Vita Sackville-West beroemde citaten

Ik mis je nog meer dan ik had kunnen geloven; en ik was bereid je heel erg te missen.

De echte solitair ... zal voelen dat hij zichzelf alleen is als hij alleen is; als hij in gezelschap is, zal hij voelen dat hij zichzelf meineed pleegt, zichzelf prostitueert voor de afpersing van anderen; hij zal voelen dat tijd doorgebracht in gezelschap verloren tijd is; hij zal zich alleen bewust zijn van zijn ongeduld om terug te keren naar zijn ware leven.

Toch zou geen tuinman een tuinman zijn als hij niet in hoop leefde.

Bloemen doen me echt bedwelmen.

De kortste dag is voorbij, en wat voor smerigheid we ook mogen verwachten in januari en februari, we merken tenminste dat de dagen langer worden. Minuut na minuut worden ze langer. Het duurt enkele weken voordat we ons bewust worden van de verandering. Het is onmerkbaar, zelfs als de groei van een kind, zoals je het van dag tot dag bekijkt, totdat het moment komt dat we met een begin van verrukte verrassing beseffen dat we buiten kunnen blijven in een schemering die nog een kwartier kostbaar uur duurt.

Er is niets mooier in het leven dan de Vereniging van twee mensen wiens liefde voor elkaar door de jaren heen is gegroeid, van de kleine eikel van passie, tot een grote gewortelde boom

Wanneer, hoe en in welk stadium van onze ontwikkeling ontstonden spiritualiteit en onze vreemde opvattingen over religie? de behoefte aan aanbidding die niets meer is dan onze angstige toevlucht tot verzoening van een schepper die we niet begrijpen? Een detectiveverhaal, the supreme Who-done-it, geschreven in onontcijferbare hiërogliefen, geen Rosetta stone geleverd door de volmaakte Mystifier om ons te plagen arme onhandige ontrafelaars van zijn complot.

Het meest opmerkelijke aan tuinders is dat ze altijd optimistisch, altijd ondernemend en nooit tevreden zijn. Ze kijken er altijd naar uit om iets beters te doen dan ze ooit eerder hebben gedaan.

Het is vreselijk hoe ik je mis, en alles wat iedereen zegt lijkt plat en stom.

Ik ben tot de conclusie gekomen, na vele jaren van soms trieste ervaring, dat je helemaal niet tot een conclusie kunt komen.

Ik mis je gewoon, op een heel eenvoudige wanhopige menselijke manier. Oh mijn lief, Ik kan niet slim en afstandelijk met je zijn: daarvoor hou ik te veel van je. Te echt.Je hebt geen idee hoe afstandelijk ik kan zijn met mensen waar ik niet van hou. Ik heb het tot een schone kunst gebracht. Maar je hebt mijn verdediging afgebroken. En ik heb er niet echt een hekel aan.

Het is noodzakelijk om te schrijven, als de dagen niet leeg voorbij moeten glippen. Hoe anders, inderdaad, om het net over de vlinder van het moment te klappen? Want het moment gaat voorbij, het is vergeten; de stemming is verdwenen; het leven zelf is verdwenen. Dat is waar de schrijver scoort over zijn medemensen: hij vangt de veranderingen van zijn gedachten op de hop.

De zomer maakt een stilte na de lente.

Het is niet dat ik niet van zoete wanorde hou, maar het moet verstandig worden geregeld.

Hoe meer men tuiniert, hoe meer men leert; en hoe meer men leert, hoe meer men beseft hoe weinig men weet.

Klik, klak, klik, klak, ging hun gesprek, zoals zoveel breinaalden, purl, plain, purl, plain, het bereiken van een complex patroon van verwijzingen, kruisverwijzingen, christelijke namen, bijnamen, en vluchtige verwijzingen.

Het leek me altijd dat de kruidachtige pioen de belichaming is van juni. Groter dan welke roos dan ook, heeft hij iets van de volumineuze kwaliteit van de koolroos; en wanneer hij eindelijk uit de vaas valt, werpt hij zijn onderrokken met een bult op de tafel, allemaal in een intacte hoop, net zoals een roos plotseling zal vallen, waardoor we opkijken van ons boek of gesprek, om een moment de dood op te merken van wat nog steeds een levende schoonheid leek te zijn.

Een bloemloze kamer is een zielloze kamer, naar mijn manier van denken; maar zelfs een eenzame kleine vaas van een levende bloem kan het verlossen.

Dagen waar ik van geniet zijn dagen waarop er niets gebeurt, waarop ik geen verplichtingen op mijn blok heb geschreven, waarop niemand komt om mijn innerlijke vrede te verstoren, waarop niemand komt om me van mezelf af te nemen en me te veranderen in een lappendeken, een jigzaagpuzzel, een gebroken spiegel die ooit een hele reflectie gaf, zo verzonnen dat het te lang duurt om mezelf weer bij mezelf te krijgen als ze weg zijn.

Wat mooi is, is goed, en wie goed is, zal weldra mooi zijn.

Tuinieren is een luxe bezigheid: een sieraad, geen noodzaak, van het leven.... Gelukkige tuinman, die zich in deze moeilijke en lelijke dagen alleen maar met schoonheid bezighoudt! Hij is een van de weinige mensen die in deze moeilijke wereld zijn overgebleven om de traditie van elegantie en charme voort te zetten. Een nutteloos lid van de samenleving, gezien in termen van economie, mag hem zijn rechtmatige plaats niet worden ontzegd. Hij verdient het om het te delen, hoe nederig ook, met de schilder en dichter.

Er is geen begin van het jaar van de Boer, alleen terugkerende patronen op een rol / afwikkeling ...

Ik kan het niet verdragen dat je me trouw denkt, als ik onwaar ben.

