Charles Frazier beroemde citaten

Vraag haar waar ze naar verlangde, en ze werd een beetje wanhopig over dingen als boeken, het bos, Muziek. Planten en de seizoenen. Ook vrijheid.

We zijn niet sterk genoeg om op te staan tegen eindeloos verdriet, en toch is pijn de constante dronkenschap van het leven. Dus als we enig geluk willen hebben, is het alleen in het voorbijgaande moment.

Hij was al zo lang alleen op de wereld en leeg. Maar ze vulde hem vol, en dus geloofde hij dat alles wat uit hem was weggenomen, voor een doel had kunnen zijn. Ruimte vrijmaken voor iets beters.

Ze droeg echter altijd een boek bij zich, voor het geval ze een paar pagina ' s moest lezen om ongewenste gesprekken te voorkomen.

Vraag haar waar ze naar verlangde, en ze werd een beetje wanhopig over dingen als boeken, het bos, Muziek. Planten en de seizoenen. Ook vrijheid. Niet gekocht en verkocht door een idiote werkgever, niet de momenten van haar dagen gewaardeerd in fracties van een dollar door iemand anders dan zijzelf.

Wat je hebt verloren, zal niet aan je worden teruggegeven; het zal altijd verloren zijn. Je hebt alleen nog je littekens om de leegte te markeren. Het enige wat je kunt doen is doorgaan of niet. Maar als je doorgaat, Weet je dat je je littekens bij je draagt.

Dus natuurlijk is tijd nodig. Maar niettemin verdomd pijnlijk, want het verandert alle stukjes van je leven - vreugde en verdriet, jeugd en ouderdom, liefde en haat, terreur en gelukzaligheid - van vuur in rook die opstijgt in de lucht en verdwijnt in een briesje.

Wat ik zeker niet wil, is dat ik op een dag in een nieuwe eeuw een oude verbitterde vrouw vind die terugkijkt en wenste dat ik nu meer lef had gehad.

Dat is iets wat niemand van ons wordt toegestaan. Teruggaan. Veeg weg wat later niet bij ons past en maak het zoals we het wensen. Ga maar door.

Vooral omdat mensen waren wat ze waren en je ze niet kon veranderen. meestal konden ze zichzelf niet veranderen, zelfs als ze wanhopig iemand anders wilden zijn dan wie ze waren. Dus, hou je beste afstand.

Maar ze kon zijn lichte aanraking met haar niet gemakkelijk afwijzen. Geen duwen of drukken, geen van die herders en corralling onzin, in tegenstelling tot al haar oude vriendjes. En misschien was voor wie je viel en van wie je uiteindelijk hield niet rationeel, hoe hard je ook probeerde voor-en nadelen op te sommen en de resultaten op te sommen. Je kon er niet doorheen denken, niet helemaal. Misschien had de geur van iemand meer gewicht dan al het andere bij elkaar.

Niets verandert wat er al gebeurd is. Het zal altijd gebeurd zijn. Je laat het je afbreken of je doet het niet.

Ze vroeg zich af of literatuur misschien een deel van haar interesse zou verliezen wanneer ze een leeftijd of gemoedstoestand bereikte waarin haar leven zo zeker was dat de dingen die ze Las misschien niet meer zo krachtig leken op alternatieve richtingen voor haar wezen.

Trouwen met een vrouw voor haar schoonheid is niet logischer dan het eten van een vogel voor zijn zang. Maar het is toch een veelgemaakte fout.

Claim je ruimte. Teken er een cirkel van licht omheen. Duw terug tegen het donker. Niet alleen overleven. Vieren.

Of misschien is het alleen dat we zo gewoonlijk onoplettend zijn dat wanneer een zeldzame maar eenvoudige geometrie ons bij de schouders grijpt en ons in bewustzijn schudt, we onze reactie heilig noemen.

Ik herinner me dat mijn vader een bergjongen controleerde die niet naar school was gekomen. Mijn vader had een mooie Harris tweed jas. Hij kwam terug met een mes dat aan één kant was gesneden. De ouders hadden hem verteld dat het zijn zaken niet waren waarom hun zoon niet naar school ging.

Ik heb altijd gedacht dat Harper Lee een goede beslissing had genomen. Hoe graag je ook meer boeken van haar zou willen hebben, er is iets aan slechts één dat een beetje mysterieus en leuk is. Aan de andere kant was de New Yorkse roddel over mij dat ik nooit meer een boek zou schrijven. Dus ik dacht: 'Nou, dan zal ik dat doen.

Ik ben nooit erg gehecht geweest aan genrelabels en heb nooit opzettelijk historische fictie geschreven. Trouwens, wat je als historisch beschouwt, hangt af van hoe ver je geheugen zich uitstrekt.

Op een keer aan de Universiteit van Colorado, tijdens een faculteitsdiner, zei deze professor tegen me: 'wel, mijn hemel, een jongen uit Appa-lay-chee-a met een Ph. D.! Het diner was in haar huis. Ik zei: 'mijn grootouders hadden geen sanitair, maar ze hadden meer boeken in huis dan jij.'Ik was een beetje beledigd door de Appa-lay-chee-a business.

Uitgevers geven u deadlines voor die laatste productiefasen die voor hen perfect comfortabel zijn. Dus, voor zover ik kan, wil ik ze graag dwingen om me wat meer tijd te geven, en het zo te maken dat ze net zo ongemakkelijk zijn als ik.

Het verleden heeft een sterkere invloed in het zuiden. Maar ik denk dat je overal het gevoel hebt dat de wereld sneller verandert dan je jezelf kunt aanpassen. Terugkijken en zien hoe je bent gekomen waar je bent, is een nuttige manier om desoriëntatie te bestrijden.

