Antoni Tapies beroemde citaten

Kunst moet de kijker laten nadenken over de zin van het leven.

Snel schilderen is een berekende handeling om rationeel denken te blokkeren.

Ik voel de wens, of liever gezegd de intense behoefte, om iets nuttigs te doen voor de samenleving, en dat is wat mij stimuleert. In elke situatie zoek ik altijd naar wat positief en nuttig is voor mijn medeburgers.

Met mijn werk probeer ik de mens te helpen zijn vervreemding te overwinnen; ik doe dit door zijn dagelijks leven te omringen met voorwerpen, die hem op tastbare wijze confronteren met de laatste en diepste problemen van ons bestaan. Ik wil dat de middelen die ik gebruik om de noodzakelijke stimulans te creëren zo direct mogelijk zijn. In plaats van een preek over nederigheid te geven, geef ik er vaak de voorkeur aan nederigheid zelf af te beelden.

Ik beschouw esthetische ideeën nooit als een zuiver eigen bestaan, maar als een functie die ze hebben in verband met politieke of morele waarden.

Als men dingen tekent op een manier die slechts de kleinste aanwijzing geeft voor hun betekenis, wordt de kijker gedwongen de gaten te vullen door zijn eigen verbeelding te gebruiken. Hij is genoodzaakt deel te nemen aan de creatieve daad, die ik zeer belangrijk acht.

Al mijn foto ' s zijn een soort herziening van mijn oorspronkelijke idee. Dit is zeker heel anders dan de manier waarop Japanse of Chinese kunstenaars werken: hun thema ' s zijn vooraf bepaald, terwijl de mijne naar believen worden uitgevonden.

De hoogste wijsheid neemt het nederigste lichaam aan.

Het was duidelijk niet de bedoeling om terug te keren naar beelden die traditioneel als waardige of heilige beelden en vormen werden gewaardeerd, maar precies het tegenovergestelde; het belangrijkste doel moest zijn om alles wat tot nu toe als weinig waarde en zielig was beschouwd, als heilige kunst te realiseren.

Er is iets evocatiefs aan het idee van vernietiging. Deze daad van vernietiging is de uitdrukking van een idee... dat wat wij werkelijkheid noemen helemaal niet echt is. Wanneer ik bijvoorbeeld een hoofd teken, voel ik onmiddellijk de drang om het te vernietigen, om het uit te wissen, omdat de tekening alleen een uiterlijke verschijning vastlegt, en voor mij is de vitale kwestie wat er achter de visuele vorm van het hoofd ligt.

De kunstenaar moet de kijker laten begrijpen dat zijn wereld te smal is, hij moet zich openstellen voor nieuwe perspectieven.

De tatoeage kan alleen als deel van de huid bestaan, omdat een tekening altijd een incisie in het materiaal is en er daarom niet van kan worden gescheiden.

Het is wat zich bewust maakt van de omstandigheden en wetten van het observeren die op deze manier van toepassing zijn, een thema op zich worden. De activiteit van het bewustzijn, afhankelijk van de manier waarop het werk zelf verloopt, wordt op deze manier het onderwerp van mijn aandacht en het is juist vanwege deze voyeuristische houding ten opzichte van de eigen waarneming en ervaring van het onderwerp dat de bewuste analytische dimensie in het werk laat zien.

De kunstenaar mag zich terecht de mening wagen dat hij geen ideeën overbrengt, niet predikt, noch van plan is mensen te bekeren door massacommunicatietechnieken te gebruiken... Beter dan allerlei wijze raad te geven, kon hij het leven zelf laten zien; hij kon krachten wekken die in iedereen sluimerden. Hij kon een uitnodiging lanceren om directe en persoonlijke ervaringen te creëren.

Mijn illusie is om iets over te brengen. Als ik de wereld niet kan veranderen, wil ik tenminste de manier veranderen waarop mensen ernaar kijken.

Ze worstelden met doeken, gebruikten gewelddadige kleuren en enorme penseelstreken. Ik kwam aan met grijze, stille, nuchtere, onderdrukte schilderijen. Een criticus zei dat het schilderijen waren die dachten.

Net als een onderzoeker in zijn laboratorium ben ik de eerste toeschouwer van de suggesties uit de materialen. Ik ontketen hun expressieve mogelijkheden, ook al heb ik geen duidelijk idee van wat ik ga doen. Terwijl ik verder ga met mijn werk formuleer ik mijn gedachte, en uit deze strijd tussen wat ik wil en de realiteit van het materiaal - uit deze spanning - ontstaat een evenwicht.

