Pico Iyer beroemde citaten

We reizen, in eerste instantie, om onszelf te verliezen; en we reizen, vervolgens om onszelf te vinden. We reizen om ons hart en onze ogen te openen en meer over de wereld te leren dan onze kranten kunnen bevatten. We reizen om het weinige dat we kunnen, in onze onwetendheid en kennis, naar die delen van de wereld te brengen waarvan de rijkdommen verschillend verspreid zijn. En we reizen, in wezen, om weer jonge dwazen te worden - om de tijd te vertragen en opgenomen te worden, en weer verliefd te worden.

In een tijd van constante beweging is niets urgenter dan stilzitten.

Reizen gaat niet over het verlaten van onze huizen, maar over het verlaten van onze gewoonten.

We reizen, in eerste instantie, om onszelf te verliezen; en we reizen, vervolgens om onszelf te vinden.

...thuis ligt in de dingen die je overal met je meedraagt en niet in de dingen die je vastbinden.

We reizen, in wezen, om weer jonge dwazen te worden - om de tijd te vertragen en opgenomen te worden, en weer verliefd te worden.

Want als elke ware liefdesrelatie kan voelen als een reis naar een vreemd land, waar je de taal niet helemaal kunt spreken, en je weet niet waar je naartoe gaat, en je wordt steeds dieper in de uitnodigende duisternis getrokken, kan elke reis naar een vreemd land een liefdesrelatie zijn, waar je blijft puzzelen over wie je bent en op wie je verliefd bent geworden.

Een persoon die gevoelig is voor" wanderlust " is niet zozeer verslaafd aan beweging als wel toegewijd aan transformatie.

In onze honger naar roddels hebben we de neiging om alles voor ons op te slokken, alleen om te laat te ontdekken dat het onze idealen zijn die we hebben geconsumeerd, en we zijn niet vergroot door de feesten, maar alleen verminderd.

Reizen draait ons op twee manieren tegelijk rond: het toont ons de bezienswaardigheden en waarden en kwesties die we normaal zouden kunnen negeren; maar het toont ons ook, en dieper, alle delen van onszelf die anders roestig zouden kunnen worden.

En als reizen als liefde is, is het uiteindelijk vooral omdat het een verhoogde staat van bewustzijn is, waarin we bewust zijn, ontvankelijk, niet getemperd door vertrouwdheid en klaar om te worden getransformeerd. Dat is de reden waarom de beste reizen, zoals de beste liefdesaffaires, nooit echt eindigen.

Nergens heengaan gaat niet over je rug naar de wereld keren; het gaat over af en toe weg stappen zodat je de wereld duidelijker kunt zien en er dieper van kunt houden.

Beweging is slechts zo goed als het gevoel van stilte dat je erin kunt brengen om het in perspectief te plaatsen.

In een tijd van snelheid begon ik te denken dat niets spannender kon zijn dan langzaam gaan. In een tijd van afleiding, kan niets meer luxe voelen dan aandacht schenken. En in een tijd van constante beweging is niets urgenter dan stilzitten.

Schrijven moet ... wees zo spontaan en dringend als een brief aan een geliefde, of een bericht aan een vriend die net een ouder heeft verloren ... en schrijven is uiteindelijk de vreemdste anomalieën: een intieme brief aan een vreemde

Elke dag zijn er kleine momenten waarop we een keuze hebben: nemen we meer dingen op, of maken we onze gedachten een beetje leeg?

Hoe meer manieren we moeten verbinden, hoe meer velen van ons wanhopig lijken om de stekker eruit te halen.

Het maken van een leven en het maken van een leven wijzen soms in tegengestelde richtingen.

Niets geeft me een beter gevoel - rustiger, helderder en gelukkiger - dan op één plek te zijn, geabsorbeerd in een boek, een gesprek, een muziekstuk. Het is eigenlijk iets dieper dan louter geluk: het is vreugde, die de monnik David Steindl-Rast beschrijft als 'dat soort geluk dat niet afhangt van wat er gebeurt.

Ik hield van de rustige plaatsen in Kyoto, de plaatsen die de wereld in een windstil moment hielden. In de tempels hield de natuur haar adem in. Alle verlangen werd in de stilte in slaap gebracht en alles werd gedistilleerd tot een zuivere eenvoud. De geur van houtsmok, de drift van wierook; een processie van monniken in zwart-gouden gewaden, een van hen giechelt met een stem die nog niet gebroken is; een vleugje herfst in de lucht, een gevoel van regen verzamelen.

Bestemmingen zijn minder belangrijk dan de geest die je ze brengt.

Het is dus zo dat eenzame plaatsen zoveel eenzame mensen aantrekken als ze voortbrengen, en de eenzaamheid die we in hen zien is deels in onszelf.

Het vinden van een heiligdom, een plaats los van de tijd, is niet zo verschillend van het vinden van een geloof.

Schrijven is uiteindelijk de vreemdste anomalieën: een intieme brief aan een vreemde.

Komma . . . vangt de zachte drift van de geest in gedachten, die zich op zichzelf en weer op zichzelf keert, omkeert, verdubbelt en terugkeert langs de loop van zijn eigen zoete riviermuziek; terwijl de puntkomma zinnen en gedachten samenbrengt met alle stille discretie van een gastvrouw die gasten rond haar Eettafel rangschikt.

