Paul Laurence Dunbar beroemde citaten

..we dragen het masker dat grijnst en liegt, dat onze wangen verbergt en onze ogen beschaduwt - deze schuld betalen we aan menselijke sluwheid; met verscheurde en bloedende harten glimlachen we.

Ik hoop dat er iets waardig is in mijn geschriften en niet alleen de nieuwheid van een zwart gezicht geassocieerd met de kracht om te rijmen die de aandacht heeft getrokken.

Ik weet waarom de gekooide vogel zingt, ah mij, wanneer zijn vleugel gekneusd is en zijn boezem pijnlijk, - wanneer hij zijn tralies slaat en vrij wil zijn; het is geen kerstlied van vreugde of vreugde, maar een gebed dat hij uit de diepe kern van zijn hart zendt, maar een pleidooi, dat hij naar de hemel slingert - ik weet waarom de gekooide vogel zingt!

Met ons korte zicht beïnvloeden we om een alomvattend beeld van de eeuwigheid te krijgen. Onze horizon is het universum.

Hoop is vasthoudend. Het gaat door met leven en werken wanneer de wetenschap het heeft behandeld wat zijn doodsstoot zou moeten zijn.

We dragen het masker dat grijnst en liegt, het verbergt onze wangen en schaduwen onze ogen,- - deze schuld betalen we aan menselijke sluwheid; met verscheurde en bloedende harten glimlachen we en mond met talloze subtiliteiten. Waarom zou de wereld anders zijn, in het tellen van al onze tranen en zuchten? Nee, laat hen slechts zo zien, terwijl wij het masker dragen. Wij glimlachen, maar, o Grote Christus, onze kreten tot u uit gemartelde zielen komen op. We zingen, maar o de klei is verachtelijk onder onze voeten, en lang de mijl; maar laat de wereld anders dromen, we dragen het masker!

Mensen nemen het als vanzelfsprekend aan dat [de neger] niet met zijn hoofd moet werken. En het is zo gemakkelijk voor deze mensen onder wie we leven om dit te geloven; het vleit en bevredigt hun zelfgenoegzaamheid.

We dragen het masker dat grijnst en liegt.

Je bent lief, O liefde, lieve liefde, je bent zacht als de nestduif.Kom naar mijn hart en breng het restAs de vogel vliegt naar huis naar zijn welkome nest.

Een minuut om te glimlachen en een uur om in te huilen, een pint vreugde om een peck van moeite, en nooit een lach, maar het gekreun komt dubbel; en dat is het leven!

Geld is een grote waardigheidsbekleder.

Licht was het ding dat ik kocht, klein was de schuld die ik dacht, arm was de lening op zijn best-God! maar de interesse!

Wat Joe Hamilton meer ontbrak dan wat dan ook in de wereld was iemand om hem te schoppen. Menig man die fatsoenlijk had kunnen leven en een redelijk respectabele burger was geworden, is naar de honden gegaan omdat iemand op het juiste moment een goede, klinkende schop wilde geven. Het is correctief en verhelderend.

Maar een gebed dat hij uit de diepe kern van zijn hart zendt.

Het is allemaal een farce, deze verhalen vertellen ze over de bries die zucht, en kreunt astir o ' er field en dell, omdat het jaar sterft.

Ik weet wat de gekooide vogel voelt, helaas!

Een korst brood en een hoekje om in te slapen. Een minuut om te lachen en een uur om in te huilen. Een pint van vreugde tot een peck van problemen, en nooit een lach, maar het gekreun komt dubbel. En dat is het leven. Een korst en een hoek die de liefde kostbaar maakt, met een glimlach om op te warmen en tranen om ons te verfrissen, en vreugde lijkt zoeter als er zorgen achter komen, en een kreun is de beste folie voor het lachen. En dat is het leven.

We reduceren de godheid tot vulgaire fracties. We plaatsen onze eigen kleine ambities en labelen ze ?goddelijke boodschappen?. Met ons korte zicht beïnvloeden we om een alomvattend beeld van de eeuwigheid te krijgen.

Arme verwaande mensheid! Tolken van God inderdaad.

Al het spel en geen werk maakt Jack een speeltje.

Een lied fladderde naar beneden in de vorm van een duif, en het droeg me een boodschap, het ene woord-liefde!

Dit, dit is inderdaad vervloekt, want als wij stervelingen liefhebben, of als we zingen, tellen we onze vreugde niet door wat we hebben, maar door wat ons van dat volmaakte ding weerhield.