Tools hebben hun eigen integriteit ...

Ik hou van uilen. Ik bewonder hun onverzettelijke geest. Ik heb hen diep gerespecteerd sinds ik een baby-uil ontmoette in een bos, toen hij dood viel, blijkbaar van puur humeur, omdat ik het durfde te benaderen. Het trotseerde me eerst, en stierf toen. Ik ben nooit de verschrikking en schaamte vergeten die ik ervoer toen dat zachte pluizige ding (waar ik alleen maar de meest humanitaire motieven voor had) dood viel van woede aan mijn voeten.

Want bijen zijn captious folk / en snel te keren tegen de lubber ' s aanraking ...

De boer en de tuinman zijn beiden bezig, de tuinman misschien wel de meer prikkelbare van de twee, want hij is meer van de amateur, bezig met het creëren van schoonheid in plaats van met het verstrekken van voedsel. Tuinieren is een luxe bezigheid; een sieraad, geen noodzaak, van het leven.

Maar jij, o tuinman, dichter die je bent / hoewel onbewust, gebruik nu je zaden als woorden / en maak ze lilt met kleur mooi gegooid ...

Een goede start in het leven is net zo belangrijk voor planten als voor kinderen: ze moeten sterke wortels ontwikkelen in een aangename bodem, anders zullen ze nooit de groei maken die hen rijkelijk zal dienen volgens hun behoeften in hun volwassen leven.

alle kleine ellende van het lichaam, die alleen aan zichzelf bekend was, onbeduidend in de jeugd, gemakkelijk ontslagen, in de ouderdom, werd dominant en ging in vervulling van de tirannie die ze altijd hadden bedreigd.

hoe arm en ontmoedigend is ervaring vergeleken met hoop!

Zie de laatste oranje rozen, hoe ze dieper en zwaarder blazen dan in hun bloei, in één uitdagende vlam voordat ze gaan ...

Ik hou niet zo van januari. Het is te stationair. Er gebeurt niet genoeg. Ik hou van de bewijzen van het leven, en in Januari zijn er te weinig van.

een brief ontneemt ons door zijn komst een heel geheim gebied van ons bestaan, het enige gebied waar het ware genot van het leven kan worden geproefd, het gebied van verbeelding, creatief en proteïnisch, waarvan de wolken en prachtige vormen de hemel vernietigen door de wind van de werkelijkheid.

Er is iets intrinsiek mis met letters. Ten eerste zijn ze niet onmiddellijk. ... Dit is ook niet het enige probleem met brieven. Ze komen niet vaak genoeg aan. Een hartstochtelijk verwachte brief moet onmiddellijk worden aangevuld met een andere, om het gevoel van vlakheid tegen te gaan dat ons overkomt wanneer de pijnlijke geneugten van anticipatie zijn vervangen door de koudere vloed van vervulling.

hoeveel resoluties men ook maakt, de pen vindt, net als water, altijd zijn eigen niveau en men kan op geen enkele andere manier schrijven dan de eigen.

[Over schrijven:] de meest egoïstische bezigheden, en de meest bevredigende zolang het duurt.

Reizen is in een triest geval. Het is ongemakkelijk, het is duur; het is een bron van ergernis voor onze vrienden en van eenzaamheid voor onszelf.

reizen is een privéplezier, omdat het volledig bestaat uit dingen die gevoeld en gezien worden ...

De wijze reiziger is hij die voortdurend verrast wordt.

Hoe subtiel is de relatie tussen de reiziger en zijn bagage! Hij kent, zoals niemand anders weet, de eigenaardigheden, de inhoud ervan ... en altijd een kleine overlast die hij niet had willen brengen; had inderdaad geweten, voordat hij begon dat hij er spijt van zou hebben, maar bracht het allemaal hetzelfde.

die zielige kortere weg die door de natuur wordt voorgesteld als een remedie voor onze eenzaamheid, die vluchtige gemeenschap die we onszelf overtuigen om van de geest te zijn, terwijl het in feite alleen van het lichaam is - duurzaam zelfs niet in het geheugen!

Proza is een arm ding, een arm ontoereikend ding, vergeleken met poëzie die zoveel meer zegt in kortere tijd.

Geweld, Passie, verontwaardiging, loyaliteit, integriteit, onvergankelijkheid, schaamteloos egoïsme, vrijgevigheid, prikkelbaarheid, energie, honderd pk-Aandrijving - niets daarvan heel subtiel: Ethel [Smyth] ging niet om met pasteltinten, ze ging voor de sterkere kleuren, het bloedrood, alles wat diep en uit de slagaders van het hart pompt.

Het publiek als geheel vindt geruststelling in een lang leven en is, na het noodzakelijke tussenspel van reactie, geneigd extreme ouderdom te erkennen als een teken van uitmuntendheid. De lange lever heeft ten minste één van de eerste handicaps van de mens overwonnen: de beknoptheid van het leven.

Ik kan de houding van de Heer en mevrouw Noach ten opzichte van het huwelijk niet verdragen; de dieren gingen er twee aan twee in, voor altijd met lijm aan elkaar geplakt.

Voor een jonge man om zijn carrière te beginnen met een liefdesrelatie met een oudere vrouw was heel rigueur ... Natuurlijk mag het niet te lang duren. Een stage was iets heel anders dan een carrière.

Groei is opwindend; groei is dynamisch en alarmerend.

De schrijver vangt de veranderingen van zijn gedachten op de hop. Groei is opwindend; groei is dynamisch en alarmerend. Groei van de ziel, groei van de geest.

Het is noodzakelijk om te schrijven, als de dagen niet leeg voorbij moeten glippen. Hoe anders, inderdaad, om het net over de vlinder van het moment te klappen?