Terry Eagleton beroemde citaten

Cynisme en naïviteit liggen Wang voor kaak in de Amerikaanse verbeelding; als de Verenigde Staten een van de meest verraderlijke Naties op aarde is, is het ook een van de meest ernstig idealistische.

De studie van geschiedenis en filosofie, vergezeld van enige kennis van kunst en literatuur, moet voor advocaten en ingenieurs zijn, evenals voor degenen die studeren aan kunstfaculteiten.

Immers, als je het schijnbaar onvermijdelijke niet weerstaat, zul je nooit weten hoe onvermijdelijk het onvermijdelijke was.

Stel je iemand voor die zich bezighoudt met biologie wiens enige kennis van het onderwerp 'The Book of British Birds' is, en je hebt een ruw idee van hoe het voelt om Richard Dawkins over theologie te lezen.

[F]of het grootste deel van het voetbal is tegenwoordig de opium van het volk, om nog maar te zwijgen van hun crack cocaïne. Het icoon is de onberispelijk Tory, slaafs conformistische Beckham. De Rode zijn niet langer de bolsjewieken. Niemand serieus over politieke verandering kan ontkomen aan het feit dat het spel moet worden afgeschaft. En elke politieke organisatie die het probeerde, zou ongeveer evenveel kans op macht hebben als de CEO van BP heeft om het over te nemen van Oprah Winfrey.

Naties bloeien soms op door de misdaden te ontkennen die hen tot stand hebben gebracht. Alleen wanneer de oorspronkelijke invasie, bezetting, uitroeiing of usurpatie veilig in het politieke onbewuste is geduwd, kan soevereiniteit veilig voelen.

Een socialist is gewoon iemand die niet in staat is om over zijn of haar verbazing heen te komen dat de meeste mensen die hebben geleefd en gestorven, een leven hebben doorgebracht van ellendige, vruchteloze, onophoudelijke arbeid.

Deconstructie benadrukt niet dat waarheid illusoir is, maar dat het institutioneel is.

Echte gelijkheid betekent niet dat iedereen hetzelfde wordt behandeld, maar dat iedereen evenveel aandacht krijgt voor zijn verschillende behoeften.

De rol van de intellectueel, zo wordt gezegd, is om de waarheid te spreken tegen de macht. Noam Chomsky heeft deze vrome tag op twee gronden afgewezen. Om te beginnen kent de macht de waarheid al; het is gewoon druk bezig om het te verbergen. Voor een ander zijn het niet degenen aan de macht die de waarheid nodig hebben, maar degenen die ze onderdrukken.

De Britten worden verondersteld bijzonder afkerig te zijn tegenover intellectuelen, een vooroordeel dat nauw verbonden is met hun afkeer van buitenlanders. Een belangrijke bron van deze Angelsaksische afkeer van highbrows en eggheads was de Franse revolutie, die werd gezien als een poging om de samenleving te reconstrueren op basis van abstracte rationele principes.

De waarheid is dat het liberale humanisme tegelijkertijd grotendeels ineffectief is, en de beste ideologie van de 'mens' die de huidige burgerlijke samenleving kan verzamelen.

We leven in een samenleving die ons aan de ene kant onder druk zet in het streven naar onmiddellijke bevrediging, en aan de andere kant hele sectoren van de bevolking en eindeloos uitstel van vervulling oplegt.

Het lezen van een tekst is meer als het traceren van dit proces van constant flikkeren dan het is als het tellen van de kralen op een ketting.

Schrijven lijkt me van mijn wezen te beroven: het is een tweedehands manier van communiceren, een bleke, mechanische transcriptie van spraak, en dus altijd op één afstand van mijn bewustzijn.

Elke poging om literaire theorie te definiëren in termen van een onderscheidende methode is gedoemd te mislukken.

Het is de taal die spreekt in de literatuur, in al zijn zwermende 'polysemische' pluraliteit, niet de auteur zelf.

Het is moeilijk om aan een oorsprong te denken zonder verder te willen gaan.

Poëzie is de meest subtiele van de literaire kunsten, en studenten worden met het jaar ingenieuzer om het te vermijden. Als ze Milton kunnen omzeilen, onder Blake kunnen duiken en dankbaar in de armen van Jane Austen kunnen instorten, zullen velen van hen dat doen.

De meeste literatuurstudenten kunnen een metafoor uit elkaar halen of een etnisch stereotype zien, maar niet veel van hen kunnen dingen zeggen als: 'de sarcastische toon van het gedicht is vreemd genoeg in strijd met de ploeterende syntaxis.

Mensen doen slechte dingen omdat ze slecht zijn. Sommige mensen zijn slecht in de manier waarop sommige dingen indigo gekleurd zijn. Ze begaan hun slechte daden niet om een bepaald doel te bereiken, maar alleen vanwege het soort mensen dat ze zijn.

Degenen die sentimenteel de mensheid verwennen, doen het geen gunsten.

Universiteiten zijn niet langer educatief in de zin van het woord dat Rousseau zou hebben erkend. In plaats daarvan zijn ze onbeschaamde instrumenten van het kapitaal geworden. Geconfronteerd met dit Smerige verraad, denkt men dat hij zich ziek en onderdrukt zou hebben gevoeld.

God koos het zwakste in de wereld om de sterken te beschamen.

