David Guterson beroemde citaten

Nou, ik denk dat het buitengewoon leuk is om te schrijven, en ik kijk er elke dag naar uit, maar dat betekent niet dat ik denk dat het gemakkelijk is. Er is een verschil tussen de twee. Het is leuk in de manier waarop alle waardevolle dingen leuk zijn-er is moeite aan verbonden. Ik denk dat een schrijver een zekere mate van frustratie moet accepteren. Het is inherent aan de taak, en je moet gewoon volhouden. Het is onderdeel van de definitie van het werk.

Op een bepaald niveau ben je veroordeeld tot de stem die je hebt. Maar binnen die grenzen heb je een zekere mate van vrijheid om te variëren tussen je mogelijke stemmen.

Hij hield niet meer van heel veel mensen, of Van Heel veel dingen. Hij wilde niet zo zijn, maar daar was het, hij was zo. Zijn cynisme, het cynisme van een veteraan, was iets dat hem de hele tijd verontrustte.

toeval heerste over elke hoek van het universum, behalve de kamers van het menselijk hart.

Er zijn dingen in dit universum die we niet kunnen controleren, en dan zijn er de dingen die we kunnen. . . . Laat lot, toeval en toeval samenzweren; mensen moeten handelen op basis van rede.

Het vreemde was dat hij iedereen leuk wilde vinden. Hij kon gewoon geen manier vinden om het te doen.

Iedereen heeft een wereld, en die wereld is volledig verborgen totdat we beginnen te onderzoeken. Zodra we dat doen, opent die hele wereld zich voor ons en geeft zich over. En je ziet hoe vol en complex het is.

Ik ben geboren in de staat Washington en woon hier al meer dan 42 jaar.

Ik denk dat je een verplichting hebt om te delen wat je als schrijver Weet.

Ik ben geïnteresseerd in thema ' s die van generatie op generatie blijven bestaan.

Ik zie mezelf als een heel gelukkig persoon.

Ik heb me ontspannen in Mijn persoonlijkheid als auteur, hoewel ik dat vroeger vocht.

Ik werd verlamd als kunstenaar met writer ' s block.

Ik ben geen urban persoon.

Het postmodernisme is dood omdat het niet tegemoet kwam aan de menselijke behoeften.

Wat mij in leven houdt is bij mijn familie zijn en schrijven.

Toen ik naar de universiteit ging, nam ik een cursus creatief schrijven en besloot ik binnen een week schrijver te worden.

De tijd heeft me veranderd. Ik werd geleidelijk wakker met het besef dat dit is wie ik ben, een auteur, een publieke figuur, en ik kon me niet gewoon verbergen in mijn studeerkamer, op het toetsenbord tikken en doen alsof ik geen rol te spelen had die verder ging dan woorden aan elkaar vastbinden.

De echte vraag is: hoe reageer je? Wat ga je nu doen? Verantwoordelijkheden ontlopen? Jezelf begraven op je werk? Wat doe je? Alle drie mijn romans gaan over die vraag, hoewel geen van hen een antwoord geeft.

Mijn boek is traditioneel. Het gaat in tegen de postmoderne geest.

Ik hoorde vaak over zijn zaken en ik zat vaak bij zijn processen. In de late jaren zestig, toen ik opgroeide, wilde ik een kruisvaarder zijn zoals hij, maar ik wilde geen pak dragen en pendelen.

Ik heb de hele staat gereisd en veel tijd buiten doorgebracht. Dus ik ken het landschap van het Columbia Basin al een tijdje, en ik heb er al vele jaren een sterk gevoel over.

Hoewel ik het misschien niet van plan ben toen ik het boek wilde schrijven, komen deze plaatsen gewoon naar voren als belangrijke spelers in wat ik doe, bijna alsof ze erop aandringen.

Don Quichot is er een die in gedachten komt in vergelijking met de mijne, in die zin dat ze beide reizen omvatten die door oudere mannen worden ondernomen. Dat is ongebruikelijk, want over het algemeen is de held van een reisverhaal erg jong.

De status quo was het uit het hoofd leren en reciteren in klaslokalen vol passieve kinderen die streng gedisciplineerd waren wanneer ze hun individuele behoeften uitdrukten.

We moeten erkennen dat scholen nooit de fundamentele problemen van het onderwijs zullen oplossen, omdat de problemen problemen van gezinnen zijn, van culturele druk die de scholen weerspiegelen en dus niet echt kunnen verhelpen.

