Nancy Friday beroemde citaten

Toen ik mijn moeder niet meer zag met de ogen van een kind, zag ik de vrouw die me hielp bij de geboorte van mezelf.

Kleden vrouwen zich voor mannen of vrouwen? Ik heb me altijd afgevraagd waarom die eeuwig provocerende vraag wordt gesteld in termen van goedkeuring - alsof de kern van de zaak, het antwoord, inderdaad een kwestie van goedkeuring door beide geslachten was. Maar de vraag wordt nooit bevredigend beantwoord omdat deze verkeerd is gesteld. Het is de afkeuring, de angst ervoor, die de meeste vrouwen motiveert, en met afkeuring maakt het niet uit waar het vandaan komt.

Ik hou van het gezelschap van mannen. Ik ben nooit welkom geweest in die groepen, maar dan zou ik niet meer naar een bewustmakingsgroep gaan en praten over mijn intieme leven met mijn man dan naar de maan vliegen. Dat heb ik nooit begrepen.

Ik denk dat we ons biologisch tot meer dan één persoon aangetrokken voelen, maar gezien de samenleving en onze behoeften werkt monogamie beter.

Ik weet zeker dat ik daarom zo ' n vreemde eend ben in mijn feministische generatie, omdat ik altijd even eerlijk ben geweest tegenover mannen.

Dromen zijn de uitdrukking van het onbewuste terwijl we slapen.

Fantasie is niet iets waar je geen last van hebt.

Al mijn schrijven is een poging geweest om de paradoxen van mijn leven op te lossen.

Onze cultuur voedt ons op om succes te zoeken, maar ons wordt niet geleerd hoe we ermee moeten leven.

Seksualiteit is het grote slagveld tussen biologie en maatschappij.

Na seks zijn mannen bang voor te veel intimiteit; ze willen weer uit elkaar. Vrouwen willen praten, doorgaan met het samensmelten, smelten van fusie tot één. Postcoïtale gesprekken houden de kracht van de vrouw levend. Door onbewuste afscheiding, door in slaap te vallen, herwint de man zichzelf.

Bijvoorbeeld, in groepstherapie, laat ik mensen opstaan, pronken, een toespraak houden over zichzelf alsof ze net zijn overleden en een lofrede moeten houden. Zelfs met deze uitdrukkelijke toestemming-zelfs een bevel-om iets aardigs over zichzelf te zeggen, is dit het moeilijkste ding ter wereld voor mensen om te doen. Ze doen liever hun kleren uit.

"Ik weet alles over mijn moeder en mij", zou je kunnen zeggen. "Al die zaken met mijn moeder zijn al jaren geleden. Dat doe je niet en dat was het niet.

Wanneer is genoeg genoeg? In de ogen van envy is het nooit genoeg. Iemand anders heeft altijd iets wat we willen.

In de eerste maanden van een baby zijn de vroegste patronen van intimiteit of wantrouwen voor altijd in zijn ziel gegroefd.

Hoe ouder Ik word...hoe meer ik van mijn moeder in mezelf zie.

Geen man kan echt vrij zijn in bed met een vrouw die dat niet is.

In elke volwassen man zit een ontkend jongetje.

De dankbaarheid die we onze moeder en vader verschuldigd zijn, gaat vooruit, niet achteruit. Wat we onze ouders verschuldigd zijn, is de rekening die onze kinderen ons hebben voorgelegd.

Omdat de maatschappij liever had dat we altijd een mooi gezicht droegen, zijn vrouwen getraind om woede af te snijden.

Spontane liefde erkent fouten, aarzelingen en menselijke tekortkomingen. Het kan worden getest en gerepareerd.

Als vrouwen echt gelijkheid willen, moeten we de lei schoonvegen. Het doet er in de grootste zin niet meer toe wat de mensen ons de afgelopen 200 of 300 jaar hebben aangedaan.

Scheiding is niet het einde van liefde; het schept liefde.

Om iets aardigs over zichzelf te zeggen, Dit is het moeilijkste in de wereld voor mensen om te doen.

Moeder de schuld geven is gewoon een negatieve manier om zich nog steeds aan haar vast te klampen.

Als je gelooft in het moederinstinct en faalt in moederliefde, faal je als vrouw. Het is een controlerend idee dat ons in een ijzeren greep houdt.