Tom Perrotta beroemde citaten

Misschien is dat wat we zoeken in de mensen van wie we houden, de vonk van ongeluk waarvan we denken dat we weten hoe we het moeten doven.

Ze leken allebei te begrijpen dat het beschrijven ervan hun krachten te boven ging, de dankbaarheid die zich door je lichaam verspreidt wanneer een last wordt opgeheven, en het gevoel van thuiskomst dat volgt, wanneer je je plotseling herinnert hoe het voelt om jezelf te zijn.

Elke minuut dat we samen waren, voelde het alsof ik in het donker door een vreemd huis dwaalde, tastend naar een lichtschakelaar. En toen, als ik er een vond en hem aanzette, was de lamp dood.

Als dingen niet goed gaan, helpt het om jezelf als een genie te zien en de rest van de wereld als een stel idioten.

Wat was het volwassen leven anders dan het ene moment van zwakte bovenop het andere? De meeste mensen vielen gewoon in de rij als gehoorzame kleine kinderen, die precies deden wat de maatschappij op een bepaald moment van hen verwachtte, terwijl ze al die tijd deden alsof ze daadwerkelijk een soort keuze hadden gemaakt.

Je zou kunnen zeggen dat dit boek uit de krantenkoppen is gerukt, maar dat zou niet eerlijk zijn. Bret Anthony Johnston ' s meeslepende roman gaat verder waar de roddelbladen stoppen, en brengt ons naar plaatsen waar zelfs de beste journalistiek niet kan gaan. Remember Me Like This is een wijze, ontroerende en verontrustende roman over familie en identiteit, en een heldere inventaris van verlies en verlossing.

Er gaat niets boven het schrijven van een roman omdat het een volledige uitdrukking van jou is. Je hebt gewoon alles onder controle. Zelfs een filmregisseur heeft dat niveau van controle niet.

Het is alsof het menselijk ras is geprogrammeerd voor ellende.

Toen iedereen dacht dat de wereld eeuwig zou duren, had niemand tijd voor iets.

Blijkbaar werden zelfs de meest verschrikkelijke tragedies, en de mensen die ze hadden geruïneerd, na een tijdje een beetje verouderd.

Ze vertelde haar therapeut dat het haar herinnerde aan thuiskomen in de zomer na haar eerste jaar op Rutgers, terug stappen in het warme bad van familie en vrienden, het een week of twee leuk vinden, en zich dan gevangen voelen, sterven om terug te keren naar school, haar kamergenoten en haar schattige nieuwe vriendje missen, de lessen en de feesten en de giechelende gesprekken voor het slapen gaan, voor het eerst begrijpen dat dat nu haar echte leven was, dat dit, ondanks alles wat ze ooit had liefgehad, voorgoed was afgelopen.

Ik vind dat zelfs kleine veranderingen je soms uit een mentale sleur halen.

Wat betreft het schrijven over verleiding, er is geen drama zonder verleiding, en geen roman zonder drama.

Ik maak geen onderscheid tussen sympathie en eerlijkheid als ik schrijf. De twee gaan samen-Ik ben geïnteresseerd in het bewonen van mijn personages, het zien van de wereld door hun ogen.

Ik heb echte dromen van Bruce Springsteen die me op het podium roept om een bandana te dragen en ritme gitaar te spelen naast Little Steven.

Ik geloof niet meer dat zo ongeveer alles grappig is, als het vanuit de juiste hoek wordt bekeken.

Toen ik 'The Abstinence Teacher' schreef, probeerde ik me echt onder te dompelen in de hedendaagse Amerikaanse Evangelische cultuur.

Mijn vrouw en ik verlieten New York toen ze zwanger werd - we dachten dat het echt moeilijk zou zijn om in de stad te blijven.

Tot op de dag van vandaag is ze nog steeds verdrietig. Omdat er geen eindige hoeveelheid pijn in ons zit. Ons lichaam en geest produceren er gewoon meer van. Ik zeg alleen maar dat ik de pijn die in haar was op dat moment nam en het mijn eigen maakte. En het deed me helemaal geen pijn.

Van een afstand is het volkomen logisch dat de mensen en de dingen waarvan je denkt dat ze je zullen redden juist degenen zijn die de kracht hebben om je het bitterst teleur te stellen, maar van dichtbij kan het je als een verbijsterende verrassing raken.

Als er iets was, leek hij een beetje eenzaam, maar al te klaar om zijn hart te openen bij het geringste teken van interst.

Als je eenmaal door die onzichtbare barrière was gebroken die de ene persoon van de andere Scheidt, was je voor altijd verbonden, of je het nu leuk vond of niet.

Hij had nooit de aanpassingen en compromissen moeten maken die andere mensen in het begin van hun romantische carrière accepteerden; hij had nooit de kans gehad om de les te leren die Sarah hem elke dag leerde-dat schoonheid slechts een deel ervan was, en zelfs niet het belangrijkste deel, dat er transacties waren tussen mensen die plaatsvonden op een mysterieus niveau onder de huid, of misschien zelfs buiten het lichaam.

Het is niet het vals spelen. Het is de honger naar een alternatief. De weigering om ongelukkig te zijn.

Het voelde goed, de hele familie samen op een zonnige ochtend in een gezonde omgeving. Als het niet voor het warshiping God-gedeelte was geweest, zou hij graag regelmatig naar de kerk zijn geweest.