Ik ben een hypocriet, natuurlijk, en daar leef ik mee, maar ik leef.

Hemingway zei dat de enige manier om over een plek te schrijven is om het te verlaten.

Steden produceren in mij melancholie of een spanning die ik niet nodig heb.

Het beste advies over schrijven dat ik ooit heb gekregen, is om het serieus te nemen, want het goed doen is allesoverheersend.

Dat de wereld stil en koud en kaal was en dat daarin haar verschrikkelijke schoonheid lag

Ik weet dat je denkt dat dit gek is, maar alles wat ik wil doen is je vasthouden, en ik denk dat als je me dat een paar seconden laat doen, ik weg kan lopen, en nooit meer met je kan praten.

Er is een zekere nostalgie en romantiek op een plek die je hebt verlaten.

Ontkennen dat er deze donkere kant van het leven was, zou hetzelfde zijn als doen alsof de koude van de winter op de een of andere manier slechts een tijdelijke illusie was, een tussenstation op weg naar de hogere "realiteit" van lange, warme, aangename zomers. Maar de zomer, zo bleek, was niet realistischer dan de sneeuw die in de winter smolt.

Geen van die andere dingen maakt een verschil. Liefde is het sterkste in de wereld, Weet je. Niets kan het aanraken. Niets komt in de buurt. Als we van elkaar houden, zijn we veilig voor alles. Liefde is het grootste wat er is.

Hoe konden ze zeggen dat ze echt van elkaar hielden? Ze waren gewoon samen opgegroeid, samen kinderen geweest, en de nabijheid ervan, de nabijheid ervan, had in hen de illusie van liefde voortgebracht. En toch-aan de andere kant-wat was liefde als het niet dit instinct was dat ze voelde...

Mijn vader is een praktiserend strafrechtelijk advocaat in de omgeving van Seattle.

Ik schrijf omdat iets innerlijk en onbewust me daartoe dwingt. Dat is de eerste dwang. De tweede is een ethische en morele plicht. Ik voel me verantwoordelijk om verhalen te vertellen die lezers inspireren om dieper na te denken over wie ze zijn.

Ik was me ervan bewust dat er een verwachting is dat schrijvers in dit stadium onvermijdelijk wankelen, dat ze niet voldoen aan de belofte van hun eerste succesvolle boek, dat het volgende boek nooit bevalt zoals het vorige. Het heeft mijn gevoel van uitgedaagd worden alleen maar vergroot.

Schrijven werd een obsessieve dwangmatige gewoonte, maar ik had bijna geen geld, dus ik dacht erover om een stedelijke brandweerman te zijn en veel vrije tijd te hebben om te schrijven of een leraar Engels te worden en dagelijks na te denken over boeken en schrijvers. Dat heeft me beïnvloed.

Het is een melancholie die me achtervolgt.

Volharden is altijd een weerspiegeling van de toestand van iemands innerlijk leven, iemands filosofie en iemands perspectief

Wat sommige mensen interpreteren als broodende melancholie is sereniteit. Ik voel me niet verplicht om de hele tijd te grijpen.

Fictie heeft maatschappelijk betekenis.

Een literaire prestatie van de hoogste orde.

Schrijvers moeten de moeilijkheid van wat ze doen niet onderschatten, en ze moeten het met grote ernst behandelen. Je doet iets dat er echt toe doet, je vertelt verhalen die een impact hebben op andere mensen en op de cultuur. Je moet de beste verhalen vertellen die je kunt vertellen en alles erin stoppen wat je hebt gekregen.

Hij besloot toen dat hij voor altijd van haar zou houden, wat er ook gebeurde. Het was niet zozeer een kwestie van beslissen als het aanvaarden van de onvermijdelijkheid ervan. Het gaf hem een beter gevoel, hoewel hij zich ook verontrust voelde, bezorgd dat deze kus verkeerd was. Maar vanuit zijn standpunt, op veertienjarige leeftijd, was hun liefde volkomen onvermijdelijk. Het was begonnen op de dag dat ze zich aan zijn glazen doos hadden vastgeklampt en in de zee hadden gekust, en nu moet het voor altijd doorgaan. Hij voelde zich daar zeker van.

Als het tijd is om te gaan zitten en het volgende boek te schrijven, ben je doodsbang dat je de taak niet aankunt. Dat was zeker het geval met mij Nadat er sneeuw op ceders viel.

Ik ben opgegroeid in Seattle, maar ik heb altijd geweten dat ik weg wilde.