Amos Oz beroemde citaten

Elk plezier dat ik me kan voorstellen of heb ervaren is verrukkelijker, meer een plezier, als je het in kleine slokjes neemt, als je je tijd neemt. Lezen is geen uitzondering.

Toen ik klein was, was het mijn ambitie om een boek te worden. Geen schrijver. Mensen kunnen gedood worden als mieren. Schrijvers zijn ook niet moeilijk te doden. Maar geen boeken: hoe systematisch je ze ook probeert te vernietigen, Er is altijd een kans dat een exemplaar zal overleven en een houdbaarheid zal blijven genieten in een hoek van een afgelegen bibliotheek in Reykjavik, Valladolid of Vancouver.

Al mijn romans zijn democratieën.

Het schrijven van een gedicht is als het hebben van een affaire, een one-night stand; een kort verhaal is een romance, een relatie; een roman is een huwelijk-men moet sluw zijn, compromissen bedenken en offers brengen.

Ik vind de familie de meest mysterieuze en fascinerende instelling ter wereld.

Fundamentalisten leven het leven met een uitroepteken. Ik leef mijn leven liever met een vraagteken.

Israël van de kustvlakte, waar acht van de tien Israëlische Joden ver verwijderd wonen van de bezette gebieden, van het vurige Jeruzalem, van de religieuze en nationalistische conflicten, is onbekend voor de buitenwereld, bijna onbekend voor zichzelf.

Ze had niet gewild dat hij dat zou doen, maar had hem zijn zin laten krijgen, omdat ze sinds haar kindertijd over het algemeen had toegegeven aan iedereen met sterke wilskracht, vooral als het een man was, niet omdat ze van nature onderdanig was, maar omdat sterke mannelijke wilskracht haar een gevoel van veiligheid en vertrouwen gaf, samen met acceptatie en een verlangen om toe te geven.

De kibboets manier van leven is niet voor iedereen weggelegd. Het is bedoeld voor mensen die niet harder werken dan ze zouden moeten werken, om meer geld te verdienen dan ze nodig hebben, om dingen te kopen die ze niet echt willen, om indruk te maken op mensen die ze niet echt leuk vinden.

Eigenlijk, wie heeft niet de afschuwelijke ervaring meegemaakt om voor een lege pagina te zitten, met zijn tandeloze mond die naar je grijnst: ga je gang, laat eens zien dat je een vinger op me legt? Een blanco pagina is eigenlijk een witgekalkte muur zonder deur en zonder raam. Een verhaal beginnen te vertellen is als een pass maken bij een totaal vreemde in een restaurant.

Een van de dingen die ik in dezelfde zee wilde introduceren, voorbij het overstijgen van het conflict, is het feit dat diep onder ons al onze geheimen hetzelfde zijn.

Als we niet ergens stoppen, als we geen ongelukkig compromis accepteren, ongelukkig voor beide partijen, als we niet leren hoe we ongelukkig naast elkaar kunnen bestaan en ons verbrande gevoel van onrechtvaardigheid in bedwang kunnen houden - als we niet leren hoe we dat moeten doen, eindigen we in een gedoemde staat.

Snijd nooit los van je verlangens.

Een conflict begint en eindigt in de harten en geesten van mensen, niet in de heuveltoppen.

Twee kinderen van dezelfde wrede ouder kijken elkaar aan en zien in elkaar het beeld van de wrede ouder of het beeld van hun vroegere onderdrukker. Dit is heel erg het geval tussen Jood en arabier: het is een conflict tussen twee slachtoffers.

Ik raad de kunst van langzaam lezen aan.

Ik heb voor het eerst in 100 jaar conflict gezien dat de twee volkeren - Het Israëlische volk en het Palestijnse volk - hun leiderschap voor zijn.

Als je uit één boek steelt, word je veroordeeld als plagiaat, maar als je uit tien boeken steelt, word je beschouwd als een geleerde, en als je uit dertig of veertig boeken steelt, als een vooraanstaande geleerde.

Maar al 30 jaar lang hebben Orthodoxe leiders de balans tussen haviken en duiven gekanteld en zijn ze in staat geweest om te bepalen wie een coalitie vormt en wie het land leidt.

Ik schreef dezelfde zee niet als een politieke allegorie over Israëli ' s en Palestijnen. Ik schreef het over iets dat veel moediger en directer was. Ik schreef het als een stuk kamermuziek.

Ik ben geboren en getogen in een klein, laag plafond gelijkvloers appartement.

Op mijn ouders schaal van waarden, hoe meer Westerse iets was, hoe meer gecultiveerd het werd beschouwd.

Ik schreef een roman over Israëli ' s die hun eigen leven leiden op de helling van een vulkaan. Bij een vulkaan men wordt nog steeds verliefd, men wordt nog steeds jaloers, men wil nog steeds promotie, men roddelt nog steeds.

… die zure mix van eenzaamheid en lust voor erkenning, verlegenheid en extravagantie, diepe onzekerheid en zelf-dronken egomanie, die dichters en schrijvers uit hun kamers drijft om elkaar op te zoeken, om schouders met elkaar te wrijven, pesten, grappen maken, neerbuigen, elkaar voelen, een hand op een schouder of een arm om een middel leggen, kletsen en discussiëren met kleine duwtjes, een beetje bespioneren, snuiven wat er in andere potten kookt, vleien, het oneens zijn, samenspannen, gelijk hebben, beledigen, verontschuldigen, het goedmaken, vermijden elkaar, en zoeken elkaar weer gezelschap.

In veel opzichten beschouw ik Sharon en Arafat als vogels van een veer.

Wanneer mensen vrede hebben, haten ze het en verlangen ze naar opwinding, en wanneer ze opwinding hebben, willen ze vrede.

Op het moment dat we Zuid-Libanon verlaten, zullen we het woord Hezbollah uit onze woordenschat moeten wissen, omdat het hele idee van de Staat Israël versus Hezbollah vanaf het begin pure dwaasheid was. Het zal zeker niet langer relevant zijn wanneer Israël terugkeert naar haar internationaal erkende noordelijke grens.

Links zijn mensen met een verbeelding en rechts zijn mensen zonder verbeelding.

Daarbuiten, in de wereld, waren alle muren bedekt met graffiti: Yids, ga terug naar Palestina, dus kwamen we terug naar Palestina, en nu schreeuwt de hele wereld tegen ons: Yids, ga weg uit Palestina.

De werkelijke kloof tussen Labour, Likud en de nieuwe centrale partij is microscopisch klein.