Ralph Ellison beroemde citaten

Het leven moet geleefd worden, niet gecontroleerd, en de mensheid wordt gewonnen door te blijven spelen in het gezicht van een zekere nederlaag.

Macht hoeft niet te pronken. Macht is zelfverzekerd, zelfverzekerd, zelfstartend en zelfstopend, zelfverwarmend en zelfrechtvaardig. Als je het hebt, weet je het.

Onderwijs is een kwestie van bruggen bouwen.

Als Ik ontdek wie ik ben, ben ik vrij.

Als je me kunt laten zien hoe ik me kan vastklampen aan dat wat echt voor mij is, terwijl ik me een weg naar de grotere samenleving leer, dan en alleen dan zal ik mijn verdediging en vijandigheid laten vallen, en Ik zal je lof zingen en je helpen om de woestijn vrucht te laten dragen.

de wereld is net zo concreet, smerig, gemeen en subliem prachtig als voorheen, alleen begrijp ik nu beter mijn relatie tot haar en haar tot mij.

Wat en hoeveel had ik verloren door te proberen alleen te doen wat van mij werd verwacht in plaats van wat ik zelf had gewild?

Er zijn maar weinig dingen in de wereld die zo gevaarlijk zijn als slaapwandelaars.

God is liefde, zei ik, maar kunst is de mogelijkheid van vormen, en schaduwen zijn de bron van identiteit.

Het vereist een diepe toewijding om te veranderen en een nog diepere toewijding om te groeien.

Alle romans gaan over bepaalde minderheden: het individu is een minderheid. Het universele in de roman en is dat niet waar we tegenwoordig allemaal om schreeuwen?- wordt alleen bereikt door de afbeelding van de specifieke man in een specifieke omstandigheid.

De blues is een kunst van dubbelzinnigheid, een bewering van het onbedwingbare menselijke over alle omstandigheden, of ze nu door anderen of door iemands eigen menselijke tekortkomingen zijn gecreëerd. Ze zijn de enige consistente kunst in de Verenigde Staten die ons voortdurend aan onze beperkingen herinnert en ons aanmoedigt om te zien hoe ver we kunnen gaan. Wanneer ze in hun diepere betekenis worden begrepen, zijn ze een correctie, een poging om een grens te trekken aan de onbegrensde bewering van de mens.

Amerika is geweven van vele strengen. Ik zou ze herkennen en het zo laten blijven. Ons lot is om één te worden, en toch velen. Dit is geen profetie, maar een beschrijving.

We kijken te veel naar musea. De zon die ' s morgens opkomt is genoeg.

Ik ben onzichtbaar, begrijp je, gewoon omdat mensen weigeren me te zien. Net als de lichaamsloze hoofden die je soms ziet in circusshows, is het alsof ik omringd ben door spiegels van hard, vervormend glas. Wanneer zij mij naderen, zien zij alleen mijn omgeving, zichzelf of verzinsels van hun verbeelding, inderdaad, alles en alles behalve mij.

Er moet een fictie mogelijk zijn die, door sociologie en casusgeschiedenissen aan de wetenschappers over te laten, tot de waarheid over de menselijke conditie kan komen, hier en nu, met alle heldere magie van het sprookje.

Want, zoals bijna iedereen in ons land, begon ik met mijn deel van optimisme. Ik geloofde in hard werken en vooruitgang en actie, maar nu, nadat ik eerst 'voor' de samenleving was en daarna 'tegen', wijs ik mezelf geen rang of enige limiet toe, en zo ' n houding is zeer tegen de trend van de tijd. Maar mijn wereld is er een geworden van oneindige mogelijkheden. Wat een zin-toch is het een goede zin en een goede kijk op het leven, en een man zou geen andere moeten accepteren; zoveel heb ik ondergronds geleerd. Totdat een bende erin slaagt de wereld in een dwangbuis te stoppen, is de definitie mogelijkheid.

Als de prijs van kijken blindheid was geweest, zou ik hebben gekeken.

Goede fictie is gemaakt van dat wat echt is, en de realiteit is moeilijk te vinden.

Het kostte me een lange tijd en veel pijnlijke boemerang van mijn verwachtingen om een besef te bereiken waarmee iedereen geboren lijkt te zijn: dat ik niemand anders ben dan mezelf.

Ik schaam me er niet voor dat mijn grootouders slaven waren. Ik schaam me er alleen voor dat ik me ooit schaamde.

Ik weet niet of alle agenten dichters zijn, maar ik weet dat alle agenten wapens dragen met triggers.

Ik herinner me dat ik onzichtbaar ben en zachtjes loop om de slapende niet wakker te maken. Soms is het het beste om ze niet wakker te maken; er zijn maar weinig dingen in de wereld die zo gevaarlijk zijn als slaapwandelaars.

Als sociaal protest tegengesteld is aan kunst, wat moeten we dan van Goya, Dickens en Twain maken?

Wie weet anders dan dat, op de lagere frequenties, ik voor jullie spreek?

Het einde ligt in het begin en ligt ver voor ons.

Het schrijven vereist een constante duik terug in de schaduw van het verleden waar de tijd spookachtig zweeft.