In het potentieel van de absurditeit is het verbergen in de uiteenlopende combinatie van de verschillende verschillende onderwerpen die op zichzelf niets anders zijn dan dagelijkse items , evenzeer in de exclusieve weergave van een normaal item dat uit hun gebruikelijke context is gehaald, verreweg de meest radicale - in zijn effect vergelijkbaar met een Japanse Zen koan - paradox die de moderne kunst heeft voortgebracht, een van de krachtigste impulsen die daaruit zijn voortgekomen.

Op gelukkige momenten kon deze emanatie de toeschouwer zo overweldigen, dat hij door allerlei associaties in zijn denken uiteindelijk kon worden meegenomen naar die gebieden die me ook zo diep hadden geraakt en me deden denken dat ik er de aandacht van anderen op moest vestigen.

De materiële aanwezigheid van het werk dient alleen als een overbrenger die een uitnodiging aan de waarnemer lanceert om deel te nemen aan het uitgebreide spel van de Duizend en één emoties en visioenen.

Een beeld betekent niets. Het is gewoon een deur, die leidt naar de volgende deur. Het zal nooit gebeuren dat we de waarheid die we zoeken alleen in een beeld vinden; het zal gebeuren achter de laatste deur dat de toeschouwer de waarheid ontdekt, vanwege zijn eigen inspanningen.

Een kruis kan een vorm zijn voor het uitdrukken van iets dat ruim is, zoals de coördinatoren van de ruimte. Dat zou de eerste betekenis of de eerste relevantie kunnen worden genoemd.

Het dramatische lijden van volwassenen en alle wrede fantasieën van degenen van mijn eigen leeftijd, die in het midden van zoveel catastrofes aan hun eigen impulsen waren overgelaten, leken zich op de muren om mij heen te schrijven.

Beginnend met het naderen van de plek waar het schilderij moet worden gemaakt, ondertussen de leegte van de geest realiseren, tot aan de methode van 'het vliegende wit', van de regel van de enkelvoudige penseelstreek... er is een eigen traditie waarin de kunstenaar zich ten volle bewust is van het feit dat alleen de zuivere en lege spontaniteit hem in staat stelt om zonder aarzelen alle verschijningen te omarmen en werkelijk in de wortels van de dingen te dringen.

Mensen eraan herinneren waar het in werkelijkheid om gaat, hen een thema geven om over na te denken, een schok in hen creëren, hen uit de waan van niet-authenticiteit trekken, hen in staat stellen zich bewust te worden van hun ware mogelijkheden.

In onze wereld, waarin religieuze beelden hun betekenis verliezen, waarin onze gebruiken meer en meer seculier worden, verliezen we ons gevoel voor het eeuwige. Ik denk dat het een verlies is dat veel schade heeft toegebracht aan de moderne kunst. Schilderen is een terugkeer naar de oorsprong.

Als ik het over de werkelijkheid heb, denk ik altijd aan de essentie. Diepte bevindt zich niet in een afgelegen, ontoegankelijke regio. Het is geworteld in het dagelijks leven.

Ik heb de fanatici van het realisme vaak gezegd dat er in de kunst niet zoiets bestaat als realisme: het bestaat alleen in de geest van de waarnemer. Kunst is een symbool, een ding dat de werkelijkheid oproept in ons mentale beeld. Daarom zie ik ook geen tegenstelling tussen abstracte en Figuratieve Kunst.

Ik ben geïnteresseerd in studie, reflectie, filosofie - maar altijd als een dilettant. Ik beschouw mezelf ook als een dilettant als schilder.

Welk land is echt, van mij of van de leraar? Mijn wens is dat we geleidelijk ons vertrouwen verliezen in wat we denken te geloven en de dingen die we als stabiel en veilig beschouwen, om onszelf te herinneren aan het oneindige aantal dingen dat nog steeds wacht om ontdekt te worden.

Mijn activiteiten hebben nooit iets te maken gehad met het idee om beroemd te worden of succes te behalen. Ik ben altijd bezig geweest om mensen naar me te laten luisteren. In alles wat ik doe ... mijn doel is om mensen te laten luisteren. Ik wil de dingen Communiceren waar ik van hou en waarin ik geloof, omdat ik denk dat mensen er een algemeen voordeel uit kunnen halen. Wat ik echt wil is succes in filosofische zin: Ik wil dat mensen iets begrijpen van de ideeën en hoop die ik in de schilderkunst uitdruk.

Ik zou zeggen dat ik een angstig persoon ben. Ik maak me overal zorgen om. Ik moet alles weten. Ik heb de neiging om in een staat van angst te leven met het gevoel dat het leven een soort grote catastrofe is.

Het bereiken van contact met de werkelijkheid betekent niet dat men zich elders vervoert; het is geen transcendentie maar een grondige onderdompeling in de omgeving - een werkelijkheid die noch zuiver fysiek noch metafysisch is, maar beide tegelijk.