Want wat is er erger dan wakker liggen in het donker, je leven zien wegdruppelen, de ene onvervangbare minuut na de andere?

Ze zou een mentor en een inspiratie zijn voor meisjes zoals zijzelf, de Stille die hun weg door de middelbare school hadden slaapwandeld, niets wetend behalve dat ze onmogelijk gelukkig konden zijn met een van de keuzes die de wereld hen leek te bieden.

Er zit geen eindige hoeveelheid pijn in ons. Ons lichaam en geest produceren er gewoon meer van. (67)

Jill voelde een leegte in haar toen ze haar arm optilde, een gevoel dat er iets vitaals van haar leven werd afgetrokken. Het was altijd zo als iemand waar je om gaf wegging, zelfs als je wist dat het onvermijdelijk was, en het waarschijnlijk niet jouw schuld was. (341)

Hij deed me denken aan alle boeken die ik niet had gelezen, en aan alle boeken die ik had gelezen maar niet volledig had begrepen.

Het kostte sommige mensen iets langer dan anderen om te beseffen hoe weinig woorden ze nodig hadden om rond te komen, hoeveel van het leven ze in stilte konden onderhandelen.

Vroeg of laat verliezen we allemaal onze geliefden. We moeten allemaal lijden, ieder van ons.

Meg zou zelf moeten leren wat Laurie in de zomer had bedacht-dat het beter was om goed genoeg met rust te laten, om onnodige ontmoetingen met mensen die je achterliet te vermijden, om niet te blijven prikken in die zere tand met het puntje van je tong. Niet omdat je niet meer van ze hield, maar omdat je dat deed, en omdat die liefde nu nutteloos was, gewoon weer een doffe pijn in je fantoomlid.

Ik las veel in de Bijbel en raakte gefascineerd door het idee van de opname. Het is vrij wild. Ik had er niet van gehoord tot ik op de universiteit zat.

Ik las 'The Great Gatsby' op de middelbare school en werd gehypnotiseerd door de schoonheid van de zinnen en ontroerd door het verhaal over de onherroepelijkheid van verloren liefde.

Ik schreef al heel vroeg, alsof ik betrokken was bij ons literaire tijdschrift op de middelbare school, dat 'Pariah' heette. Het voetbalteam was de Bears, en het literaire tijdschrift was Pariah. Het was geweldig. Het was een echte subcultuur. Maar ik schreef verhalen voor hen.

Ik weet niet zeker of het mogelijk is om een roman te schrijven over mensen die niet overtreden of struikelen, mensen die zichzelf niet verrassen met de dingen die ze doen, mensen die al hun acties met perfecte logische consistentie kunnen verklaren. Het is voor mij in ieder geval niet mogelijk om zo ' n roman te schrijven.

Ik ben gewend om mijn romans aan te passen voor speelfilms - het kan een uitdaging zijn om drie of vierhonderd pagina ' s in twee uur dramatische actie te knippen en te comprimeren.

Mijn mythische versie van Amerika gaat vooral over ouders en kinderen, en in mijn ervaring is de voorstedelijke setting waar dat specifieke drama zich afspeelt. Dat wil niet zeggen dat er geen ouders en kinderen zijn in steden of op boerderijen. Ik ken ze gewoon niet.

Safe from the Neighbors is een roman van ongewone rijkdom en diepte, een die net zo wijs is over de kleine schokken binnen een huwelijk als over de onrustige geschiedenis van Mississippi. Steve Yarbrough is een formidabel getalenteerd schrijver, Pendelend tussen het verleden en het heden met een gratie die moeiteloos aanvoelt.

Een scenarioschrijver hoorde me lezen uit mijn roman 'The Wishbones' toen het nog in ontwikkeling was en noemde me aan een aantal producenten in Hollywood. Ze belden, en ik zei dat ik een roman in mijn La had over een middelbare school verkiezing die uit de hand loopt. Ze vroegen om een kijkje te nemen, en mijn leven veranderde behoorlijk dramatisch als gevolg.

Mijn romans zijn zeker spannender dan mijn eigen leven.

Het gebeurde zo dat ik het grootste deel van mijn leven in de buitenwijken heb gewoond.

Ik ben een beetje geobsedeerd door religie, zonder een religieus persoon te zijn, voor ongeveer een decennium.

Ik schrijf over kinderen die opgroeien, ik schrijf veel over scholen en ouders, en al mijn ervaringen met die dingen zijn voorstedelijke ervaringen geweest.

Ik was ook bekend als Frodo omdat ik een vroege adopter was van 'The Lord of the Rings'.

Ik was een vuilnisman in New Jersey in de zomer tijdens de universiteit op Yale. Iedereen moet naar Zwitserland en ik moet naar de vuilnisbelt.

Ik beschreef mezelf vroeger als een stripschrijver, maar mijn zorgen lijken de afgelopen jaren te zijn verduisterd.

Ik wilde echt muzikant worden, maar het bleek dat ik geen gevoel voor tijd had.

Ik ben gefascineerd door de kracht van religie in onze cultuur. Zoals veel seculiere, liberale mensen heb ik het lange tijd genegeerd. De laatste tijd, natuurlijk, alleen vanuit een politiek perspectief, is het onmogelijk om te negeren.