W. Eugene Smith beroemde citaten

Fotografie is op zijn best een kleine stem, maar soms kan één foto, of een groep ervan, ons gevoel van bewustzijn lokken.

Passie zit in alle grote zoekopdrachten en is noodzakelijk voor alle creatieve inspanningen.

Verharding van de categorieën veroorzaakt art ziekte.

De wereld past gewoon niet gemakkelijk in het formaat van een 35mm camera.

Nooit heb ik de grenzen van het fotografische potentieel gevonden. Elke horizon, wanneer hij wordt bereikt, onthult een ander wenkend in de verte. Ik sta altijd op de drempel.

Ik heb de regels niet geschreven. Waarom zou ik ze volgen?

Beschikbaar licht is elk verdomd licht dat beschikbaar is!

Mijn foto ' s zijn op zijn best slechts een kleine lengte, maar door hen zou ik suggereren en bekritiseren en verlichten en proberen medelevend begrip te geven.

Ik probeer te nemen welke stem ik heb en ik geef het aan degenen die er helemaal geen hebben.

De fotograaf moet de verantwoordelijkheid dragen voor zijn werk en het effect ervan-voor de fotografische journalistiek, vanwege het enorme publiek dat wordt bereikt door publicaties die het gebruiken, heeft meer invloed op het publieke denken dan enige andere tak van de fotografie.

De journalistieke fotograaf kan niets anders hebben dan een persoonlijke benadering; en het is onmogelijk voor hem om volledig objectief te zijn. Honest-Ja. Doel-Nee.

Tot en met het moment van belichting werkt de fotograaf onmiskenbaar subjectief. Door zijn keuze van technische benadering, door de selectie van het onderwerp en door zijn beslissing over het exacte filmische moment van blootstelling, mengt hij de variabelen van interpretatie in een emotioneel geheel.

Ik zou willen dat mijn foto ' s niet de berichtgeving van een nieuwsgebeurtenis waren, maar een aanklacht tegen oorlog.

In de muziek geef ik nog steeds de voorkeur aan de mineurtoets, en in de drukkunst hou ik van het licht dat uit het donker komt. