May Sarton beroemde citaten

Zonder duisternis komt niets tot geboorte, zoals Zonder licht niets bloeit.

Op het moment dat men een zekerheid uitspreekt, komt het tegenovergestelde in me op.

Alles wat ons vertraagt en geduld dwingt, alles wat ons terugbrengt in de langzame cirkels van de natuur, is een hulp. Tuinieren is een instrument van genade.

Ik vergeet altijd hoe belangrijk de lege dagen zijn, hoe belangrijk het soms kan zijn om niet te verwachten iets te produceren, zelfs een paar regels in een dagboek. Een dag waarop men zichzelf niet tot het uiterste heeft gedreven, lijkt een beschadigde, schadelijke dag, een zondige dag. Niet zo! Het meest waardevolle wat men kan doen voor de psyche, af en toe, is om het te laten rusten, dwalen, leven in het veranderende licht van een kamer.

We moeten onszelf durven te zijn, hoe angstaanjagend of vreemd dat zelf ook blijkt te zijn.

Als we de menselijke conditie willen begrijpen, en als we onszelf willen accepteren in alle complexiteit, twijfel aan onszelf, extravagantie van gevoel, schuld, vreugde, de langzame bevrijding van het zelf tot zijn volledige capaciteit voor actie en creatie, zowel als mens als als kunstenaar, moeten we alles weten wat we over elkaar kunnen, en we moeten bereid zijn naakt te gaan.

Men "vindt zichzelf" niet door zichzelf na te streven, maar integendeel door iets anders na te streven en te leren door discipline of routine. . . wie iemand is en wil zijn.

Het meest waardevolle wat we kunnen doen voor de psyche, af en toe, is om het te laten rusten, dwalen, leven in het veranderende licht van de kamer, niet proberen te zijn of iets te doen wat dan ook.

Eenzaamheid is de armoede van het zelf; eenzaamheid is de rijkdom van het zelf.

Vergeet niet dat in vergelijking met een volwassen persoon elke baby een genie is. Denk aan het vermogen om te leren! De frisheid, het temperament, de wil van een baby van een paar maanden oud!

De meeste mensen moeten praten om niet te horen.

Als kunst niet levensverbeterend moet zijn, wat moet het dan zijn? De helft van de wereld is vrouwelijk-waarom is er wrok tegen een op vrouwen gerichte kunst? Niemand vraagt het verhaal van Genji om Mannelijk te zijn! Vrouwen leren zeker veel van boeken die gericht zijn op een mannelijke wereld. Waarom is ook het omgekeerde niet waar? Of zijn mannen echt zo bang voor de creativiteit van vrouwen (omdat ze zelf niet in het centrum van de schepping staan, geen kinderen kunnen baren) dat een vrouwelijke schrijfster van Genie moorddadige woede oproept, met een spot als 'irrelevant'terzijde moet worden geschoven?

Wanhoopt iets in de natuur behalve de mens? Een dier met een voet gevangen in een val lijkt niet te wanhopen. Het is te druk met proberen te overleven. Het is allemaal gesloten, tot een soort van stil, intens wachten. Is dit een sleutel? Blijf bezig met overleven. Imiteer de bomen. Leer te verliezen om te herstellen, en onthoud dat niets lang hetzelfde blijft, zelfs geen pijn, psychische pijn. Ga zitten. Laat het allemaal voorbijgaan. Laat het los.

Een tuin is altijd een reeks verliezen tegenover een paar overwinningen, zoals het leven zelf.

Hier gaat het leven door, eentonig en eentonig aan de oppervlakte, vol bliksem, van toppen en van wanhoop, in zijn diepten. We zijn nu aangekomen in een fase in het leven zo rijk aan nieuwe waarnemingen die niet kunnen worden overgedragen aan degenen in een ander stadium - men voelt tegelijkertijd vol van zoveel zachtheid en zoveel wanhoop - het raadsel van dit leven groeit, groeit, verdrinkt iemand en verplettert iemand, dan wordt men zich plotseling in een opperste moment van licht bewust van het Heilige.

Echt gevoel rechtvaardigt alles wat het kost.

Het openbaar onderwijs is niet opgericht om de samenleving te geven wat ze wil. Integendeel.

Een huis dat geen warme, comfortabele stoel heeft, is zielloos.

Ik verlang naar de bollen, want de vroege herfst klusjes zijn melancholisch, maar het planten van bollen is het werk van hoop en is altijd spannend.

Ik denk aan de bomen en hoe eenvoudig ze loslaten, de rijkdommen van een seizoen laten vallen, hoe ze zonder verdriet (zo lijkt het) kunnen loslaten en diep in hun wortels kunnen gaan voor vernieuwing en slaap.... Imiteer de bomen. Leer te verliezen om te herstellen, en onthoud dat niets lang hetzelfde blijft, zelfs geen pijn, psychische pijn. Ga zitten. Laat het allemaal voorbijgaan. Laat het los.

Vergeet niet dat in vergelijking met een volwassen persoon elke baby een genie is.

Ik ben geen hebzuchtig persoon, behalve over bloemen en planten, en dan word ik fanatiek hebzuchtig.

