Alexander Payne beroemde citaten

Wat is filmmaken anders dan tasten in het donker?

Alle drie de delen van het maken van films [schrijven, schieten, bewerken] dragen bij aan rhytm. Je wilt dat het script zo strak mogelijk is, je wilt dat het acteren zo efficiënt mogelijk is op de set, en je hebt genoeg dekking om het ritme in de bewerkingsruimte te manipuleren, en dan in de bewerkingsruimte wil je de snelst mogelijke versie vinden, zelfs als het een ontspannen film is. Ik vind het schrijven en regisseren zeker meer en meer een middel om materiaal te verzamelen voor montage. Het draait allemaal om editing.

Als je verliefd zou worden en je terug in de tijd zou kunnen gaan en een dag opnieuw zou beleven en de banale dingen zou zien die je deed die je vergeten was, zou je huilen, kijkend naar die dag,

Ik denk niet zo veel aan verbale komedie. Ik denk altijd aan visuele komedie. Ik ben opgegroeid met het kijken naar stiltes, en ik denk altijd aan hoe ik cinema kan maken, niet goed praten - hoewel ik goed praten wil. Ik ben veel meer geïnteresseerd in het inlijsten, componeren en orkestreren van lichamen in de ruimte, enzovoort. Mijn doel is altijd wat Chuck Jones wilde dat zijn Warner Brothers cartoons waren, dat was als je het geluid zachter zet, je nog steeds kon zien wat er aan de hand was. Ik denk dat als je de meeste van mijn films met het geluid uit kijkt, je nog steeds kunt zien wat er aan de hand is.

Ik hou van acteurs die, als je ze op het scherm ziet, een persoon voelen, niet alleen een acteur.

Mijn uitgever en ik blijven zeer gedisciplineerd. Soms als je een film maakt, kom je in de bewerkingsruimte en zie je een scène die je vertraagt in een bepaald gedeelte, maar als je die scène verwijdert, emotioneel of verhaalsgewijs, zal een andere scène een half uur later niet dezelfde impact hebben. Je zit er gewoon mee vast.

Ik denk dat een slecht gemaakt, geweldig idee voor een nieuwe film met een hoop spelfouten gewoon 100 keer beter is dan een goed gemaakt verouderd script.

Ik zou nooit deel kunnen uitmaken van een verfilming waar er druk is om de immense fanbase niet teleur te stellen. In die gevallen eindigen ze vaak met gefilmde boeken op band, vrij oncinematisch. Dat gezegd hebbende, zou ik zeggen dat alle aanpassingen die ik heb gedaan vrij trouw zijn aan het origineel. Je moet kiezen welke verhaallijnen en plotdraden, omdat je niet de tijd hebt om te doden in de film zoals ze in romans hebben. Al die pagina ' s met omwegen en plots en verschillende verhaallijnen. Maar films voegen veel toe, en je moet het in beweging houden.

Cynisme blijft bestaan. Sentimentaliteit veroudert, date snel.

Komedie is een prachtig apparaat voor afstand dat ons in staat stelt om te kijken naar waar we het over hebben met een zekere mate van afstand en hopelijk met een beetje meer perspectief en eerlijkheid. Op veel uitzonderingen na, is een film zonder grappen veel minder aantrekkelijk voor mij.

Het liefste wat een regisseur kan doen is alles met open ogen bekijken.

Ik hou van voice-over in films, en de meeste van mijn films zijn voice-over films.

Ik denk dat als je de meeste van mijn films met het geluid uit kijkt, je nog steeds kunt zien wat er aan de hand is.

Ik denk dat Peter Jennings de enige fatsoenlijke is van de grote drie.

Ik wil dat al mijn films van mij zijn.

Joe E. Lewis zei: "geld koopt geen geluk, maar het kalmeert de zenuwen. En zo voel ik me over een film die goed wordt ontvangen.

De acteurs zijn de grootste uitvoerders van toon in een film. Ze zijn de belangrijkste filmcomponent.

Er is een publiek voor geletterde films-langzamere, meer observante, meer menselijke films, en ze verdienen het om gemaakt te worden.

Het lijkt erop dat onze politici de wereld zwart op wit zien, dus waarom onze kunstenaars niet? Moest Manhattan van Woody Allen zwart-wit zijn? Geen. Maar is het fantastisch dat het was? Om New York zo te zien? Ja!

Je weet maar nooit wanneer je in een gouden eeuw leeft.

Enigszins dramatische dingen gebeuren, en je merkt ze niet eens altijd-dat is wat het leven is.

Marketing heeft het verhaal verdrongen als de belangrijkste kracht achter de waardigheid van het maken van een film, en dat is een heel trieste zaak. Het is film alleen als een functie van consumentisme in plaats van als een belangrijk onderdeel van onze cultuur, en dat is overal ter wereld.

Hollywoodfilms zijn een beerput van Formule geworden en het is aan ons om te proberen het te veranderen... Ik voel me net een prediker! Maar het is echt waar. Ik voel me persoonlijk verantwoordelijk voor de toekomst van de Amerikaanse cinema. Ik persoonlijk.

Ik heb nog steeds energie en een zekere mate van jeugd, dat is wat een filmmaker nodig heeft.

Ik wilde nooit dat geldzorgen me zouden vertragen of me een baan zouden laten aannemen die ik niet wilde.

Ik bedoel, kijk, ik hou van films, niet alleen van de films die ik maak... Ik hou niet zo van de films die ik maak.

Ik hoop dat ik ooit een goede film kan maken.

Als je een houseguest bent en je vertrekt, is het leuk om iets recht te maken of je gastheren een nuttig geschenk te sturen. En als je de planeet verlaat, is het fijn om een positieve bijdrage te hebben geleverd.

Een boek suggereert een hele wereld en verhaal waar ik in geen miljoen jaar aan had kunnen denken.

Een valkuil van het maken van een komedie met een studio-en het is ook een Amerikaans cultureel ding-is dat ik het beu word om altijd te worden aangemoedigd om te lachen.

Elk van mijn films wordt makkelijker om van de grond te komen.

Ik wilde altijd al dat 'Sideways' een geweldige Italiaanse film uit de jaren zestig was.

Ik vind het schrijven en regisseren zeker meer en meer een middel om materiaal te verzamelen voor montage. Het draait allemaal om editing.

Ik voel geen wanhoop omdat ik de films kan maken die ik wil maken, en dat geeft me hoop.

Ik wil niet dat alle Amerikaanse cinema grote cartoons zijn die gewoon gemaakt zijn om door de hele wereld te worden verteerd.

De beste film gaat over ethiek.

Ik zie het maken van films niet alleen als een daad van persoonlijke zelfverheerlijking, maar eerder als een daad van openbare dienst.

Naarmate de jaren verstrijken en ik meer films maak, ben ik steeds meer geïnteresseerd in het vastleggen van plaatsen als een levendige achtergrond voor mijn films.

Zelfs als we op 100-jarige leeftijd sterven, sterven we nog jong. Ik wil minstens 700 jaar. Er is veel reizen en boeken te lezen en films te zien. Ik ga het niet allemaal in 85 jaar persen.

De grootste angst die ik heb is om te sterven met spijt, en dat zal natuurlijk uitkomen.