Etgar Keret beroemde citaten

Vertalers zijn als ninja ' s. Als je ze opmerkt, zijn ze niet goed.

Volgens Gur ' s theorie van verveling is alles wat er vandaag in de wereld gebeurt, te wijten aan verveling: liefde, oorlog, uitvindingen, nephaarden - vijfennegentig procent van alles wat pure verveling is.

Gepubliceerd worden in het Arabisch is een sterke en consistente wens die ik heb. Ik woon in het Midden-Oosten en wil in een soort van niet-fragmatische dialoog zijn met mijn buren.

Ambivalent zijn betekent niet dat je een relevatist bent, dat alles mag; het betekent alleen dat je de complexiteit van het leven laat zien. Het leven is altijd complex.

Het schrijven van een verhaal is een soort van surfen, in tegenstelling tot de roman, waar je een GPS gebruikt om ergens te komen. Met surfen spring je een beetje.

De reden dat ik schrijf is dat ik niet in dialoog ben met mijn emoties; schrijven brengt me in contact met mezelf.

Toen ik mijn verhalen begon te schrijven, dacht ik dat niet alleen niemand buiten mijn taal, maar ook niemand buiten mijn buurt ze zou krijgen.

Als ik een gesproken Hebreeuwse zin zeg, is de helft ervan als de King James Bijbel en de helft is een hiphop tekst. Het heeft een achtbaan effect.

Mijn verhalen zijn erg compact. Ik wil dat ze de meest complexe dingen op de eenvoudigste manier zeggen.

In het leger voel je je geschonden-er is geen privéruimte. Schrijven was een levensredder, een manier om privégebied te herwinnen.

Ik werd voor het eerst geïntroduceerd in Kafka ' s schrijven tijdens mijn verplichte basisopleiding in het leger. In die periode voelde Kafka ' s fictie hyperrealistisch aan.

Over het algemeen heb ik mijn hele leven sterke wrijving met het leven gehad - Ik was een problematische soldaat, ik werd uit het leger gezet, Ik was in gevechten. Er was iets aan schrijven dat een manier was om met deze emotie te experimenteren.

Ik heb nog geen Facebook of Twitter account. Omdat ik een dwangmatige verhalenverteller ben, maak ik mezelf altijd goed door verhalen te ontmoedigen over hoe dergelijke accounts me in gênante en tijdrovende situaties zullen brengen.

Ik moet toegeven dat als ik met gezag over de verhalen van mijn studenten praat, ik me soms kan voelen als een astronaut die net op een nieuwe planeet is geland en erop staat om rondleidingen te geven aan de bewoners ervan.

Wat je in het leger ervaart, tussen de 18 en 21 jaar, is wat je je hele leven doormaakt. Je kruist onzichtbare lijnen: je schiet iemand neer, wordt neergeschoten, breekt in bij mensen thuis. Het is naïef om te denken dat je niets in je leven zult dragen.

Soms, wanneer je je in een echt beperkte situatie bevindt, maakt het je meer gefocust op wat je wilt zeggen en waar je naartoe gaat. De mooiste liefdesgedichten die ooit geschreven zijn, zijn sonnetten, gecomponeerd in een zeer beperkende vorm.

De meeste Joodse schrijversvrienden die ik heb zijn Amerikaans, en ik voel me dichter bij hen omdat ze altijd geobsedeerd zijn door één kwestie - identiteit: wat betekent het om een Amerikaanse Jood te zijn?

Het kostte veel om te begrijpen dat de interesse in zowel het schrijven van een verhaal als het lezen ervan niet ligt in de objectieve gevaren die iemand neemt. Je hoeft niet tegen slangen te vechten of wakker te worden in een vreemd appartement om een verhaal te hebben; het gaat over wat er in je geest en ziel gebeurt.

Ik schrijf in een slangachtige omgangstaal die niet gebruikelijk is geweest in de Israëlische schrijftraditie, en dat is een van de dingen die een beetje verloren gaat in de vertaling.

