-
Zelfmoordcijfers zijn niet gedaald onder de aanval van antidepressiva, stemmingsstabilisatoren, anxiolytische en antipsychotische geneesmiddelen; de sprong in zelfmoordcijfers suggereert dat het tegenovergestelde waar is. In sommige gevallen schiet het risico op zelfmoord omhoog zodra de behandeling begint (de patiënt kan zich niet alleen bestraft voelen voor een gerechtvaardigde reactie, maar permanent gestigmatiseerd worden als een storing). Studies tonen aan dat zelfhaat alleen sterk afneemt in de loop van cognitieve gedragsbehandeling.
-
Jarenlang werkte ik zeven dagen per week, tot verjaardagen en de meeste feestdagen, inclusief Kerst en Nieuwjaar. Ik werkte 's ochtends en' s middags en ging na het eten weer aan het werk. Ik herinner me dat ik me voelde alsof het leven een langdurige oefening was om mezelf met een touw uit een put te trekken, en dat touw was werk.
-
Wat voelt een vrouw als ze geslagen wordt? Mijn moeder sloeg me toen ik een kind was - bij twee gelegenheden, tot het punt van pure hysterie; ik vond het nooit leuk. Degenen die op zo ' n manier worden vernederd, leren te desintegreren-dat wil zeggen, ze worden eenmaal verwijderd van pijn. Dit is de meest directe weg naar psychische ondergang.
-
Jarenlang had ik deze gebroken mannen gebruikt om mijn cynisme en workaholisme te rechtvaardigen, en het verdriet, slapeloosheid en toevallige anorexia waren niet langer van belang voor mij.
-
Wat van mij wordt gevraagd in het veld is om te voelen", zegt Stirton met nadruk. En proberen dat gevoel te nemen en het in een vorm te zetten die een bepaalde reeks emoties of omstandigheden communiceert - of dat nu gaat om het afbeelden van mannelijke trots, of een bepaald soort lijden, of liefde, of nabijheid - mijn primaire taak is om te voelen en te proberen dat gevoel in een soort visuele vorm te brengen. Mijn doel is om tot de kern van elk verhaal te komen, Weet je? Ik probeer te evolueren in mijn werk.
-
Hoe waanzinnig het ook kan zijn, seks is slechts één soort intimiteit, en toch is het het culturele stroomgebied geworden voor allerlei behoeften omdat ons begrip van intimiteit zo slecht is. Brutale werkschema ' s, de daarmee samenhangende geografische isolatie en de daarmee gepaard gaande breuk van gezinnen hebben ertoe geleid dat er weinig tijd is voor intimiteit en nog minder om de nodige vaardigheden aan te leren. Maar intimiteit, de as van romantiek, is traag, gebaseerd op het delen van een leven in plaats van show. In termen van intimiteit kan het samen vouwen van wasgoed of het delen van de voeding van een kind meer impact hebben dan het meest extravagante boeket.
-
Het gevoel van eigenwaarde van westerse vrouwen is gebaseerd op fysiek zijn (body mass index, jeugd, schoonheid). Dit creëert een lastige nadruk op imago, maar de geïnternaliseerde locus van eigenwaarde redt levens. Westerse mannen zijn heel anders. Door de bron van hun zelfrespect te externaliseren, geven ze alle emotionele onafhankelijkheid op. (Verovering vereist tenslotte twee partijen. Een man kan zich niet als een man voelen zonder een partner, bedrijf, team. Mannelijkheid is een spel dat gespeeld wordt op het terrein van tegenpolen. Hieruit volgt dat het mannelijke zelfgevoel uiteenvalt wanneer de ander afwezig is.
-
Taal vormt het bewustzijn en vanuit het bewustzijn wordt onze wereld gevormd.
-
Mijn generatie was in feite het product van een sociaal experiment. Als we echtelijke intimiteit niet begrepen, was dat omdat we het niet gemodelleerd hadden gezien. We slingerden van relatie naar relatie, verblind door de nieuwheid van zinloosheid, meedogenloos in onze zoektocht naar iets dat zelfs de meest scherpzinnige van ons niet kon identificeren.
-
Soms hoor ik de wereld besproken als het rijk van de mensen. Dit is niet mijn ervaring. Ik zag mannen als bladeren op de grond vallen. Ze werden weggevaagd als herinneringen en verbrand. De geschiedenis bezit ze. Deze mannen waren versteend in beide betekenissen van het woord: verlamd en in steen veranderd. Hun weigering om gevoelens uit te drukken doodde hen. Anachronistische mannen. Die arme, arme jongens.
-
Onze cultuur is er nu een van Mannelijk triomfalisme, waarin transhistorisch vrouwelijke uitdrukkingen-empathie, zoetheid, volubiliteit, warmte-in veel sectoren worden gezien als belemmeringen voor het professionele traject van een vrouw.
-
Alleen door mijn dochter ben ik tot het besef gekomen dat een leven zonder vrouwelijkheid-verstoken van mysterie, emotie, zachtheid en de onfeilbare kracht van de liefde van een vrouw-helemaal geen leven is.
-
Deze menselijke behoefte aan mystiek-overgave aan een onbekende waarheid, eenheid-staat aan het roer van alle romantische gevoelens. Het is in wezen dezelfde intimiteit die bekend is in de armen van een moeder; in degenen die beroofd zijn van de ervaring, bevriest de behoefte en, vervormd, kan het een leven scheuren. Elke verslaving heeft als basis een vertekend verlangen naar dezelfde transcendentie. Voor mij werd de betovering van het materiaal verbroken door de dood van mijn broer; na zijn zelfmoord wilde ik alleen de vernieuwing van mijn verbinding met het ontastbare.
-
Strauss geeft toe geobsedeerd te zijn door de afwijzing van zijn moeder, en met de daaruit voortvloeiende huur in zelfrespect. Het spel weerklinkt met verontrustend beledigende opmerkingen over zijn adolescente zelf, een zelf dat hij onaanvaardbaar vindt. Met bravado geeft hij zijn spijt uit dat hij in zijn tienerjaren niet meer seksuele veroveringen heeft behaald; persoonlijk geeft hij zijn oprechte spijt uit dat hij door het leven zelf werd geïntimideerd.
-
We zagen elkaar evolueren tot ouders, met alle angst, woede en verwarring die evolutie met zich mee kan brengen. Onze achtjarige is de incarnatie van onze vereniging; we zijn voor altijd gefuseerd door haar bloed. Mijn oude kijk op romantiek leek vaag belachelijk, zo beïnvloed als een paar ruzies. Ik zag niet langer het nut in 'terug naar normaal', die pantomime van doen alsof er niets was veranderd; Ik wilde evolueren van seksuele houding naar een dieper bewustzijn, dat van liefde.
-
Behalve zijn ex-vrouw en ondanks verschijningen met een reeks gecultiveerde Blondjes, heeft Edward De Bono zich nooit publiekelijk verbonden met een vrouw. 'Ik ben op zoek naar een dikke, schele gebochelde,' legt hij uit, terwijl hij een lach verstikt. Een prothese zou goed zijn. Zijn vreugde verdampt als hem wordt gevraagd naar zijn drie kleinkinderen. Ben ik een liefhebbende grootvader? Hij pauzeert. Ik ben een grootvader, Ja.'Het feit dat de Bono door dit gebrek onverstoord blijft, verraadt een emotioneel sobere jeugd, en zijn passie voor Spel, Speelgoed en slechte grappen vertellen over dezelfde ontbering.Een