De wereld is een mogelijkheid als je het maar ontdekt.

Ik voel de behoefte om alles te bevestigen, het hele ongelukkige gebied en alle dingen die geliefd en onbemind zijn daarin, want het is allemaal een deel van mij.

En ik wist dat het beter was om je absurditeit uit te leven dan te sterven voor die van anderen.

Ik ben onzichtbaar, begrijp je, gewoon omdat mensen weigeren me te zien.

Misschien hield iedereen van iemand; nu niet, ik kon er niet veel aan denken om lief te hebben; om ver te reizen moest je afstandelijk zijn, en ik had de lange weg terug naar de campus voor me.

Ik ben een van de meest onverantwoordelijke wezens die ooit geleefd heeft. Onverantwoordelijkheid maakt deel uit van mijn onzichtbaarheid; hoe je het ook onder ogen ziet, het is een ontkenning. Maar aan wie kan ik verantwoording afleggen, en waarom zou ik dat zijn, als u weigert mij te zien?

Over het algemeen gaven de critici en lezers me een bevestigd gevoel van mijn identiteit als schrijver. Je weet dit misschien in jezelf, maar het is van het grootste belang om het door anderen te laten bevestigen. Schrijven is tenslotte een vorm van communicatie.

Amerika is geweven van vele strengen; ik zou ze herkennen en het zo laten blijven. Het is 'winner take nothing' dat is de grote waarheid van ons land of Van welk land dan ook. Het leven moet geleefd worden, niet gecontroleerd; en de mensheid wordt gewonnen door te blijven spelen in het licht van een zekere nederlaag. Ons lot is om één te worden, en toch velen - dit niet in profetie, maar in beschrijving.

De blues is een impuls om de pijnlijke details en episodes van een brutale ervaring levend te houden in iemands pijnlijke bewustzijn, om zijn gekartelde korrel te vingeren en te transcenderen, niet door de troost van de filosofie, maar door er een bijna tragisch, bijna komisch lyrisme uit te persen. Als vorm is de blues een autobiografische kroniek van persoonlijke catastrofe die lyrisch wordt uitgedrukt.

De hoop van de mens kan een paars beeld schilderen, kan een zwevende gier veranderen in een nobele adelaar of kreunende duif.

Ik ben geen separatist. De verbeelding is integratief. Zo maak je het nieuwe-door iets anders te plaatsen met wat je hebt. En ik ben schaamteloos een Amerikaanse integrator.

De blues is een kunst van dubbelzinnigheid, een bewering van het onbedwingbare menselijke over alle omstandigheden, of het nu door anderen of door iemands eigen menselijke falen is gecreëerd.

Als het Amerikaanse leven het meest Amerikaans is, is het geneigd het meest theatraal te zijn.

Ik ben een onzichtbare man. Nee, Ik ben geen spook zoals degenen die Edgar Allan Poe achtervolgden; noch ben ik een van je Hollywood-film ectoplasma ' s.

Het leven is als de zee, kunst een schip waarin de mens de verpletterende vormloosheid van het leven overwint en het reduceert tot een koers, een reeks van golven, getijden en windstromen die op een kaart zijn gegraveerd.

Ik had het gevoel dat ze me nauwelijks zagen, zelfs als ze beleefd waren, dat ze Jack de Beer om vergiffenis zouden hebben gesmeekt, nooit zijn weg zouden hebben gezien als de beer toevallig langs liep om zich met zijn zaken bezig te houden. Het was verwarrend. Ik wist niet of het wenselijk of ongewenst was.

Veel van de overgangsrituelen, die rituelen van opgroeien in onze samenleving, zijn in de vorm van zulke komische, praktische grappen-die we negeren in de overtuiging dat ze geen diepere betekenis hebben. Maar juist omdat zij als onbelangrijk worden beschouwd, krijgen zij belang. Want in hen ritualiseren en dramatiseren we houdingen die in tegenspraak zijn met en vaak de Heilige waarden in verlegenheid brengen die we verkondigen door onze plechtige ceremonies en rituelen van de natie.

Het is soms voordelig om onzichtbaar te zijn, hoewel het meestal eerder op de zenuwen werkt.

Nadat ik geprobeerd heb een patroon te geven aan de chaos die leeft binnen het patroon van jullie zekerheden, moet ik eruit komen, ik moet tevoorschijn komen.

Ik herinner me plotseling de arpeggio ' s van gelach die over het tedere, lentegras-gay-welling, ver zwevend, vloeiend, spontaan, een bel-achtige vrouwelijke fluiten, toen onderdrukt; alsof snel en onherroepelijk onder de Stille plechtigheid van de geveegde lucht nu bruisend met sombere kapelklokken.

Dat ... is hoe de wereld beweegt: niet als een pijl, maar als een boemerang.

Sommige mensen zijn je familieleden, maar anderen zijn je voorouders, en je kiest degenen die je als voorouders wilt hebben. Je creëert jezelf vanuit deze waarden.

Het tegengif tegen hoogmoed, tegen overdreven trots, is ironie, dat vermogen om ideeën te ontdekken en te systematiseren.