De jaren zestig waren anders op een geïsoleerde plek. We kregen twee televisiezenders als de wind in de goede richting waaide. De radiostations gingen uit bij zonsondergang. Toen pakte je Chicago op en hoorde de tienermuziek waar je echt naar verlangde.

Het nodig hebben en krijgen van Don ' t lijkt waarschijnlijk niet snel bij elkaar te komen... Wat gedaan moet worden is aan mij.

Werkwoorden. Allemaal vermoeiend.

Ik heb in het Westen gewoond... Ik heb altijd van de High Plains gebieden gehouden-Oostelijk Colorado, Oostelijk Wyoming, westelijk Nebraska.

Hij probeerde te benoemen welke van de dodelijke zeven van toepassing zou kunnen zijn, en toen hij faalde besloot hij een achtste toe te voegen, spijt.

Ik ben onherstelbaar geruïneerd, daar ben ik bang voor...En als dat zo is, zouden we allebei ellendig en bitter zijn."Ik weet dat mensen kunnen worden hersteld. Niet alle, en sommige meer onmiddellijk dan anderen. Maar sommigen kunnen dat zijn. Ik zie niet in waarom jij niet."Waarom ik niet?

We markeren sommige dagen als eerlijk, sommige als smerig, omdat we niet zien dat het karakter van elke dag identiek is

...ze wist in haar hart dat de natuur een voorkeur heeft voor een bepaalde orde: ouders sterven, dan sterven kinderen. Maar het was een hard ontwerp, dat weinig verlichting van pijn bood, want in overeenstemming zijn met het betekent dat de gelukkigen wees worden.

Het maakt niet uit wat een verspilling men van zijn leven heeft gemaakt, het is altijd mogelijk een pad naar verlossing te vinden, hoe gedeeltelijk ook.

En toen dacht ze dat je de ene dag na de andere bleef leven, en na verloop van tijd was je iemand anders, je vorige zelf alleen als een naaste familielid, een zus of broer, met wie je een verleden deelde. Een ander mens, een apart leven. Zij en Inman waren zeker niet de mensen die ze de laatste keer samen waren geweest. En ze dacht dat ze ze nu misschien beter vond.

Maar ik geloof dat de woorden in mij zijn binnengekomen en mij hebben veranderd en nog steeds in mij werken. De woorden Eten me op en ondersteunen me. En wanneer ik dood ben en in een doos in de donkere donkere grond, en al mijn verschillende zielen zijn gestorven en ik niets anders ben dan ongevoelige botten, zal iets in het merg nog steeds verlangen voelen, verlangen dat verder gaat dan vlees.

Onze ergste pijn zit in onze eigen huid.

Het is een zonde om de weinige gaven die ons gegeven zijn te verwerpen. Wees gelukkig in de flits van de tijd die ons is toegekend of voor altijd gekwetst.

Er was een soort verlossing, geloofde hij, in zo ' n volledige vervulling van een verlangen dat zo lang werd uitgesteld.

Hij was zelf een voorbeeld, en misschien niet een zeldzame, want zijn geest, zo leek het, was uit hem verbrand, maar hij liep nog.

Ik weet dat ik hem niet nodig heb, maar ik denk dat ik hem wil.

Dat is gewoon pijn, zei ze. Het gaat uiteindelijk. En als het weg is, is er geen blijvende herinnering. Niet het ergste. Het vervaagt. Onze geest is niet gemaakt om vast te houden aan de bijzonderheden van pijn zoals we gelukzaligheid doen. Het is een geschenk dat God ons geeft, een teken van zijn zorg voor ons.

Het is een slecht idee om te lang te leven. Weinigen doen het goed.

Je weet nooit wanneer iemand je naar hen toe trekt.

Wanneer alles direct beschikbaar en oneindig reproduceerbaar is, is niets waardevol.

Het is het beste om niet te veel te studeren op wie krijgt wat ze verdienen. Het kan leiden tot een te ingewikkelde interpretatie van Gods persoonlijke eigenschappen.

Een ding dat hij met grote verbazing ontdekte, was dat muziek meer voor hem hield dan alleen maar plezier. Er zat vlees in. De groepering van geluiden, hun vormen in de lucht terwijl ze klonken en vervaagden, zei iets troostends tegen hem over de heerschappij van de schepping. Wat de muziek zei was dat er een juiste manier is om dingen te ordenen, zodat het leven niet altijd alleen maar verwarring en drift is, maar een vorm heeft, een doel. Het was een krachtig argument dat het leven niet zomaar gebeurde.

Tijdens het schrijven van 'Cold Mountain' hield ik kaarten van twee geografische gebieden, twee werelden, in mijn gedachten terwijl ik schreef. Eén was een vroege kaart van North Carolina. Maar er bovenop lag een ingebeelde kaart van het landschap dat Jack reist in de zuidelijke Appalachen. Hij is dezelfde Jack die de bonenstaak beklimt, kwetsbaar en slim en opportunistisch.

Schrijven is niet echt makkelijk voor mij. Ik kon geen roman schrijven in een jaar. Het zou niet leesbaar zijn. Ik laat een redacteur er pas in het tweede jaar naar kijken, omdat het hen alleen maar bang zou maken. Ik moet er gewoon op vertrouwen dat al deze restjes en doodlopende wegen een manier zullen vinden.

Denken: deze reis zal de as van mijn leven zijn.

Het is maar goed dat oorlog zo verschrikkelijk is, anders zouden we het te leuk vinden.

Als al het andere verloren is en voor altijd weg is, is er verlangen. Alleen verlangen overtreft de tijd.

Mijn mening was dat als varkens je zo vaak bijten dat je moet stoppen en er een specifiek woord voor moet verzinnen, misschien gebrek aan woordenschat niet je meest dringende probleem is.