Wat kan men nog meer van een metgezel vragen? Om voor altijd nieuw te zijn en toch voor altijd stabiel. Om tegelijkertijd vreemd en vertrouwd te zijn, met genoeg verandering om mijn geest te stimuleren, genoeg standvastigheid om mijn hart een toevluchtsoord te geven. De boeken op mijn plank hebben nooit gevraagd om samen te komen, en ze zouden elkaar niet vertrouwen of willen luisteren; maar elk is een stuk van een glas-in-lood geheel zonder welke ik niet zinvol zou kunnen zijn voor mezelf, of voor de wereld daarbuiten.

Het mooie van buitenlander zijn is dat het je wakker maakt.

Hoe meer we weglopen van een probleem, hoe meer we er daadwerkelijk tegenaan lopen.

Het gebeurt zo vaak dat iemand zegt 'verander je leven' en je je auto opnieuw schildert in plaats van de motor opnieuw te bedraden.

Zodra ik onderweg ben, zie ik, vaak voelbaar, dat ik helemaal niets weet, wat altijd een grote bevrijding is.

Iedereen die reist weet dat je dit niet echt doet om te bewegen - je reist om verplaatst te worden. En echt wat je ziet is niet alleen de Grand Canyon of de grote muur, maar sommige stemmingen of intimaties of plaatsen in jezelf die je normaal nooit ziet als je slaapwandelt door je dagelijks leven.

Al eeuwenlang zijn de mensen de grootste bron van Cubas.

Voor meer en meer van ons heeft thuis echt minder te maken met een stukje grond dan, je zou kunnen zeggen, met een stukje ziel. Als iemand me plotseling vraagt, Waar is je huis? Ik denk aan mijn geliefde of mijn beste vrienden of de liedjes die met me meegaan waar ik ook ben.

In het verleden bezocht ik afgelegen plaatsen-Noord-Korea, Ethiopië, Paaseiland - deels als een manier om afgelegen gemoedstoestanden te bezoeken: afgelegen delen van mezelf die ik normaal niet zou verkennen.

Het is geen toeval dat het woord feestdag een heilige dag suggereert, of dat het langste boek in de Thora de sabbat betreft. Als je op enig gebied vooruit wilt, is de beste manier om je terug te trekken.

Zoals de maan op het water, in zekere zin. Wanneer je een zenmeester confronteert, zie je niet zijn beperkingen, maar die van jou.

Het uiteindelijke doel van Zen, 'herinnerde ik me dat de roshi me vertelde,' is niet in het weggaan van de wereld, maar in het terugkomen. Zen is niet alleen een kwestie van verlichting verkrijgen; het is een kwestie van handelen in een wereld van liefde en mededogen.

Om weg te stappen van de wereld is niet om terug te trekken; het is eigenlijk een manier om af te stemmen.

Voor mij is de eerste grote vreugde van reizen gewoon de luxe om al mijn overtuigingen en zekerheden thuis te laten en alles wat ik dacht te weten in een ander licht te zien, en vanuit een kromme hoek.

Maar het is alleen door enige afstand van de wereld te hebben dat je het geheel kunt zien en begrijpen wat je ermee zou moeten doen.

Hoe minder men zich bewust is van het zijn van een schrijver, hoe beter het schrijven.

Beweging is een fantastisch voorrecht, maar het heeft uiteindelijk alleen Betekenis als je een thuis hebt om naar terug te gaan.

Stoppen betekent voor mij niet opgeven, maar verder gaan; van richting veranderen, niet omdat iets niet met je eens is, maar omdat je het niet met iets eens bent. Het is geen klacht, met andere woorden, maar een positieve keuze, en geen stop in iemands reis, maar een stap in een betere richting. Stoppen-of het nu een baan of een gewoonte is-betekent een beurt nemen om er zeker van te zijn dat je nog steeds in de richting van je dromen beweegt.

Misschien is het grootste gevaar van onze wereldwijde gemeenschap dat de persoon in LA denkt dat hij Cambodja kent omdat hij The Killing Fields op het scherm heeft gezien, en de nieuwkomer uit Cambodja denkt dat hij LA kent omdat hij City of Angels op video heeft gezien.

Ik neem het gevoel van ons leven tegenwoordig in een wereldwijde buurt heel serieus. En het eerste verstandige ding om te doen in dergelijke omstandigheden, evenals een van de meest lonende dingen, is om de buren te ontmoeten, erachter te komen wie ze zijn en wat ze denken en voelen. Dus reizen is voor mij een daad van ontdekking en verantwoordelijkheid, evenals een groot avontuur en een constante bevrijding.

Reizen, voor mij, is een beetje als verliefd zijn, omdat plotseling al je zintuigen zijn op de instelling gemarkeerd “on.

Thuis is niet alleen de plek waar je geboren bent. Het is de plek waar je jezelf wordt.

Komedie is niets meer dan tragedie uitgesteld.

Serendipity was mijn gids, bijgestaan door caprice

Mijn kerstcadeau voor mezelf elk jaar is om te zien hoeveel vliegreizen de wereld kunnen openen en me naar plaatsen kunnen brengen die zo ver mogelijk van het beschutte Californië en Japan verwijderd zijn.