Ingmar Bergman beroemde citaten

Hier, in mijn eenzaamheid, heb ik het gevoel dat ik te veel menselijkheid in me heb.

Ik leef permanent in mijn droom, van waaruit ik korte uitstapjes Maak naar de werkelijkheid.

Mijn ontdekking van Tarkovski ' s eerste film was als een wonder. Plotseling stond ik voor de deur van een kamer waarvan de sleutels tot dan toe nooit aan mij waren gegeven. Het was een kamer die ik altijd al had willen betreden en waar hij zich vrij en volledig op zijn gemak bewoog. Ik voelde me aangemoedigd en gestimuleerd: iemand drukte uit wat ik altijd al wilde zeggen zonder te weten hoe. Tarkovski is voor mij de grootste, degene die een nieuwe taal heeft uitgevonden, trouw aan de aard van de film, omdat het het leven vangt als een reflectie, het leven als een droom.

Ik kijk mijn eigen films niet vaak. Ik word zo zenuwachtig en klaar om te huilen... en ellendig. Ik vind het vreselijk.

Alleen iemand die goed voorbereid is, heeft de mogelijkheid om te improviseren.

Ouderdom is als het beklimmen van een berg. Je klimt van richel naar richel. Hoe hoger je komt, hoe vermoeider en ademlozer je wordt, maar je opvattingen worden uitgebreider.

Zelfportretten zijn iets waar men zich nooit mee moet bemoeien, omdat het verkeerd is om te liegen, ook al probeert men de waarheid te vertellen.

Fellini, Kurosawa en Bunuel bewegen in hetzelfde veld als Tarkovski. Antonioni was onderweg, maar stierf, verstikt door zijn eigen verveling.

De individualisten staren elkaar in de ogen en ontkennen toch het bestaan van elkaar.

Wanneer je je voortdurend ongemotiveerd voelt, begin je je bestaan op een ongezonde manier in twijfel te trekken; alles wordt een pseudo-intellectuele vraag waar je helemaal geen interesse in hebt. Dit hele proces wordt je huid en het heeft niet alleen invloed op je; het definieert je eigenlijk. Dus, je ziet jezelf als een schimmige figuur die het niet waard is om interesse te ontwikkelen, het niet waard om je af te vragen over de wereld - diep onwaardig in elke zin en diep afwezig in jouw aanwezigheid.

Tarkovski is voor mij de grootste [regisseur], degene die een nieuwe taal heeft uitgevonden, trouw aan de aard van de film, omdat het het leven vangt als een reflectie, het leven als een droom.

Onze sociale relaties zijn meestal beperkt tot roddelen en het bekritiseren van het gedrag van mensen. Deze observatie dwong me langzaam om me te isoleren van het zogenaamde sociale leven. Mijn dagen gaan voorbij in eenzaamheid.

Film als droom, film als muziek. Geen kunst gaat ons geweten voorbij zoals film dat doet, en gaat rechtstreeks naar onze gevoelens, diep in de donkere kamers van onze ziel.

We lopen in cirkels, zo beperkt door onze eigen angsten dat we geen onderscheid meer kunnen maken tussen waar en onwaar, tussen de gril van de gangster en het zuiverste ideaal.

We maken elkaar levend; het maakt geen verschil als het pijn doet.

Vandaag zeggen we dat alle kunst politiek is. Maar ik zou zeggen dat alle kunst te maken heeft met ethiek. Wat uiteindelijk op hetzelfde neerkomt. Het is een kwestie van attitudes.

Een film maken is een heel universum organiseren.

De wereld is een hol van dieven,en de nacht valt. Het kwaad breekt zijn ketenen en rent door de wereld als een dolle hond. Het GIF raakt ons allemaal. Niemand ontsnapt. Laten we gelukkig zijn terwijl we gelukkig zijn. Laten we vriendelijk, genereus, aanhankelijk en goed zijn. Het is noodzakelijk en helemaal niet beschamend om plezier te hebben in de kleine wereld.

