Jonathan Kozol beroemde citaten

Ik wil deze jonge idealisten altijd vertellen dat de wereld niet zo gevaarlijk is als velen in de oudere generatie willen dat ze geloven...De mensen voor wie ik het grootste verdriet voel, zijn degenen die stikken in hun overtuigingen, die nooit handelen naar hun idealen, die nooit de staat van strijd kennen voor een fatsoenlijke zaak, en nooit de sensatie kennen van zelfs gedeeltelijke overwinningen.

Ik ben in de loop van mijn carrière bekritiseerd omdat ik te veel vertrouwen heb gesteld in de betrouwbaarheid van kinderverhalen; maar ik heb bijna altijd ontdekt dat kinderen veel betrouwbaarder zijn in het vertellen van ons wat er eigenlijk op openbare scholen gebeurt dan veel van de volwassen experts die beleid ontwikkelen dat hun lot bepaalt.

Het eerste doel en de primaire functie van de Amerikaanse openbare school is niet om goede mensen op te voeden, maar goede burgers. Het is de functie die wij - in vijandige Naties - 'staatsindoctrinatie' noemen.'

Kies gevechten groot genoeg om er toe te doen, klein genoeg om te winnen.

Degenen die ik medelijden heb, zijn degenen die nooit hun nek uitsteken voor iets dat ze geloven, nooit de smaak van morele strijd kennen en nooit de sensatie van overwinning hebben.

Er is iets diep hypocriet in een samenleving die een kind uit de binnenstad van slechts acht jaar oud "verantwoordelijk" houdt voor haar prestaties op een gestandaardiseerd examen met hoge inzet, maar de hoge ambtenaren van onze regering niet verantwoordelijk houdt voor het beroven van wat ze hun eigen kinderen zes of zeven jaar eerder gaven.

In plaats van deze kinderen te zien voor de zegeningen die ze zijn, meten we ze alleen aan de hand van de maatstaf of ze toekomstige tekorten of activa zullen zijn voor de concurrerende behoeften van onze natie.

Geweldige leraren zouden zich nooit drill sergeants voor de staat moeten laten zijn.

Er gaat meer geld naar gevangenissen dan naar scholen. Dat is op zich de beschrijving van een natie die op zelfmoord uit is. Wat is er kostbaarder voor ons dan onze eigen kinderen? We gaan veel meer gevangenissen bouwen als we niet omgaan met de scholen en hun ongelijkheden.

De kindertijd is niet alleen een basisopleiding voor Utilitaire volwassenheid. Het zou een aantal aanspraken op onze genade moeten hebben, niet voor zijn toekomstige waarde voor de economische belangen van concurrerende samenlevingen, maar voor zijn huidige waarde als een vergankelijk stuk van het leven zelf.

De toekomstige leraren die ik probeer te werven zijn: de show heeft geweigerd zich op deze manier te laten castreren, hetzij in hun privéleven, hetzij in het leven dat ze op school willen leiden. Wanneer ze beginnen met lesgeven, komen ze in hun klaslokalen met een gevoel van bevestiging van de goedheid en de volheid van het bestaan, met een gevoel van voldoening in het ontdekken van het onverwachte in hun studenten, en met een verlangen om de wereld, hun kinderen, zelfs zichzelf, te verrassen met hun vermogen om elke plaats waar ze zijn geweest te verlaten ... een betere en meer vreugdevolle plaats dan het was toen ze het binnengingen.

Ik schrijf boeken om de wereld te veranderen. Misschien kan ik maar één stukje van die wereld veranderen. Maar als ik leraren en goede burgers kan machtigen om deze kinderen, die de armsten van de armen zijn, dezelfde kans te geven die we onze eigen kinderen geven, dan zal ik het gevoel hebben dat mijn leven het waard is geweest.

De oorzaak van dakloosheid is gebrek aan huisvesting.

Kinderen begrijpen soms dingen die de meeste volwassenen niet zien.

We weten dat segregatie slecht is. We weten dat de ziekste kinderen niet naar de slechtste ziekenhuizen moeten gaan.

Apartheid gebeurt niet spontaan, zoals slechte weersomstandigheden.

