-
Wat ik plotseling begreep was dat een bedankbriefje niet de prijs is die je betaalt voor het ontvangen van een geschenk, zoals zoveel kinderen denken dat het is, een soort minimum eerbetoon of tol, maar een kans om je zegeningen te tellen. En dankbaarheid is niet wat je geeft in ruil voor iets; het is wat je voelt als je gezegend bent-gezegend om familie en vrienden te hebben die om je geven en die je gelukkig willen zien. Vandaar de vreugde van het bedanken.
-
Het grootste geschenk dat je iemand kunt geven is je onverdeelde aandacht...
-
Maar het kost zo weinig om mensen te helpen, en mensen helpen elkaar echt, zelfs mensen met heel weinig zelf. En het gaat niet alleen om tweede kansen. De meeste mensen verdienen een eindeloos aantal kansen.
-
Als lezer zit je vaak in een of meer karakterhoofden, dus je weet wat ze voelen, zelfs als ze het niet precies kunnen zeggen, of ze zeggen het zo schuin dat de andere personages het niet vangen. Lezers worden vaak herinnerd aan de kloof tussen wat mensen zeggen en wat ze bedoelen, en dergelijke momenten zetten ons ertoe aan meer afgestemd te worden op gebaren, toon en taal.
-
Je kunt echt personages missen. Niet dat je mensen mist, maar je kunt ze nog steeds missen.
-
We zitten allemaal in de end-of-our-life book club, of we het nu erkennen of niet; elk boek dat we lezen is misschien wel het laatste, elk gesprek Het Laatste.
-
Je hoeft niet één emotie tegelijk te hebben.
-
In een geïdealiseerde wereld zouden we allemaal kunnen doen wat onze Engelse leraren ons vertelden te doen, namelijk mooi proza schrijven waar enthousiasme wordt overgebracht door woordkeuze en grammatica.
-
Met vijf dagen heeft Douglas Kennedy een briljante meditatie gemaakt over spijt, trouw, familie en tweede kansen die je ademloos bladzijden laten omslaan om uit te vinden wat er in het verleden is gebeurd en wat er daarna zal gebeuren. Tegelijkertijd hartverscheurend en hoopvol, is het een krachtig nieuw fictiewerk van een internationaal geprezen schrijver op het hoogtepunt van zijn krachten.
-
In Gilead beschrijft de zoon van de vriend van de verteller zichzelf niet als atheïst, maar in "een staat van categorisch ongeloof. Hij zegt: "Ik geloof niet eens dat God niet bestaat, als je begrijpt wat ik bedoel."Ik wees op deze passage aan mama en zei dat het nauw overeenkwam met mijn eigen opvattingen-ik dacht gewoon niet aan religie.
-
Het is niet moeilijk om abstract over de dood te lezen. Ik vind het moeilijk als een personage waar ik van hou sterft, natuurlijk. Je kunt echt personages missen. Niet dat je mensen mist, maar je kunt ze nog steeds missen.
-
Als onze familie een luchtvaartmaatschappij was, was Mama de hub en waren wij de spaken. Je ging zelden non-stop ergens heen; Je ging via mama, die de verkeersstroom stuurde en de prioriteiten bepaalde: welk familielid werd goedgekeurd voor opstijgen of landen. Zelfs mijn vader was niet immuun voor mama ' s planning, hoewel hij meer ruimte kreeg dan de rest van ons.
-
Een van de vele dingen die ik leuk vind aan gebonden boeken is hun pure fysieke aard. Elektronische boeken leven uit het zicht en uit het verstand. Maar gedrukte boeken hebben lichaam, aanwezigheid. Natuurlijk, soms zullen ze je ontlopen door je te verbergen op onwaarschijnlijke plaatsen... Maar op andere momenten zullen ze je confronteren, en je zult letterlijk struikelen over sommige boeken waar je in weken of jaren niet aan had gedacht. Ik ben vaak op zoek naar elektronische boeken, maar ze komen nooit achter me aan. Ze kunnen me laten voelen, maar ik kan ze niet voelen. Ze zijn allemaal ziel zonder vlees, zonder textuur en zonder gewicht. Ze kunnen in je hoofd komen, maar kunnen je niet ondersteboven slaan.
-
Ik leerde dat als je met iemand bent die stervende is, je misschien het verleden moet vieren, het heden moet leven en tegelijkertijd moet rouwen om de toekomst.
-
Het kwaad begint bijna altijd met kleine wreedheden.
-
Dat is een van de dingen die boeken doen. Ze helpen ons praten. Maar ze geven ons ook iets waar we allemaal over kunnen praten als we niet over onszelf willen praten.
-
Als ik had gewacht tot ik goed uitgerust was om te lezen, had ik nooit iets gelezen.
-
We hebben allemaal veel meer te lezen dan we kunnen lezen en veel meer te doen dan we kunnen doen.
-
Lezen is niet het tegenovergestelde van doen, het is het tegenovergestelde van sterven.
-
We zijn iedereen verschuldigd voor alles wat er in ons leven gebeurt. Maar het is niet verschuldigd als een schuld aan één persoon-het is echt dat we iedereen voor alles verschuldigd zijn. Ons hele leven kan in een oogwenk veranderen-dus elke persoon die dat voorkomt, ongeacht hoe klein een rol ze spelen, is ook verantwoordelijk voor alles. Alleen al door vriendschap en liefde te geven, weerhoud je de mensen om je heen ervan op te geven-en elke uitdrukking van vriendschap of liefde kan degene zijn die het verschil maakt.
-
..in de ogen van haar oudste vrienden en collega ' s en uitgebreide familie was ze geen pijnlijk dunne, vijfenzestigjarige grijsharige vrouw die aan kanker stierf - ze was een klasvoorzitter van de lagere school, De Jonge Vriendin waarmee je roddelde, een date of dubbele date, iemand om een tent mee te delen in Darfur, een collega-verkiezingsmonitor in Bosnië, een mentor, een leraar die je had gelachen in een klaslokaal of een faculteitslounge, of het bestuurslid waarmee je had gekreun na een omstreden vergadering
