David O. Russell beroemde citaten

Dat is het mooiste wat ik leuk vind aan boksen: je kunt een stoot nemen. Het grootste ding over het nemen van een klap is dat je ego reageert en er is geen betere spirituele les dan proberen geen aandacht te besteden aan de reactie van je ego.

Werk gewoon hard aan je ambacht - dat is je enige hoop om iets waardevols te doen.

Hoe dichter je bij emotionele authenticiteit en mensen, karakter authenticiteit blijft, hoe minder je fout kunt gaan. Zo voel ik me nu, wat je ook doet.

Je moet het altijd doen alsof het je laatste film is. Dat is mijn persoonlijke overtuiging. Elke filmmaker zal een ander geloof hebben. Dat is de enige manier die ik weet om een film te maken die misschien goed is. Je moet het echt serieus nemen alsof het je laatste ding is.

Alles wat je ooit zou kunnen willen of zijn, heb je al en ben je.

Omdat mensen, mijn ouders, erg kleurrijk waren, erg spraakzaam, gepassioneerd, hielden ze echt van elkaar. Maar dat betekende ook verhit, het betekende dat er veel drama in huis was. Goed voor een filmmaker, denk ik.

Er is niets beter dan een acteur die echt, echt hongerig is om alles te laten zien wat ze hebben.

Ik denk dat het mijn passie was zonder dat het werd verklaard als een baan die ik kon hebben, of een carrière die ik kon hebben.

Ik was gefrustreerd omdat ik niet kon gaan, terwijl ik probeerde uit te vinden hoe Ik films moest maken. Ik had verschillende banen, Ik gaf les in een SAT-les, Ik was barman, ik had een dagtaak op een kantoor en maakte korte films.

Het geschenk van het leven is het geschenk om soms te lijden en het te omarmen, hartzeer en alles.

Ik kreeg jurydienst, en daar leerde ik schrijven.

De Heilige Driehoek van regie en filmmaken is karakteremotie, camerabeweging en muziek. Als je die drie raakt, is dat magisch. Dat probeer ik te doen.

Ik maak elke film en elke scène alsof het mijn laatste zou kunnen zijn. Dat is de enige manier waarop ik cinema kan maken die op zijn voeten staat. Ik moet het zo behandelen. Het moet op het spel van leven en dood staan.

Wat we beweren, kan heel vaak onze realiteit worden. Tot op zekere hoogte kan iedereen proberen zijn lot vorm te geven en te beheersen. Iedereen kiest een identiteit.

Romantiek is essentieel. Ik hou van de liefde. Ik hou niet van mensen die worstelen. Ik hou van waar mensen voor vechten. Dat ontroert me. Ik hou ervan om mensen liefdevol te zien zijn, en ik vind het betoverend, magisch en vervoerend. Het is een van de redenen dat ik naar de film ga, en daarom zet ik het graag in films.

Zo zie ik de dingen. Ik denk dat dingen die het meest dramatisch of tragisch zijn, er ook het meest belachelijk en grappig kunnen uitzien. Dat hoort bij het menselijk zijn.

Er is altijd hoop. Geef nooit op. Loop langzaam en drink veel water. Het is geen sprint.

Je leert door te proberen en te falen. Gewoon veel hard werken en fouten.

De grote les over filmmaken is nooit "nee" als antwoord te nemen, vooral als je veel passie en inspiratie hebt om iets te doen.

De cinema die ik maak is een cinema over mensen, emotie, menselijkheid en passie. Het gaat niet alleen om waar ze doorheen worstelen, maar waar ze voor leven. Daar hou ik van. De muziek waar ze van houden, de mensen waar ze van houden, de kleding, het haar en het leven waar ze van houden

Je kunt een film niet dwingen. Films gebeuren wanneer ze moeten gebeuren. Alles gebeurt in Gods tijd. Dat geloof ik echt.

Het leven gebeurt zoals het hoort te gebeuren. Het brengt je waar het je brengt.

Ik zou zeggen dat toen ik in dit hoofdstuk van mijn filmcarrière kwam, te beginnen met 'The Fighter', er het gevoel was dat je van je instincten moest gaan en je van je buik moest gaan, en je moest niet aarzelen en je moest je niet afdekken.

Ik ben altijd op zoek naar een manier om het publiek te verrassen. Dat is, denk ik, mijn werk als regisseur. Ik vond dat Amy Adams een stoere vrouw speelde in' the Fighter ' een verrassing was. Mensen zagen haar als een prinses.

Een van de dingen die ik op mijn leeftijd heb ontdekt, is dat ik betovering moet hebben. Dat was mij in mijn vroegere jaren niet duidelijk. Als ik naar mijn favoriete films Kijk, De Frank Capra - zelfs Scorsese, zelfs 'Goodfellas', wat die film zo opmerkelijk maakt, is dat er betovering in hun wereld is.

Een deel van Jimmy Stewart 's optreden in' It 's a Wonderful Life' is een van de meest verontrustende optredens die hij ooit heeft gedaan, wanneer hij uit elkaar valt en wanneer hij instort.

Ik denk dat elke spirituele ervaring die de moeite waard is, niet over ego gaat en het zal je op de een of andere manier vernederen. En ook, een Zen monnik zei ooit tegen me: 'als je niet lacht, dan krijg je het niet.'

De hele truc is om het te laten voelen alsof je het leven van echte mensen bespioneert terwijl ze de dag doorkomen. Als ik schrijf, moet ik mezelf als schrijver bedriegen. Als ik bewust zeg: 'ik schrijf', voel ik al deze druk en op de een of andere manier voelt het niet zo echt als wanneer het niet zo veel lijkt te tellen.

Wat hebben we eigenlijk in het leven? Als we geluk hebben, bereiken we een bepaalde leeftijd en hebben we elkaar. We hebben het eten dat we lekker vinden. We hebben onze gekke kleine rituelen. En we hebben elkaar.

Als ik een e-mail schrijf waarin ik een hele scène schetste, kwam het gewoon uit mijn onbewuste, het komt uit een diepere plaats. Hetzelfde gebeurt als de acteurs gaan, nemen na nemen, en gewoon verdwalen in het. Als je in een huis bent, denk je er niet aan om in het huis te zijn; je bent er gewoon.

Ik denk dat ik ergens tussen Scorsese en Capra beland in waar ik emotioneel toe aangetrokken word; ik voel me aangetrokken tot zeer intense emoties. Capra maakte mensen bang toen ze Jimmy Stewart zagen verliezen in ' It 's a Wonderful Life'.

Ik had verschillende banen, Ik gaf les in een SAT-les, Ik was barman, ik had een dagtaak op een kantoor en maakte korte films. Ik kreeg subsidies van NYSCA en NEA voor een idee, dat later 'Huckabees' werd, over een man in een Chinees restaurant die microfoons op elke tafel had en elk persoonlijk gesprek hoorde en pervers persoonlijke fortuinen zou schrijven.

Ik deed een danssequentie in mijn tweede korte film, die mijn beste korte film was, genaamd 'Hairway to the Stars', en ik denk dat Chris Wink, de oprichter van Blue Man Group, daarin zat. Het is een zwart-wit danssequentie. We waren heerlijke serveersters samen.

The Fighter ging over een gezin dat worstelde om te overwinnen en soms tegen elkaar vocht, en ik ging terug en herschreef dit script dat ik aanvankelijk voor mijn zoon had geschreven omdat mijn zoon een stemmingsstoornis heeft.

Ik voel me diep gezegend. Ik vind het een groot voorrecht om een film te maken.

Dat is wat mensen de helft van de tijd uit de strijd haalt. Ze worden geraakt en de helft van de reactie is dat je ego zegt: 'Ik kan niet geloven dat die persoon me net heeft verlicht - hoe vernederend.

Ik denk dat wat meeslepende fictie of cinema maakt, is wanneer je in feite de meest intense momenten van ervaring neemt en je er een lied of een verhaal van maakt.

Ik kreeg een nominatie voor regisseur, wat de wereld voor mij betekent; het is gewoon het meest opwindende voor mij en mijn familie. Je doet het goede harde werk, en de rest is iets waar je niet te verstrikt in moet raken, maar als het gebeurt - jongen! Ik respecteer het.

Ik hou gewoon van echte personages; ze zijn niet pretentieus, en elke emotie is aan de oppervlakte, het zijn gewone werkende mensen. Hun voorkeuren, hun antipathieën, hun liefdes, hun haat, hun passies; ze zijn allemaal daar aan de oppervlakte.

Weet je, veteranen komen thuis en ze zijn misschien niet bipolair, maar nadat ze een oorlog hebben meegemaakt met PTSS of een hoofdletsel, hebben hun families een handvol als ze thuiskomen.