Als je vandaag opgroeit in de South Bronx of in het zuid-centrale Los Angeles of Pittsburgh of Philadelphia, kom je er snel achter dat je apart gezet bent en dat er geen wil is in deze samenleving om je terug te brengen naar de mainstream.

Mijn doel is om de jonge leraren te verbinden met de Oude, om hun gevoel van strijd opnieuw aan te wakkeren.

President Obama legt nog steeds veel te veel nadruk op meedogenloze testen met gestandaardiseerde examens.

Kinderen zijn niet alleen goederen die in de rij moeten worden gezet en getraind voor de banen die blanke mensen die in gesegregeerde buurten wonen beschikbaar hebben.

Een cultuur waarin schuldgevoelens automatisch als neurotisch en ongezond worden beschouwd, heeft een opmerkelijk slimme manier bedacht om haar eigenbelang te beschermen.

Nou, leraren zijn de afgelopen jaren diep gedemoraliseerd en worden vaak met minachting behandeld door politici. Er is veel roekeloze retoriek in Washington over de middelmatigheid van het onderwijzersberoep - en ik vind dat helemaal niet waar.

Ik leg de nadruk op leraren omdat ze grotendeels buiten het debat worden gelaten. Geen van de bombastische rapporten die uit Washington komen en denktanks die ons vertellen wat er moet worden 'opgelost' - Ik haat zo ' n mechanistisch woord, alsof onze scholen automotoren zijn-vraagt ooit de mening van leraren.

Het is aantrekkelijk voor Conservatieven om de druk op het individu te leggen om deuren te breken bij het vinden van een beter onderwijs voor een kind, omdat het hun geloof in individuele ambitie en autonomie bevestigt. Maar om iemand te vragen deuren in te breken die we hebben geketend en gesloten voorafgaand aan zijn aankomst is oneerlijk.

We blijven echter schrijven over belangrijke mensen, prijswinnende mensen, zwarten van grootsheid, vrouwen van groot vuur, roem of humor. We schrijven niet over gewone mensen.

Laten we toegeven dat we besloten hebben om onze kinderen op te laten groeien in twee verschillende naties en twee verschillende soorten levens te leiden. Als we aan de andere kant de moed hebben om deze uitdaging aan te gaan om te benoemen wat er gebeurt binnen onze binnenstedelijke scholen, dan hebben we ook de moed nodig om activist te zijn en uit te gaan en als de hel te vechten om het te veranderen.

Rijk...we moeten de armen smeken om ons te vergeven voor het brood dat we hen brengen. Gezonde mensen hebben soms het gevoel dat ze ook om vergeving moeten smeken, hoewel er geen reden is waarom. Misschien vragen we gewoon om vergeving omdat we niet geboren zijn waar deze arme vrouwen zijn geboren, wetende dat als wij hier ook hadden gewoond, ons lot misschien hetzelfde was geweest.

Wat ik deze jonge mensen vertel is dat de wereld niet zo gevaarlijk is als de oudere generatie wil dat je gelooft. Iedereen die ik ken die ooit een risico heeft genomen en een baan heeft verloren, heeft twee jaar later een betere gekregen.

Liefdadigheid is geen goede vervanging voor rechtvaardigheid.

Jonge kinderen geven ons een glimp van sommige dingen die eeuwig zijn.

Ik ben bang voor het fysieke gevaar van drugsdealers. Maar het is niet in dezelfde competitie als het gevaar dat ik voel als ik een lunch van $80 eet met mijn bevoorrechte vrienden om honger en armoede te bespreken. Dat is wanneer mijn ziel zich in gevaar voelt.

Valse hoop is erger dan wanhoop.

Maar toen ik naar Harvard ging, werd het uit me weggespoeld, deels omdat mensen je belachelijk maakten op de universiteit. Als je zei dat je in God geloofde, zouden ze je klinisch bekijken, Je weet wel, suggereren dat je een verwijzing nodig had.

Als je door middel van testen kon leiden, zouden de VS de wereld leiden in alle onderwijscategorieën. Wanneer zullen mensen begrijpen dat je je lammeren niet vetmest door ze te wegen?

Uiteindelijk heb ik het gevoel dat alles wat ik heb gedaan een mislukking is geweest.