Mensen hebben het altijd over de vreugde van de jeugd-maar o, Hoe kan de jeugd lijden!

Er zijn verdriet zo luid dat ze de hemel kunnen neerhalen en er zijn verdriet zo stil dat niemand weet hoe diep ze liggen.

Lees tussen de regels door.Ontmoet me dan in de stilte als je kunt.

Wat destructief is, is ongeduld, haast, te snel te veel verwachten.

Tuinieren is een instrument van genade.

De sfeer hier is orde en schoonheid. Dat is wat me bang maakt als ik voor het eerst weer alleen ben. Ik voel me ontoereikend. Ik heb een open plek gemaakt, een plek voor meditatie. Wat als ik mezelf er niet in kan vinden?

We kunnen het ons niet veroorloven om niet te vechten voor groei en begrip, zelfs als het pijnlijk is, zoals het moet zijn.

Als ik sterf, zou ik willen geloven dat ik mezelf heb weggegeven als een boom die elk voorjaar zaad zaait en nooit het verlies telt, omdat het geen verlies is, het voegt toe aan het toekomstige leven. Het is de manier van zijn van de boom. Sterk geworteld misschien, maar het morsen van zijn schat op de wind.

We kunnen lachen als we onthechting bereiken, al is het maar voor een moment.

Bloemen en planten zijn stille aanwezigheden. Ze voeden alle zintuigen behalve het oor.

Elke vrede die ik ken, rust in de natuurlijke wereld, in het gevoel dat ik er deel van uitmaak, zelfs op een kleine manier.

Als je geen gedichten schrijft - en dat ben ik op dit moment niet-vraag je je af hoe je het ooit hebt gedaan. Het is als een ander land dat je niet kunt bereiken.

Als we onze kwetsbaarheid erkennen, nemen we anderen mee. Als we het ontkennen, sluiten we ze buiten.

Nu word ik mezelf. Het heeft tijd, vele jaren en plaatsen gekost.

Iedereen die schrijver wordt, Weet op zijn vijftiende genoeg om meerdere romans te schrijven.

Voor elke schrijver die een dagboek wil bijhouden, leef voor alles, niet alleen voor wat je voelt, maar ook voor je huisdieren, voor bloemen, voor wat je leest.

Op een gegeven moment geloof ik dat men moet stoppen met zich terug te houden uit angst om een denkbeeldige lezer of echte familielid of vriend te vervreemden, en naar buiten te komen met persoonlijke waarheid.

Liefde opent de deuren naar alles, voor zover ik kan zien, inclusief en misschien wel het meest van alles, de deur naar het eigen geheim, en vaak verschrikkelijk en beangstigend, echte zelf.

Je gedichten zullen gebeuren als er niemand is.

Hoe meer uitgesproken men is, hoe gevaarlijker woorden worden.

Geen partner in een liefdesrelatie... hij moet het gevoel hebben dat hij een essentieel deel van zichzelf moet opgeven om het levensvatbaar te maken.

Het lijdt geen twijfel dat eenzaamheid een uitdaging is en dat het handhaven van het evenwicht daarin een precaire zaak is. Maar ik moet niet vergeten dat het voor mij nog erger is om met mensen of zelfs met één geliefde persoon voor enige tijd zonder eenzaamheid te zijn. Ik verlies mijn centrum. Ik voel me verstrooid, verstrooid, in stukjes. Ik moet alleen tijd hebben om mijn ontmoeting te overpeinzen, om het sap, de essentie ervan te onttrekken, om te begrijpen wat er werkelijk met mij is gebeurd als gevolg daarvan.

Het is moeilijker voor vrouwen, misschien om 'eenpuntig' te zijn, veel moeilijker voor hen om ruimte vrij te maken rond wat ze ook willen doen buiten huishoudelijke taken en gezinsleven. Hun leven is gefragmenteerd... De Schreeuw niet zozeer om een 'eigen kamer' als Om een eigen tijd. Het Conflict wordt acuut, waar het ook over gaat, wanneer er op geen enkele dag nog ruimte is om te proberen het op zijn minst op te lossen.

Het komt altijd terug op dezelfde noodzaak: ga diep genoeg en er is een fundament van waarheid, hoe hard ook.

Men moet denken als een held om zich te gedragen als een gewoon fatsoenlijk mens.

... de reden waarom er zo weinig eersteklas dichters zijn, is dat veel mensen intense gevoelens of eersteklas geesten hebben, maar om de twee bij elkaar te krijgen, zodat je bereid bent om een gedicht door zestig ontwerpen te laten gaan, om zo zelfkritisch te zijn, om het te blijven afbreken, dat is zeldzaam. Op dit moment is de meeste poëzie gewoon zelfgenoegzaamheid.

Ouder worden is, van alle dingen die we ervaren, dat wat de meeste moed vereist, en in een tijd waarin we de minste middelen hebben, vooral om frustratie te ontmoeten.

Het lichaam is een universum op zich en moet als heilig worden beschouwd als alles in het universum. creation....It het is gevaarlijk om het lichaam als sacramenteel te vergeten.