Geen enkele vorm van kunst gaat verder dan het gewone bewustzijn zoals film dat doet, rechtstreeks naar onze emoties, diep in de schemerkamer van de ziel.

Ik schrijf scripts die dienen als skeletten die wachten op het vlees en de spieren van beelden.

Wanneer we een film ervaren, bereiden we ons bewust voor op illusie. Als we de wil en het intellect opzij zetten, maken we er plaats voor in onze verbeelding. De opeenvolging van beelden speelt rechtstreeks op onze gevoelens.

Hoe ouder Ik word, hoe meer ik aan mijn moeder denk.

Film als droom, film als muziek. Geen enkele vorm van kunst gaat verder dan het gewone bewustzijn zoals film dat doet, rechtstreeks naar onze emoties, diep in de schemerkamer van de ziel. Een kleine trilling in onze oogzenuw, een schokeffect: vierentwintig verlichte frames per seconde, duisternis ertussen, de oogzenuw niet in staat om duisternis te registreren.

Ik wil zo goed mogelijk bekennen, maar mijn hart is leeg. De leegte is een spiegel. Ik zie mijn gezicht en voel afkeer en afschuw. Mijn onverschilligheid voor de mens heeft me buitengesloten. Ik leef nu in een wereld van geesten, een gevangene in mijn dromen.

Ik ben me heel erg bewust van mijn eigen dubbele zelf... De bekende is zeer onder controle; alles is gepland en zeer veilig. De onbekende kan erg onaangenaam zijn. Ik denk dat deze kant verantwoordelijk is voor al het creatieve werk - hij staat in contact met het kind.

Ik hoop dat ik nooit zo oud word dat ik religieus word.

Wanneer we een film ervaren, bereiden we ons bewust voor op illusie. Als we de wil en het intellect opzij zetten, maken we er plaats voor in onze verbeelding. De opeenvolging van beelden speelt rechtstreeks op onze gevoelens. Muziek werkt op dezelfde manier; Ik zou zeggen dat er geen kunstvorm is die zoveel gemeen heeft met film als muziek. Beide beïnvloeden onze emoties rechtstreeks, niet via het intellect. En film is voornamelijk ritme; Het is inademing en uitademing in continue volgorde.

Het is vreemd dat ieder mens een soort waardigheid of heelheid in zich heeft, en daaruit relaties ontwikkelt met andere mensen, spanningen, misverstanden, tederheid, in contact komen, aanraken en aangeraakt worden, het afsnijden van een contact en wat er dan gebeurt.

Ik neem al mijn beslissingen op intuïtie. Maar dan moet Ik weten waarom ik die beslissing heb genomen. Ik gooi een speer in de duisternis. Dat is intuïtie. Dan moet ik een leger naar de duisternis sturen om de speer te vinden. Dat is intellect.

De demonen zijn ontelbaar, komen op de meest ongepaste tijden en creëren paniek en terreur... maar ik heb geleerd dat als ik de negatieve krachten kan beheersen en ze aan mijn wagen kan vastzetten, ze in mijn voordeel kunnen werken.... Lelies groeien vaak uit de kont van karkassen.

Ik lever mijn eigen engelen en demonen. Ik leef op een stenig strand, dat zich in golven naar een beschermende Oceaan verlaagt. Een hond blaft; een kind huilt; de dag zinkt en wordt nacht. Je kunt me nooit bang maken. Geen mens zal me ooit nog bang kunnen maken. Ik heb een gebed dat ik tot mezelf herhaal in absolute stilte: moge een wind komen om de oceaan en de verstikkende schemering op te wekken. Moge een vogel uit het water komen en de stilte met zijn roep laten ontploffen.

Voelen. Om het gevoel te vertrouwen. Daar verlang ik naar

Of ik heb die angst weggenomen door te schrijven, of tijdens het schrijven ontdekte ik dat het niet langer zo opdringerig of bedreigend was. Het komt erop neer dat het weg is.

