James Jeans beroemde citaten

Het essentiële feit is dat alle beelden die de wetenschap nu van de natuur tekent, en die alleen in staat lijken te zijn om met waarnemingsfeiten overeen te komen, wiskundige beelden zijn.

De stroom van kennis is op weg naar een niet-mechanische realiteit; het universum begint meer op een grote gedachte te lijken dan op een machine. De geest lijkt niet langer een toevallige indringer in het rijk van de materie te zijn...we zouden het eerder moeten prijzen als de Schepper en bestuurder van het rijk van de materie.

Zet drie zandkorrels in een enorme kathedraal, en de kathedraal zal dichter met zand worden gevuld dan de ruimte met sterren is.

Feit is dat er GEEN conclusies zijn. Als we een conclusie moeten trekken, dan zou het zijn dat veel van de vroegere conclusies van de negentiende-eeuwse wetenschap over filosofische vraagstukken opnieuw in de smeltkroes zitten.

De beweging van de sterren boven ons hoofd is evenzeer een illusie als die van de koeien, bomen en kerken die langs de ramen van onze trein flitsen.

Men moet stiller staan dan stil. Op omgekeerde tijdreizen.

Elke discussie over de uiteindelijke aard van de dingen moet noodzakelijkerwijs onvruchtbaar zijn, tenzij we een aantal vreemde normen hebben waarmee we ze kunnen vergelijken.

De echt gelukkige persoon is degene die kan genieten van het landschap, zelfs als ze een omweg moeten maken.[maak het beste van wat nodig is...als je niet kunt hebben wat je liefhebt, hou dan van wat je liefhebt have...as er zijn liefdevolle of op zijn minst positieve aspecten in alles, want alles kan erger zijn]

We kunnen net zo goed de groepstheorie schrappen. Dat is een onderwerp dat in de natuurkunde nooit van nut zal zijn.

Kant, die de verschillende vormen van waarneming besprak waarmee de menselijke geest de natuur begrijpt, concludeerde dat het bijzonder gevoelig is om de natuur te zien door middel van wiskundige bril. Net zoals een man met een blauwe bril alleen een blauwe wereld zou zien, zo dacht Kant dat we, met onze mentale vooroordelen, de neiging hebben om alleen een wiskundige wereld te zien.

De wetenschap vordert gewoonlijk door een opeenvolging van kleine stappen, door een mist waarin zelfs de meest scherpziende ontdekkingsreiziger zelden meer dan een paar stappen vooruit kan zien. Af en toe wordt de mist opgeheven, wordt er een eminentie verkregen en kan een breder stuk grondgebied worden onderzocht-soms met verrassende resultaten. Een hele wetenschap kan dan een caleidoscopische herrangschikking lijken te ondergaan, waarbij fragmenten van kennis soms op een tot dan toe onverwachte manier bij elkaar passen. Soms kan de schok van de aanpassing zich uitbreiden naar andere wetenschappen; soms kan het de hele stroom van het menselijk denken afleiden.

De wetenschap moet ophouden met uitspraken te doen: de rivier van kennis is al te vaak op zichzelf gekeerd.

..voor velen is het niet kennis, maar de zoektocht naar kennis die meer interesse geeft aan het denken-hopelijk is Reizen beter dan aankomen.

We hebben al met ongenoegen de mogelijkheid overwogen dat het universum door een bioloog of een ingenieur was gepland; uit het intrinsieke bewijs van zijn schepping begint de grote Architect van het universum nu te verschijnen als een zuivere wiskundige.

...de natuur schijnt zeer vertrouwd te zijn met de regels van de zuivere wiskunde, zoals onze eigen wiskundigen ze in hun studie hebben geformuleerd, vanuit hun eigen innerlijk bewustzijn en zonder in enige mate te putten uit hun ervaring van de buitenwereld.

De mensheid staat aan het begin van haar bestaan-een pasgeboren baby, met alle onontgonnen mogelijkheden van de baby; en tot de laatste ogenblikken is haar belangstelling, absoluut en uitsluitend, gericht geweest op haar wieg en zuigfles.

In dit model is de zon inderdaad een heel klein stofvlekje-een vlek van minder dan een drieduizendste van een inch in diameter ... Denk aan de zon als iets minder dan een stofvlek in een uitgestrekte stad, aan de aarde als minder dan een miljoenste deel van zo ' n stofvlek, en we hebben misschien een zo levendig beeld als de geest werkelijk kan bevatten van de relatie van ons huis in de ruimte tot de rest van het universum.

Het universum kan het best worden afgebeeld als bestaande uit zuivere gedachte, de gedachte van wat we bij gebrek aan een beter woord moeten beschrijven als een wiskundige denker.