In Israël is er deze reductie van het politieke discours tot iets dat zeer beperkt is. Het is alsof je die toonhoogte hebt die alleen honden kunnen horen. Soms heb ik het gevoel dat ik op zo ' n toonhoogte spreek dat heel weinig mensen om me heen communiceren met wat ik zeg.

Ik had altijd het gevoel dat als Ik zeg dat er iets mis is, ik moet zeggen hoe het goed kan worden gemaakt. Maar wat ik leerde van Kurt Vonnegut was dat ik verhalen kon schrijven die zeggen dat ik misschien geen oplossing heb, maar dit is verkeerd - dat is goed genoeg.

Ik zie creatieve schrijflessen als een soort AA-bijeenkomst. Het is meer een steungroep voor mensen die schrijven dan een echte cursus waarin je schrijfvaardigheden leert. Deze steungroep is uiterst belangrijk omdat er iets heel eenzaam is aan schrijven.

Ik kom zelden terug op personages. Mijn personages, althans de meeste van hen, zijn veel meer een deel van dat superorganisme dat het verhaal is dan afzonderlijke en onafhankelijke wezens.

In Israël wordt de rol van de schrijver bepaald door de taal waarin je schrijft. Schrijvers zien zichzelf als culturele profeten.

Drie maanden lang zit iemand naar je te kijken en stelt zich een kus voor.

Degene die cactussen met stekels slikt, mag niet klagen over aambeien.

Ik heb altijd een verhaal in mijn hoofd dat geschreven moet worden, althans dat denk ik. Maar ik kan meestal geen tijd vinden om het te schrijven.

Ik heb altijd gedacht dat de hemel een plek is voor mensen die een goed leven hebben gehad, maar dat is niet waar. God is barmhartig en te goed om het zo te maken. De hemel is gewoon een plek voor mensen die niet echt gelukkig kunnen zijn terwijl ze op aarde leven. Er werd mij eens verteld dat mensen die zelfmoord plegen terug op aarde worden genomen om het leven vanaf het allereerste begin te herhalen, want als ze het een keer niet leuk vonden, betekende dat niet dat ze het de volgende keer niet leuk zouden vinden. Maar degenen die helemaal niet op aarde pasten, kwamen hier terecht. Iedereen komt naar de hemel op zijn eigen manier.

Je zult nooit weten wat er in de hoofden van andere mensen gebeurt.

Hij mist het gevoel iets uit iets te creëren. Dat klopt-iets uit iets. Want iets uit het niets is als je iets uit het niets verzint, in welk geval het geen waarde heeft. Dat kan iedereen. Maar iets uit iets betekent dat het er echt de hele tijd was, in je, en je ontdekt het als onderdeel van iets nieuws, dat nog nooit eerder is gebeurd.

Hij voelde zich vol van een dichte en zure substantie die zijn borst blokkeerde, en het was geen verdriet. Na al die jaren leek het leven nu niet meer dan een val, een doolhof, zelfs geen doolhof, gewoon een kamer die alleen maar muren was, geen deur.

Misschien kon hij in het algemene schema van de dingen geen zin in het leven vinden, maar op een kleinere schaal was het oké. Niet altijd, maar veel van de tijd.

Konijnen worden bespeeld. Tegenwoordig draait alles om de schildpadden. Zeg ze dat het een ninja is, dan flippen ze.

Al als jonge man wist ik dat mijn familie als een plant is. Ontwortel het en het zal verwelken. Ruk het weg en het zal sterven. Maar laat het in de grond gedijen, onaangetast, en het zal zowel goden als winden weerstaan. Het wordt geboren met de grond, en het zal leven zolang de grond zal leven.

Zijn hele lichaam was helemaal stil, behalve de vleugels, die nog een beetje fladderden, zoals wanneer iemand sterft. Toen begreep hij eindelijk dat van alle dingen die de engel hem had verteld, niets waar was. Dat hij niet eens een engel was, maar een leugenaar met vleugels.