Er is altijd een spanning in mij tussen mijn drang om te vernietigen en mijn wil om te leven... Elke ochtend word ik wakker met een nieuwe toorn, een nieuwe achterdocht, een nieuw verlangen om te leven.

Dat verdomde geklets over doom. Is dat voedsel voor de geest van moderne mensen? Verwachten ze echt dat we ze serieus nemen?

Ik ben van plan om me te beperken tot de waarheid. Dat is moeilijk voor een oude, verstokte Fantasie martelaar en leugenaar die nooit heeft geaarzeld om de waarheid de vorm te geven die hij voelde dat de gelegenheid vereiste.

Een film veroorzaakt zoveel zorgen en reacties dat ik er van moet houden om er overheen te komen en er voorbij te komen.

Zeg alles wat je wilt tegen het zevende zegel. Mijn angst voor de dood-deze infantiele fixatie van mij-was op dat moment overweldigend. Ik voelde mezelf dag en nacht in contact met de dood, en mijn angst was enorm. Toen ik de film af had, ging mijn angst weg. Ik heb het gevoel dat ik in een enorme haast een doek heb geschilderd-met enorme pretentie maar zonder enige arrogantie. Ik zei: 'Hier is een schilderij, neem het alsjeblieft.

Ik maak meestal een wandeling na het ontbijt, schrijf drie uur, lunch en lees ' s middags. Demonen houden niet van frisse lucht - ze geven er de voorkeur aan als je met koude voeten in bed blijft; voor iemand die net zo chaotisch is als ik, die worstelt om de controle te hebben, is het een absolute noodzaak om deze regels en routines te volgen. Als ik mezelf laat gaan, wordt er niets gedaan.

Toen voelde ik dat elke buiging van mijn stem, elk woord in mijn mond, een leugen was, een toneelstuk waarvan het enige doel was om leegte en verveling te verbergen. Er was maar één manier waarop ik een staat van wanhoop en een instorting kon vermijden. Om stil te zijn. En om achter de stilte te reiken voor duidelijkheid of op zijn minst proberen de middelen te verzamelen die misschien nog voor mij beschikbaar zijn.

De meeste van mijn bewuste inspanningen zijn geëindigd in een beschamende mislukking...

Dood: stop je nooit met vragen stellen? Antonius Blok: Nee. Ik stop nooit.

Men moet het zo goed mogelijk alleen doen. (Karin Bergman)

Ik denk dat ik Zweeds ben omdat ik hier graag op dit eiland woon. Je kunt je de eenzaamheid en isolatie in dit land niet voorstellen. Op die manier ben ik erg Zweeds - ik hou er niet van om alleen te zijn.

Ik denk dat ik maar één foto heb gemaakt die ik echt leuk vind...

Er zijn momenten waarop ik door het landschap van mijn jeugd kan dwalen, door kamers lang geleden, herinner me hoe ze waren ingericht, waar de foto ' s aan de muren hingen, de manier waarop het licht viel. Het is als een film - kleine stukjes van een film, die ik aan de gang zet en die ik tot in het kleinste detail kan reconstrueren - behalve hun geur.

Als je sterft, ben je gedoofd. Van zijn word je getransformeerd naar niet-zijn. Een god woont niet noodzakelijkerwijs tussen onze grillige atomen.

Ik vond Truffaut erg leuk, Ik heb veel bewondering gevoeld voor zijn manier om het publiek aan te spreken, en zijn verhalen vertellen.... La nuit amà © ricaine is schattig , en een andere film die ik graag zie is L ' Enfant sauvage, met zijn fijne humanisme.

Ik ben 100% Zweeds... Iemand heeft gezegd dat een Zweed is als een fles ketchup-niets en niets en dan allemaal tegelijk - splat. Ik denk dat ik een beetje zo ben.

Een van de meest terribel componenten van verveling is het overweldigende gevoel van verveling dat over je heen komt wanneer je het probeert uit te leggen.