Krzysztof Kieslowski beroemde citaten

Voor mij is optimisme twee geliefden die arm in arm de zonsondergang in lopen. Of misschien in de zonsopgang-wat je ook aanspreekt.

In het echte leven zijn er Namen die ons verrassen omdat ze helemaal niet bij de persoon lijken te passen.

Misschien is het de moeite waard om het onbekende te onderzoeken, al was het maar omdat het gevoel van niet weten een pijnlijk gevoel is.

Door te veel in rationaliteit te geloven, hebben onze tijdgenoten iets verloren.

Willen mensen echt vrijheid, gelijkheid, broederschap? Is het niet een of andere manier van spreken?

(Op de vraag wat een regisseur doet) Ik help.

Ik weet echt niets van muziek en het is geen geweldige ervaring voor mij. Maar ik denk dat muziek een zuiverend element heeft.

Ik geloof dat het leven van elke persoon het waard is om onderzocht te worden, met zijn eigen geheimen en drama ' s.

Ik hou van toevallige ontmoetingen-het leven zit er vol mee. Elke dag, zonder het te beseffen, passeer ik mensen die ik zou moeten kennen.

Verschillende mensen in verschillende delen van de wereld kunnen dezelfde gedachten tegelijkertijd denken. Het is een obsessie van mij: dat verschillende mensen op verschillende plaatsen hetzelfde denken, maar om verschillende redenen. Ik probeer films te maken die mensen verbinden.

Ik heb één goede eigenschap: Ik ben een pessimist, dus ik stel me altijd het ergste voor - altijd. Voor mij is de toekomst een zwart gat.

Documentaires gaan over mensen die een echt, dagelijks leven leiden. Maar als deze mensen ons vertrouwden en ons de waarheid over hun leven vertelden, kon het tegen hen worden gebruikt - wat soms gebeurde.

Als ik een doel heb, dan is het om te ontsnappen aan deze letterlijkheid. Ik zal het nooit bereiken; op dezelfde manier dat ik nooit zal kunnen beschrijven wat er echt in mijn personage woont, hoewel ik het blijf proberen.

We stelen allemaal, maar als we slim zijn, stelen we van geweldige regisseurs. Dan kunnen we het invloed noemen.

Ik heb geen probleem met mensen van verschillende nationaliteiten.

Natuurlijk zou je, zonder twijfel, mijn filmopleiding de grootste fout kunnen noemen die ik ooit heb gemaakt.

Dat is de grootste zonde die een regisseur kan begaan; om een film te maken gewoon omdat hij een film wil maken.

De televisie-industrie ziet niet graag de compexiteit van de wereld. Het geeft de voorkeur aan eenvoudige rapportage, met eenvoudige ideeën: Dit is wit, dat is zwart; Dit is goed, dat is slecht.

Al 6000 jaar zijn deze regels onbetwistbaar juist. En toch breken we ze elke dag. Mensen hebben het gevoel dat er iets mis is in het leven. Er is een soort sfeer die ervoor zorgt dat mensen zich nu tot andere waarden wenden. Ze willen de basisvragen van het leven overdenken, en dat is waarschijnlijk de echte reden om deze verhalen te willen vertellen.

Echte kunstenaars vinden antwoorden. De kennis van de ambachtsman ligt binnen de grenzen van zijn vaardigheden. Ik weet bijvoorbeeld veel over lenzen, over de bewerkingsruimte. Ik weet waar de verschillende knoppen op de camera voor zijn. Ik weet min of meer hoe ik een microfoon moet gebruiken. Dat Weet ik allemaal, maar dat is geen echte kennis. Echte kennis is weten hoe te leven, waarom we leven, dat soort dingen.

Innerlijke vrijheid is universeel.

In tien zinnen drukken de Tien Geboden het essentiële van het leven uit. En deze drie woorden-vrijheid, gelijkheid en broederschap-doen net zoveel. Miljoenen mensen zijn gestorven voor deze idealen.

Ik wilde de wereld tegelijkertijd beschrijven, door middel van beeld, uitdrukken wat ik voelde. Het was de tijd van de grote documentairemakers: Richard Leacock, Joris Ivens. Tegenwoordig heeft de televisie een einde gemaakt aan dit soort filmmaken.

Je maakt films om mensen iets te geven, om ze ergens anders te vervoeren, en het maakt niet uit of je ze naar een wereld van intuïtie of een wereld van intellect vervoert...Het rijk van bijgeloof, waarzeggerij, voorgevoelens, intuïtie, dromen, dit alles is het innerlijke leven van een mens, en dit alles is het moeilijkste om te filmen... Ik probeer er vanaf het begin te komen. Ik ben iemand die het niet weet, iemand die zoekt.

Iemand klopt aan de deur van een appartement om zout of suiker te lenen, mensen lopen elkaar tegen in de lift en worden op deze manier in het geheugen van de toeschouwer gegrift.

De relatie tussen de films en de individuele geboden is een voorlopige. De films moeten worden beïnvloed door de individuele geboden in dezelfde mate dat de geboden ons dagelijks leven beïnvloeden.

Deze man (Bergman) is een van de weinige filmregisseurs-misschien wel de enige ter wereld-die zoveel over de menselijke natuur heeft gezegd als Dostojevski of Camus.

Het rijk van bijgeloof, waarzeggerij, voorgevoelens, intuïtie, dromen, dit alles is het innerlijke leven van een mens, en dit alles is het moeilijkste om te filmen.

Ik voel me Pools. Meer specifiek, Ik heb het gevoel dat ik uit het kleine dorpje in het noordoosten van Polen kom waar ik een huis heb en waar ik graag tijd doorbreng. Maar ik werk daar niet. Ik heb hout gesneden.

Ik hou van toevallige ontmoetingen-het leven zit er vol mee. Elke dag, zonder het te beseffen, passeer ik mensen die ik zou moeten kennen. Op dit moment, in dit café, zitten we naast vreemden. Iedereen zal opstaan, vertrekken en zijn eigen weg gaan. En ze zullen elkaar nooit meer ontmoeten. En als ze dat doen, zullen ze niet beseffen dat het niet voor de eerste keer is.

Er zijn mysteries, geheime zones in elk individu.

Natuurlijk wil ik verder gaan dan het concrete. Maar het is echt moeilijk. Heel moeilijk.