Michael Haneke beroemde citaten

Ik geef de toeschouwer de mogelijkheid om deel te nemen. Het publiek maakt de film af door erover na te denken; degenen die kijken, moeten niet alleen consumenten zijn die met lepel gevoede beelden innemen.

Het is veel moeilijker om een script te schrijven waarbij twee mensen op één locatie betrokken zijn dan 20 mensen op 30 verschillende locaties.

Schrijvers en filmakers, dat wil zeggen mensen die de wereld beschrijven, lijden aan een beroepsziekte. Ze ervaren nooit momenten in het leven heel spontaan. Je kijkt altijd van buitenaf naar jezelf. Als kind observeerde ik mezelf en de wereld. Ik geloof dat iedereen die dit pad op welke manier dan ook kiest, die ervoor kiest om een beschrijver van het leven te zijn, lijdt aan deze aandoening. Het is als een mentale obsessie. Het kan ook heel jammer zijn. Het berooft je van een zekere vreugde in spontaniteit.

Het is leuker om in een studio op één locatie met twee acteurs te filmen...als ze goed zijn.

Een kunstenaar is iemand die vragen moet stellen in plaats van antwoorden te geven. Ik heb geen boodschap.

Ik denk dat het belangrijk is als regisseur om je acteurs het gevoel te geven dat ze beschermd zijn, het gevoel van vertrouwen, het gevoel dat als ze fouten maken, je als regisseur weet hoe je ze kunt helpen. Als je dat kunt overbrengen, dan zullen de acteurs je prachtige uitvoeringen geven. Naast de auteur moet je scènes schrijven die de acteurs de kans geven te laten zien waartoe ze in staat zijn.

Film is gewoon de meest complexe manier waarop je jezelf kunt uitdrukken

Bij het maken van een film maak ik me nooit zorgen of het thema nieuw is of dat het al eerder in de bioscoop is gedaan of niet. Ik word geleid om films te maken als er een thema is dat me interesseert of als ik iets in mijn eigen leven ervaar dat me confronteert met iets waar ik mee om wil gaan.

Ik ben niet echt een gelukkig persoon. Het is een kwestie van temperament. Ik heb een neiging tot melancholie. Je kunt je gelukkig melancholisch voelen.

Als ik het publiek vertel wat ze moeten denken, beroof ik hen van hun eigen verbeelding en hun eigen vermogen om te beslissen wat belangrijk voor hen is.

In termen van cinema en filmmaken zijn er zeker de onverwachte geschenken die de acteurs je geven. Film is altijd een kwestie van compromissen met betrekking tot wat je oorspronkelijk bedoelde.

Meestal zijn de verrassingen bij het maken van een film negatieve verrassingen. Je krijgt niet wat je wilde of waar je op hoopte. De enige leuke verrassingen zijn die welke jullie worden aangeboden door acteurs wanneer zij jullie deze geschenken aanbieden, wanneer zij beter zijn en jullie meer geven dan wat jullie oorspronkelijk hadden bedacht. Dat gebeurt niet elke dag op de set, maar als het een paar keer gebeurt tijdens het maken van een film, kun je jezelf als erg gelukkig beschouwen.

Ik ben geïnteresseerd in films die me confronteren met nieuwe dingen, met films die me vragen stellen, met films die me helpen na te denken over onderwerpen waar ik nog niet eerder aan had gedacht, films die me helpen vooruitgang te boeken en vooruit te komen.

Ik denk dat het kijken naar een film die gewoon mijn gevoelens bevestigt, tijdverspilling is. Dat geldt niet alleen voor films, maar ook voor boeken en elke vorm van kunst.

Voor mij is het veel efficiënter om de verbeelding te mobiliseren. Het is veel efficiënter om een krakende stap te horen, bijvoorbeeld, dan om het gezicht van een monster te zien, dat er meestal belachelijk uitziet, en waar je weet dat het bloed ketchup is.

Ik heb nooit producenten laten vertellen wat ik moet doen. Zelfs toen ik televisie maakte, deed ik altijd wat ik wilde doen, en als ik het niet kon, deed ik het niet. Het was een vrijheid die jonge regisseurs tegenwoordig niet hebben.

Ik heb nooit geleden onder de afwezigheid van een vader. Integendeel, als kind was ik meer geneigd om mannen als een verontrustende factor te zien. Het maakte het moeilijk voor me toen ik begon te werken als regisseur.

Ik ben veel meer ontspannen met Duits. Ik ben een control freak. Ik wil graag precies weten wie wat zegt en doet.

Als particulier ben ik professioneel onzichtbaar.

Wat we voor een ander doen is belangrijker dan wat we voor hem voelen.

Mainstream cinema roept alleen vragen op om er meteen een antwoord op te geven, zodat ze de toeschouwer gerust naar huis kunnen sturen. Als we die antwoorden echt hadden, dan zou de samenleving er heel anders uitzien dan wat ze is.

Het is onmogelijk om te leven zonder idealen. Maar als ideeën tot ideologie leiden, is dat heel gevaarlijk. Ideologie leidt dan tot het creëren van het beeld van een vijand, en het leidt tot de moord en slachting die we sinds het begin der tijden hebben gezien.

Het is een feit dat mensen die zich in een verzwakte positie bevinden, fysiek of mentaal, deze perceptie van de buitenwereld als bedreigend hebben. Alles wat onverwacht of onbekend is, wordt gezien als een potentieel gevaar.