Uiteindelijk kunnen de geesteswetenschappen alleen worden verdedigd door te benadrukken hoe onmisbaar ze zijn; en dit betekent dat ze aandringen op hun vitale rol in de hele business van academisch leren, in plaats van te protesteren dat ze, net als een arme relatie, niet veel kosten om te worden gehuisvest.

Ierse fictie zit vol geheimen, schuldig verleden, verdeelde identiteiten. Het is geen wonder dat er zo ' n rijke traditie van Gotisch schrijven is in een land dat zo wordt achtervolgd door geschiedenis.

Het is gemakkelijk in te zien waarom een verscheidenheid aan culturen macht met een probleem zou moeten confronteren. Als cultuur over pluraliteit gaat, gaat macht over eenheid. Hoe kan het zichzelf tegelijkertijd verkopen aan een hele reeks levensvormen zonder fataal te worden verdund?

Het is vooral in Rousseau ' s geschriften dat de geschiedenis begint te veranderen van eer van de hogere klasse naar humanisme van de middenklasse. Medelijden, sympathie en mededogen staan centraal in zijn morele visie. Waarden die verband houden met het vrouwelijke beginnen het sociale bestaan als geheel te infiltreren, in plaats van beperkt te zijn tot de huiselijke sfeer.

Het is waar dat sommige liberalen en humanisten, samen met de ontspannen Denen, het bestaan van het kwaad ontkennen. Dit komt vooral omdat ze het woord 'kwaad' beschouwen als een middel om degenen te demoniseren die echt niets meer zijn dan sociaal ongelukkig.

Uiteindelijk is het omdat de media worden gedreven door de macht en rijkdom van particulieren dat ze privéleven omzetten in publieke spektakels. Als elk privéleven nu potentieel openbaar eigendom is, is dat omdat privé-eigendom de publieke verantwoordelijkheid heeft ondermijnd.

Begrip is altijd in zekere zin retrospectief, wat Hegel bedoelde met de opmerking dat de uil van Minerva alleen ' s nachts vliegt.

Als de geschiedenis vooruitgaat, gaat de kennis ervan achteruit, zodat we bij het schrijven van ons eigen recente verleden voortdurend onszelf tegenkomen die de andere kant op komen.

Alle verlangen komt voort uit een gebrek, dat het voortdurend tracht te vullen.

Taal bestaat altijd voor ons: het is altijd al 'op zijn plaats', wachtend om ons onze plaatsen erin toe te wijzen.

Het is belangrijk om te zien dat in de kritiek op de ideologie alleen die interventies zullen werken die zinvol zijn voor het verbijsterde subject zelf.

Het poststructuralisme is onder andere een soort theoretische kater van de mislukte opstand van '68, een manier om de revolutie warm te houden op taalniveau, waarbij het euforische libertarisme van dat moment wordt vermengd met de stoïcijnse melancholie van de nasleep ervan.

De waarheid is dat het verleden niet meer bestaat dan de toekomst, ook al voelt het alsof het bestaat.

Er schijnt iets in de mensheid te zijn dat niet zachtmoedig zal buigen voor de onbeschaamdheid van de macht.

De meest overtuigende bevestiging van Marx ' theorie van de geschiedenis is de laatkapitalistische samenleving. Er is een gevoel dat dit geval steeds meer waar wordt naarmate de tijd verstrijkt.

Theologie, hoe onwaarschijnlijk veel van haar waarheidsclaims ook zijn, is een van de meest ambitieuze theoretische arena ' s die overblijven in een steeds meer gespecialiseerde wereld.

Het kwaad kan 'onwetenschappelijk' zijn, maar dat geldt ook voor een lied of een glimlach.

Wat geloof betreft, reist het postmodernisme liever licht: het heeft wel geloof, maar het heeft geen geloof.

Literatuur transformeert en intensiveert de gewone taal, wijkt systematisch af van de alledaagse spraak.

Schizofrene taal heeft in die zin een interessante gelijkenis met poëzie.

Als we niet werden opgeroepen om te werken om te overleven, zouden we gewoon de hele dag rondhangen en niets doen.

Het heden is alleen begrijpelijk door het verleden, waarmee het een levende continuïteit vormt; en het verleden wordt altijd begrepen vanuit ons eigen gedeeltelijke gezichtspunt binnen het heden.

De liberale staat is neutraal tussen het kapitalisme en zijn critici totdat de critici lijken te winnen.

Ik weet niet of ik blij of verontwaardigd moet zijn over het feit dat Literary Theory: An Introduction het onderwerp was van een studie door een bekende Amerikaanse business school, die geïntrigeerd was om te ontdekken hoe een academische tekst een bestseller kon worden.

In het bewuste leven bereiken we een gevoel van onszelf als redelijk Verenigd, coherent zelf, en zonder deze actie zou het onmogelijk zijn. Maar dit alles is slechts op het 'denkbeeldige' niveau van het ego, dat niet meer is dan het topje van de ijsberg van het menselijke subject dat de psychoanalyse kent . Het ego is functie of gevolg van een subject dat altijd verspreid is, nooit identiek met zichzelf, uitgerekt langs de ketens van de verhandelingen die het vormen.

Moderne kapitalistische Naties zijn de vrucht van een geschiedenis van slavernij, genocide, geweld en uitbuiting, net zo afschuwelijk als Mao 's China of Stalin' s Sovjet-Unie.