Paul Engle beroemde citaten

Poëzie is een gewone taal die tot de N-de macht is verheven. Poëzie is bezaaid met ideeën, nerveus en bloederig van emoties, allemaal bij elkaar gehouden door de delicate, harde huid van woorden.

Ik heb gepubliceerd in' The New Yorker',' Holiday',' Life',' Mademoiselle',' American Heritage',' Horizon',' The Ladies Home Journal',' The Kenyon Review',' the Sewanee Review',' Poetry',' Botteghe Oscure',' Atlantic Monthly','Harper ' s'.

Ik heb lezingen gegeven in het Stadhuis van New York, de Library of Congress, Harvard, Yale, Amherst, Wellesley, Columbia, Michigan, Indiana, Illinois, Louisiana State University, Colorado, Stanford en tientallen andere plaatsen.

Ik kan me nog steeds het gevoel in mijn hand herinneren van die meest prachtige Amerikaanse munt ooit geslagen, een nikkel met een buffel aan de ene kant en het hoofd van een Indiaan aan de andere kant. Dat nikkel was een dagelijks bewijs van het verleden van ons land. Breng het terug!

Is de schilder niet altijd naar een kunstacademie gegaan, of op zijn minst naar een gevestigde meester, voor instructie? En de componist, de beeldhouwer, de architect? Waarom dan niet de schrijver? Goede dichters, zoals goede hybride maïs, zijn zowel geboren als gemaakt.

Schrijven is als dit -- je baggert voor de Betekenis van het gedicht zoals de politie baggert voor een lichaam. Ze denken dat het daar beneden onder het Zwarte water is, ze werken de grijphaken heen en weer.

Ik groeide op in de langdurige overleving van de grote leeftijd van het paard, met harnas en zadel en slee klokken en paarden foto ' s, niet als antiek maar de feiten van ons leven.

De jaren rolden hun brutale koers de heuvel van de tijd af. Nog steeds arm, mijn kleren ruiken nog steeds naar de paardenstal, nog steeds die twijfelachtige gedichten schrijven waar te veel emotie botste met te veel woorden.

Je leert de pijn en ijdelheden en smaken en intriges van een hele buurt kennen in een drogisterij.

Maar misschien is het in de heuvels of onder de bladeren of ergens in een greppel. Misschien is het nooit gevonden. Maar wat je vindt, wat je ook vindt, is slechts een deel van het ontbrekende, en schrijven is de manier waarop de dichter erachter komt wat hij heeft gevonden.

Poëzie is een gewone taal die tot de N-de macht is verheven.

Corncobs zijn de grootste vuur-makende tondel.

Het menselijk leven is te moeilijk voor mensen.

Alle gezinnen hadden hun speciale kerstmaaltijd. Het onze heette Nederlands brood, gemaakt van een deeg halverwege tussen brood en cake, gevuld met citroen en elke soort noot van de boerderij - hazel, zwarte walnoot, hickory, butternut.

De maïskolf was het centrale object van mijn leven. Mijn vader was een paardenbeheerder, eerst dravende en pacing paarden, dan coach paarden, dan werkpaarden, uiteindelijk zadel paarden. Ik groeide op rond, op en onder paarden, voedde ze, schepte hun mest, leegde de kribben van maïskolven.

Ik wist van heiligheid, ik heb nog nooit een zondagsschoolles gemist sinds ik op vierjarige leeftijd begon. Maar als joden ook religieus waren, hoe kon onze buurman met het vet-vuil shirt het woord 'verdomme' over hen gebruiken?

Ik wilde bijna meer gedichten schrijven dan ik wilde eten.

Zonder visie zie je niet, en zonder praktische bruikbaarheid worden de rekeningen niet betaald.

Ik was gewaarschuwd voor Joden door mijn heidense vrienden - ze deden vreselijke dingen met messen aan jongens.

Aanraking was belangrijk. De avond van 3 juli gingen we door de buurt en keken naar het vuurwerk dat anderen hadden gekocht, haalden ze uit de bruine papieren zak en behandelden ze voorzichtig alsof het Edelstenen waren. Er was afgunst toen we zakken zagen met meer erin dan we hadden.

De scherpste herinnering aan onze ouderwetse Kerstavond is de hand van mijn moeder die ervoor zorgde dat ik in bed lag.

Alle poëzie is een geordende stem, die je probeert te vertellen over een visie in de niet-visionaire taal van boerderij, stad en liefde.

Andere gezinnen kochten auto ' s; we hadden een paardenkop voor ons huis en reden paarden.

Eten in dezelfde ruimte waar voedsel wordt gekookt-dat is de manier om de Heer te danken voor zijn overvloed.

Wanneer je eerste huwelijk in een tragedie terechtkomt, word je erg getekend door de strijd... Ik dacht zelfs aan zelfmoord. Gelukkig kende ik gelukkige huwelijken.

Een schuur met vee en paarden is de plek om Kerstmis te beginnen; dat is tenslotte waar de oorspronkelijke gebeurtenis plaatsvond, en diezelfde geur was de eerste lucht die het Christuskind inademde.

In tegenstelling tot lasterlijke oosterse opinie, is een groot deel van Iowa niet vlak, maar glooiend heuvellandschap met veel hout, een knap en fantasierijk landschap, vol met constante kleine veranderingen van scène en vol met kleine kreekjes die kronkelen met zwembaden waar shiners, crappies en meerval zweven.

Elke kerst zou moeten beginnen met het geluid van klokken, en toen ik een kind was, deed de mijne dat altijd. Maar het waren slee-klokken, geen kerkklokken, want wij woonden in een deel van Cedar Rapids, Iowa, waar geen kerken waren.

Voor mijn Oxford-diploma moest ik Franse en Duitse filosofie (zoals bleek, Descartes en Kant) zonder woordenboek vertalen. Dat betekende Duitsland voor mijn eerste zomervakantie, om de netelige taal zelf te leren.

Onze kleine oren hadden nooit zo ' n training als op de vierde juli, niet alleen onze eigen barstende crackers maar ook die van onze vrienden te horen, en vaak de knal van zelfgemaakte kanonnen afgeschoten door gedurfde jongens van 16 jaar, klaar om een hand te verliezen als het ontplofte.

Soldaten van de Amerikaanse Revolutie vochten die 18e-eeuwse oorlog met zware musketten. In het begin van de 20e eeuw vochten wij kinderen er elke vierde juli tegen, niet alleen met exploderend poeder en glinsterende fakkels, maar met al onze zintuigen.

Er moet een alternatief zijn tussen Hollywood en New York, tussen die twee plaatsen zowel psychisch als geografisch. De Universiteit van Iowa probeert zo ' n gemeenschap te bieden, sympathiek voor de jonge schrijver, met zijn ongemak over schrijven als een eervolle carrière, of met zijn overmatige ego over het noemen van zichzelf een schrijver.

Vers is niet geschreven, Het is gebloed; uit het abstracte hoofd van de dichter. Woorden druppelen het gedicht op de pagina; uit zijn verdriet, vreugde en woede.