Het feit is dat alles wat ik in mijn zakken heb zorgvuldig is gekozen, zodat ik altijd voorbereid zal zijn. Alles is er, zodat ik in het voordeel kan zijn op het moment van de waarheid. Eigenlijk klopt dat niet. Alles is er dus Ik zal niet in het nadeel zijn op het moment van de waarheid.

In hoeverre beheerst iemand zijn lot? Het leven is als het vallen van de rand van een klif. Je hebt volledige vrijheid om alle keuzes te maken die je wilt maken op je weg naar beneden. Mijn personages kiezen ervoor om te verlangen en de hoop niet te verliezen, zelfs als de kansen volledig tegen hen zijn. Het maakt de landing aan het einde van die val niet minder pijnlijk, maar op de een of andere manier helpt het hen een beetje waardigheid te behouden hun bot gebroken lichaam.

Voordat ik begon met het maken van films, heb ik niet veel nagedacht over de manier waarop de personages fysiek werden gepositioneerd in de verhaalwereld.

Als iemand je een advies geeft dat goed klinkt en goed voelt, gebruik het dan. Als iemand je een advies geeft dat goed klinkt en verkeerd voelt, Verspil er dan geen seconde aan. Het kan goed zijn voor iemand anders, maar niet voor jou.

Mijn moeder zei bijvoorbeeld tegen de Duitse officier dat hij haar niet moest doden. Ze zou het de moeite waard maken. En toen ze het deden, trok ze een mes uit haar riem en sneed zijn borst open, net zoals ze vroeger kippenborsten opende om rijst te vullen voor de Sabbatmaaltijd.

Er waren veel leugens onderweg in het leven. Leugens zonder wapens, leugens die ziek waren, leugens die kwaad deden, leugens die konden doden. Leugens te voet, of achter het stuur, leugens met zwarte stropdas, en leugens die kunnen stelen.

Schrijven is een manier om een ander leven te leiden. Het is een manier om je leven uit te breiden. Het is niet echt een ander leven leiden, het betekent alleen dat je honger hebt naar het leven. Er zijn zoveel dingen die je wilt doen.

Als ik schrijf, Weet ik nooit het einde. Wat ik denk dat werkt in [mijn] verhalen is het feit dat als ik schrijf, ik echt wil weten wat er aan de hand is-Ik schrijf voor mezelf als lezer. Het is net als wanneer je een droom droomt. Ik wil weten wat er achter de deur zit. Als ik navigeer, is het van een plek die volledig intuïtief is.

Als je wilt leren hoe je gelukkig kunt zijn, moet je eerst weten wat verdriet is.

En ze hield van een man die uit niets was gemaakt. Een paar uur zonder hem en meteen zou ze hem missen met haar hele lichaam, in haar kantoor zitten omringd door polyethyleen en beton en aan hem denken. En elke keer dat ze water kookte voor koffie in haar kantoor op de begane grond, liet ze de stoom haar gezicht bedekken, zich voorstellen dat het hem was die haar wangen streelde, haar oogleden en ze wachtte tot de dag voorbij was, zodat ze naar haar flatgebouw kon gaan, de trap op kon, de sleutel in de deur omdraaide en hem op haar zag wachten, naakt en nog steeds tussen de lakens van haar lege bed.

Er zijn twee soorten mensen, degenen die graag naast de muur slapen, en degenen die graag naast de mensen slapen die hen van het bed duwen.

Ik heb een keer in mijn leven geprobeerd een roman te schrijven. Ik had er ongeveer 80 pagina ' s van geschreven toen mijn laptop werd gestolen. Toen ik mensen dit vertelde, deden ze alsof er iets tragisch was gebeurd, maar ik voelde me een beetje opgelucht, dankbaar voor de dief die me redde van een ander jaar van iets dat meer als huiswerk voelde dan als plezier.