Frank Chodorov beroemde citaten

Aan alle oorlogen komt een einde, althans tijdelijk. Maar het gezag dat door de staat is verworven, blijft bestaan; politieke macht treedt nooit op.

Misschien zou de opheffing van handelsbeperkingen in de hele wereld meer doen voor de zaak van de universele vrede dan een politieke unie van volkeren die door handelsbelemmeringen worden gescheiden.

Al zou persoonlijke trots om geen andere reden elke gouverneur en staatswetgever ertoe moeten aanzetten een afscheidingshouding aan te nemen; zij werden niet gekozen als lakeien van de federale bureaucratie.

De maatschappij gedijt op handel, simpelweg omdat handel specialisatie mogelijk maakt, en specialisatie de productie verhoogt, en een verhoogde productie de kosten van het zwoegen voor de bevrediging waar de mensen naar leven, verlaagt. De markt is dus een zeer humane instelling.

Er kan geen goede belasting zijn, noch een rechtvaardige; elke belasting berust op dwang.

Vrijheid is in wezen een voorwaarde van ongelijkheid, niet gelijkheid. Het erkent als een feit van de natuur de structurele verschillen die inherent zijn aan de mens - in temperament, karakter en capaciteit - en het respecteert die verschillen. We zijn niet hetzelfde en geen enkele wet kan ons dat maken.

Hoe meer gesubsidieerd het is, hoe minder gratis het is. Wat bekend staat als' gratis onderwijs ' is het minst vrij van allemaal, want het is een staatsinstelling; het is gesocialiseerd onderwijs-net als gesocialiseerde geneeskunde of het gesocialiseerde postkantoor - en kan onmogelijk worden gescheiden van politieke controle.

Het kiesrecht is op zich geen garantie voor vrijheid. Mensen kunnen zichzelf in slavernij stemmen.

We kunnen de traditionele Amerikaanse vrijheid niet herstellen tenzij we de macht van de overheid om belastingen te heffen beperken. Geen geknoei met dit, dat of de andere wet zal de trend naar socialisme stoppen. We moeten het zestiende amendement intrekken.

Het privékapitalisme maakt een stoommachine; het staatskapitalisme maakt piramides.

De vroege Amerikaan wist dat vrijheid niets meer was dan de afwezigheid van externe terughoudendheid op gedrag; de overheid kon je geen vrijheid geven, het kon het alleen wegnemen.

Inkomsten-en successierechten impliceren de ontkenning van privé-eigendom en verschillen in principe van alle andere belastingen. De regering zegt tegen de burger: "uw inkomsten zijn niet uitsluitend van u; wij hebben er een aanspraak op, en onze aanspraak gaat vooraf aan die van u; wij zullen u toestaan er een deel van te houden, omdat wij uw behoefte erkennen, niet uw recht; maar wat wij u voor uzelf verlenen, is aan ons om te beslissen.

De staat verwerft de macht... en vanwege zijn onverzadigbare lust naar macht is het niet in staat om er iets van op te geven. De staat abdiceert nooit.

De enige begunstigden van de inkomstenbelasting zijn de politici, want het geeft hen niet alleen de middelen om hun emolumenten te verhogen, maar het stelt hen ook in staat om hun belang te vergroten. De have-nots die de politici steunen in de eis voor inkomstenbelasting doen dat alleen omdat ze de haves haten; . . . de som van alle argumenten voor inkomstenbelasting komt neer op politieke ambitie en de zonde van hebzucht.

De vrijheden die de Amerikanen in 1776 wonnen, gingen verloren in de revolutie van 1913.

De relevante vraag: als Amerikanen deze oorlogen niet wilden, hadden ze dan gedwongen moeten worden ze te bestrijden?

[Als mensen] zeggen 'Laten we er iets aan doen', bedoelen ze 'laten we de politieke machinerie in handen krijgen zodat we iemand anders iets kunnen aandoen. En die iemand ben jij altijd.

Eerst waren het de inkomsten van bedrijven, daarna van rijke burgers, daarna van goed bevoordeelde weduwen en weelderige arbeiders, en ten slotte de rijkdom van huishoudsters en de fooien van serveersters. Dit is allemaal in lijn met de doctrine van het vermogen om te betalen. De armen, simpelweg omdat er meer van hen zijn, hebben meer vermogen om te betalen dan de rijken.

Economie is geen politiek. De ene is een wetenschap, die zich bezighoudt met de onveranderlijke en constante natuurwetten die de productie en verdeling van rijkdom bepalen; de andere is de kunst van het regeren.

Welke rol speelt de staat in de productie om de rake-off te rechtvaardigen? De staat geeft niet, hij neemt alleen maar.

Het vergroten van de macht van de staat als reactie op de Sovjet-dreiging zou het socialisme in Rusland niet verslaan, maar het naar de Verenigde Staten brengen.

Wanneer het individu ontheven is van de verplichting tot zelfrespect, verwerft hij de gewoonten van hulpeloosheid; hij is geneigd zich terug te trekken naar de veiligheid van de prenatale staat. Hoe meer er voor hem wordt gezorgd, hoe meer hij zorg wil.

In Amerika is het de zogenaamde kapitalist die verantwoordelijk is voor de vervulling van Marx ' profetieën. Verleid door het sirenelied van de staat van speciale privileges, hebben de kapitalisten het kapitalisme verlaten.

Het nageslacht betaalt niets van de staatsschuld af.Elke administratie voegt toe aan de schuld die eraan is overgelaten, en de belofte van liquidatie die in elke obligatie-uitgifte is geïmpliceerd, is een valse belofte.

De corruptie van de vrijheid staat in verhouding tot de morele achteruitgang van het volk. Want mensen die hun gevoel van zelfrespect verloren hebben, hebben geen behoefte aan vrijheid. En de inkomstenbelasting, door het overdragen van het eigendom van verdieners aan de staat, heeft de morele vezel van Amerikanen zo gedesintegreerd dat ze het feit niet eens erkennen.

Aangezien de staat gedijt op wat hij onteigend, voorspelt de algemene daling van de productie die hij veroorzaakt door zijn hebzucht zijn eigen ondergang. De bron van inkomsten droogt op. Dus, door de samenleving naar beneden te trekken, trekt het zichzelf naar beneden. De uiteindelijke ineenstorting wordt meestal veroorzaakt door een rampzalige oorlog, maar voorafgaand aan die gebeurtenis is er een geschiedenis van toenemende en ontmoedigende heffingen op de markt, waardoor de aspiraties, hoop en zelfrespect van de slachtoffers afnemen.

Belasting is niets anders dan georganiseerde roof, en daar moet het onderwerp worden weggelaten.

De instelling van belastingheffing berust op het axioma dat iemand iemand anders moet regeren.

De staat is niet, zoals veel politieke wetenschappers het zouden maken, een levenloos iets; het bestaat uit mensen, mensen, die elk werken onder een innerlijke dwang om het meeste uit het leven te halen met de minste uitgaven aan arbeid.

Er kan geen "goede" samenleving zijn totdat er "goede" mensen zijn.