Als er verbazingwekkende genaden op deze aarde zijn, geloof ik dat het deze goede kinderen zijn die door God naar ons zijn gezonden en nog niet zijn bevuild door de wetenschap dat hun natie hen niet liefheeft.

Ik ging naar Washington om de zachte onverdraagzaamheid van lage verwachtingen uit te dagen.

Op maandag en vrijdag begin mei worden bijna 18.000 kinderen-het equivalent van alle basisschoolstudenten in de voorsteden Glencoe, Wilmette, Glenview, Kenilworth, Winnetka, Deerfield, Highland Park en Evanston-toegewezen aan klassen zonder leraar.

In het openbaar onderwijs is het sociaal beleid bijna honderd jaar teruggedraaid.

Net als graan in een tijd van hongersnood, gaan de immense hulpbronnen die de natie in feite bezit niet naar het kind in de grootste nood, maar naar de kinderen van de hoogste bieder-het kind van ouders die, vaker wel dan niet, ook dezelfde overvloed hebben genoten toen ze schoolkinderen waren.

Het Witte Huis, bij het bevorderen van de agenda voor een [school] "keuze" plan, vertrouwt op marktmechanismen. Welke reden hebben de zwarten en de zeer armen om hun geloofwaardigheid te verlenen aan een marktsysteem dat zo hardnekkig en zo resistent is gebleken tegen hun smeekbeden bij elke bocht?

East St. Louis, waar de lokale pers naar verwijst als"een binnenstad zonder een buitenstad", heeft enkele van de ziekste kinderen in Amerika. Van de 66 steden in Illinois staat East St.Louis op de eerste plaats in foetale dood, op de eerste plaats in vroeggeboorte en op de derde plaats in de gezondheid van zuigelingen.

Kinderen begrijpen natuurlijk in het begin niet dat ze worden bedrogen. Ze komen naar school met een zekere mate van geloof en optimisme, en ze lijken vaak te gedijen tijdens de eerste paar jaar. Het is soms pas in de derde klas dat hun leraren de waarschuwingssignalen van mislukking beginnen te zien. In de vierde klas zien veel kinderen het ook.

Maar wat nu wordt omvat door het ene woord ("school") zijn twee zeer verschillende soorten instellingen die, in functie, financiën en intentie, geheel verschillende rollen vervullen. Beide zijn nodig voor het bestuur van ons land. Maar kinderen in de ene school worden opgeleid om bestuurders te zijn; kinderen in de andere school worden opgeleid om bestuurd te worden. De eerste krijgen het fantasierijke bereik om ideeën voor economische groei te mobiliseren; de tweede krijgen de discipline om de smalle taken uit te voeren die de eerste groep zal voorschrijven.

Op nationaal niveau ontvangen overwegend niet-blanke scholen $1.000 minder per leerling dan overwegend blanke scholen.

Zolang dit soort ongelijkheden voortduren, moeten wij allemaal die dure opleidingen krijgen, leven met de wetenschap dat onze overwinningen besmet zijn omdat het spel in ons voordeel is gemanipuleerd.

In tegenstelling tot deze machtige volwassenen hebben kinderen Geen ideologieën om te versterken, geen bovenbouw van politieke mening om te bevorderen, geen burgerlijke gelijkmoedigheid of imago om te verdedigen, geen persoonlijke reputatie om te beveiligen.

Hoe schadelijk de obsessieve nadruk op testen vaak ook voor kinderen in het algemeen blijkt te zijn, Ik geloof dat de effecten nog schadelijker zijn in die scholen waar de beschikbare middelen om de kinderen te helpen de vaardigheden te leren die door deze tests worden gemeten, het minst zijn, de scores die ze krijgen voorspelbaar het laagst zijn, en de strategieën die door directeuren worden gebruikt om te ontsnappen aan de haat die aan een teleurstellende reeks cijfers wordt gehecht, zijn meestal het ernstigst.

Ik smeek mensen om het seizoensgebonden ritueel van goed getimede liefdadigheid op kerstavond niet te accepteren. Het is godslastering.

Je moet het onthouden. . .dat Voor deze kleine jongen die je hebt ontmoet, zijn leven net zo belangrijk voor hem is als jouw leven voor jou. Het maakt niet uit hoe ontoereikend of hoe armoedig het voor sommigen misschien lijkt, het is de enige die hij heeft.