam kon voelen eindigen. Soms deed mijn huid bijna pijn van de kracht ervan, zo sterk was het. Alsof mijn hele lichaam zoemde of zo. Ik voelde me bijna, Ik weet niet, nobel, als een middeleeuwse ridder of zoiets, die deze geheime liefde met me meedroeg.

Het is niet de inhoud van onze dromen die ons tweede hart zijn donkere kleur geeft; het zijn de gedachten die door ons hoofd gaan in die wakkere momenten waarop de slaap niet zal komen. En dat zijn de dingen die we nooit aan iemand vertellen.

Hoe kan het zijn, vroeg ik me af, dat we in bed kunnen liggen naast een persoon die we volledig en hulpeloos liefhebben, een persoon die we meer liefhebben dan onze eigen adem, en nog steeds pijn hebben om te denken aan degene die ons al die jaren geleden pijn heeft gedaan? Het is het verraad van dit tweede hart van ons, zijn vlees gebonden als een vingertopje strak rond getwijnd met een enkel haar, Blauw getint door gebrek aan bloed. De beschamende knijp ervan.

Ik word wakker in die staat van verdriet als je kunt zien dat je rouwt, zelfs in je slaap.

Misschien zag ze voor haar een leven lang op de verwoeste aarde lopen en koos ze in plaats daarvan voor een enkel moment in de lucht.

Het was September en er hing een knapperig gevoel in de lucht. Ik zei iets dat haar aan het lachen maakte, en ik kon niet stoppen met naar haar te kijken. Het was een beetje koud, en haar wangen waren roze, en haar donkere haar stroomde rond haar gezicht. Het enige wat ik de rest van mijn leven wilde was haar zo aan het lachen maken. Soms botsten onze armen tegen elkaar terwijl we liepen, en het was alsof ik de aanraking minuten kon voelen nadat het was gebeurd.

Hoe is het, Lexy? Je wordt wakker en je voelt - wat? Zwaarte, een pijn van binnen, een gewicht, Ja. Een zachte verkreukeling van het vlees. Een gevoel alsof alle oppervlakken binnenin je rauw zijn gewreven. Een stem in je hoofd - nee, geen stemmen, niet zoals stemmen horen, niets zo gek, alleen je eigen innerlijke stem, degene die zegt 'sla linksaf op de hoek' of 'vergeet niet te stoppen bij het postkantoor', alleen nu zegt het: 'Ik haat mezelf. Het zegt: 'Ik wil sterven.'

Het eenvoudigste wat over elke persoon, elke relatie kan worden gezegd, is dat het helemaal niet eenvoudig is.

Ik heb altijd geweten dat het beste deel van schrijven plaatsvindt voordat je een pen hebt opgepikt. Wanneer een verhaal alleen in je geest bestaat, is het potentieel ervan oneindig; het is pas wanneer je woorden op papier begint te plakken dat het minder dan perfect wordt. Je moet je keuzes maken, je grenzen stellen. Begin de kosmos te versnipperen, en stop niet totdat je het hebt beperkt tot een enkel, gewoon vlekje Vuil. En uiteindelijk is wat je hebt gemaakt lang niet zo glorieus als wat je hebt weggegooid.

Soms vraag ik me af hoe we zo zeker kunnen zijn van wat God ziet. Hoe arrogant we zijn, denk ik soms, om ons voor te stellen dat er elke minuut iemand naar ons kijkt. Om te denken dat elke actie zo belangrijk is.

Ik ga me niet schuldig voelen omdat ik de dingen wil die iedereen wil.

Het is fijn om te weten dat je in de dromen van iemand anders bent verschenen. Het is het bewijs dat je bestaat, op een bepaalde manier, het bewijs dat je substantie en waarde hebt buiten de muren van je eigen geest.

Het is waar, is het niet, dat ieder van ons twee harten heeft? Het geheime hart, gekruld achter als een vuist, levend knoestig en gekrompen onder de vlakte, open een die we elke dag gebruiken.

Dit alles om te zeggen: Ik ben drieënveertig jaar oud. Misschien leef ik nog veertig. Wat doe ik met die jaren? Hoe vul ik ze zonder Lexy? Wanneer ik kom om het verhaal van mijn leven te vertellen, zal er een lijn zijn, gevouwen en wazig en zacht met de leeftijd, waar ze stopt. Als ik de loterij win, als ik vader word van een kind, als ik het gebruik van mijn benen verlies, zal het zijn nadat ze klaar is met mij te kennen. "Als ik in de hemel kom", zei mijn grootmoeder, weduwe op negenendertig, "zal je grootvader me niet eens herkennen.

Ik herinner me mijn vrouw in het wit. Het liet mensen huilen om het te horen...Iedereen vond het de droevigste zin die ooit geschreven is. En het maakte niet uit of ik nooit meer een woord schreef. Deze ene zin had een einde gemaakt aan de noodzaak van toekomstige zinnen. Ik had het allemaal gezegd.

Er zouden moeilijke tijden zijn,maar wat kon het me schelen als we moeilijke tijden hadden? De takken van mijn liefde waren wijd, en ze vingen de regen en de sneeuw. Het komt wel goed, wij twee samen. Het komt wel goed.

Want voor de meesten van ons is zelfmoord een moment dat we nooit zullen kiezen. Het is alleen voor mensen zoals Lexy, die weten dat ze uiteindelijk kunnen kiezen, die geloven dat ze een keuze moeten maken.

De conclusie die ik heb getrokken is dat honden vooral getuigen zijn. Ze hebben toegang tot onze meest privé momenten. Ze zijn er als we denken dat we alleen zijn. Bedenk wat ze ons kunnen vertellen. Ze zitten op de schoot van presidenten. Ze zien daden van liefde en geweld, ruzies en vete, en het geheime spel van kinderen. Als ze ons alles konden vertellen wat ze hebben gezien, zouden alle gaten in ons leven zichzelf aan elkaar hechten.

Had ik gisteren maar geweten wat ik vandaag weet, dan had ik je twee grijze ogen eruit gehaald en er ogen van klei in gedaan. En als ik had geweten dat je gisteren niet meer van mij zou zijn, dan had ik je hart van vlees eruit gehaald en er een van steen in gedaan.

De conclusie die ik heb getrokken is dat honden vooral getuigen zijn.

Ik zing over een vrouw met inkt op haar handen en foto ' s verborgen onder haar haar. Ik zing over een hond met een huid als fluweel die de verkeerde kant op geduwd wordt.Ik zing over de vorm die een gevallen lichaam maakt in het vuil onder een boom, en ik zing over een gewone man die dingen wil weten die geen mens hem kan vertellen.Dit is het ware begin.

Ik kan geen enkele ademhaling nemen, geen enkele ademhaling, zonder te weten dat ik van je hou.

Washing The Dead is een verhelderende en ingewikkeld gelaagde roman over de ingewikkelde erfenissen die van moeder op dochter overgaan, en over de manieren waarop het begrijpen van onze eigen geschiedenis ons helpt te maken wie we zijn. Michelle Brafman is een inzichtelijke schrijfster die nooit wankelt of terugdeinst in haar zoektocht om de harten van haar personages te ontdekken.