Mensen verwachten dat ik donker en somber ben, schrijven dan dat ik een vrolijke kerel ben, en dat is tenslotte wat ik ben. Ik denk dat het een geval is van een absolute romantische naïviteit dat er een parallel moet zijn tussen het werk en de kunstenaar.

Er zijn eigenlijk twee soorten gelach van de kant van de toeschouwer. Er is het gelach van herkenning - wat betekent dat je dingen ziet waarmee je bekend bent en om jezelf lacht. Maar er is ook hysterisch gelach-een manier om om te gaan met de dingen die we zien die ons van streek maken.

Ik maak mijn films omdat ik beïnvloed word door een situatie, door iets waardoor ik erover wil nadenken, dat zich leent voor een artistieke reflectie. Ik probeer altijd direct te kijken naar waar ik mee te maken heb. Ik denk dat het een taak van dramatische kunst is om ons te confronteren met dingen die in de entertainmentindustrie meestal onder het tapijt worden geveegd.

Op de set maak ik grappen ik kan me er niet te veel mee bemoeien, of het verandert in sentimentele soep. Ik probeer het licht te houden.

Ik wil het duidelijk maken: het is niet dat ik de mainstream cinema haat. Het is prima. Er zijn veel mensen die moeten ontsnappen, omdat ze zich in zeer moeilijke situaties bevinden, dus ze hebben het recht om te ontsnappen aan de wereld. Maar dat heeft niets met een kunstvorm te maken.

Films die Amusement zijn, geven eenvoudige antwoorden, maar ik denk dat dat uiteindelijk cynischer is, omdat het de kijker de ruimte ontneemt om na te denken. Als er aan het eind Meer antwoorden zijn, dan is het zeker een rijkere ervaring.

Mijn moeder ging als jong meisje uit met een jonge SS - officier en ze wist niet echt wat er aan de hand was-ze vond het uniform gewoon leuk. Toen hij haar vertelde over de dingen die hij deed, was ze walgelijk en maakte het uit met hem.

Persoonlijk kan ik geweld niet verdragen. In elke standaard Amerikaanse mainstream film is er 20 keer meer geweld dan in een van mijn films, dus ik weet niet waarom die regisseurs niet worden gevraagd waarom ze zulke specialisten zijn voor geweld.

Mijn vader en ik hadden een goede relatie, het was erg ontspannen. Hij had veel humor. Hij leek een beetje op mij, hoewel hij geen baard had. Hij had het uiterlijk van een zeer elegante Britse man.

Ik leerde mijn werk in het theater en op televisie, vooral door met de acteurs te werken. Je kunt veel meer leren in het theater dan het regisseren van een film, want dan heb je geen tijd wanneer je een film aan het filmen bent om echt met de acteurs te werken. Je moet dit vak ergens anders leren.

Je zult meer geweld zien in elke televisieserie dan in Mijn films. kunst is er om een stimulerend effect te hebben, als het zijn naam verdient. Je moet eerlijk zijn, dat is het enige.

Het is ondraaglijk als iemand om je heen verandert. Stel je voor dat je levenspartner verandert, dan is het moeilijk om mee om te gaan. Of je moeder. Of je vader. Ze waren sterk en nu zijn ze als een baby - het is niet zo grappig.

Omdat ik de auteur ben van mijn scenario ' s Weet ik wat ik zoek. Het is waar dat ik koppig kan zijn in het eisen dat ik krijg wat ik wil, maar het is ook een kwestie van werken met geduld en liefde.

Het is moeilijker om een verhaal te schrijven met slechts twee mensen in een kamer dan met 50 personages.

Natuurlijk vermijden we de dood. Weten dat iets onvermijdelijk is, is één ding. Om het te accepteren, om het echt te voelen... dat is anders.

Ik probeer dichter bij de realiteit te komen, dicht bij de tegenstrijdigheden. De filmwereld kan een echte wereld zijn in plaats van een droomwereld.

Ik beschouw al mijn films als experimenten.

Meestal wordt Muziek gebruikt om de problemen van een film te verbergen.

Op zijn best zou film als een ski-sprong moeten zijn. Het moet de kijker de mogelijkheid geven om te vliegen, terwijl de handeling van springen aan hem wordt overgelaten.

Als Europese filmmaker kun je een genrefilm niet serieus maken. Je kunt alleen een parodie maken.

Alle films vallen de kijker op de een of andere manier aan.

Wat ik leuk vind zijn films die me serieus nemen, die me niet als dommer behandelen dan ik ben.

En ik geloof niet dat kinderen onschuldig zijn. In feite gelooft niemand dat serieus. Ga gewoon naar een speeltuin en kijk hoe de kinderen in de zandbak spelen! Het romantische idee van het lieve kind is gewoon dat de ouders hun eigen wensen projecteren.

Een speelfilm is vierentwintig leugens per seconde.

Er is net zoveel kwaad in ons als er goed is. We zijn allemaal voortdurend schuldig, zelfs als we het niet opzettelijk doen om slecht te zijn. Hier zitten we in luxe hotels, leven het op de rug van anderen in de derde wereld. We hebben allemaal een schuldig geweten, maar daar doen we weinig aan.

Awards zijn belangrijk voor alle bestuurders omdat ze uw arbeidsomstandigheden verbeteren. Je bent maar zo goed als je laatste film, dus als je prijzen of een groot publiek krijgt, dan krijg je meer geld voor je volgende film.

Het is een ziekte van critici dat als ze iemand eenmaal hebben bestempeld, het heel moeilijk is om hun perspectief te veranderen. Het is luiheid.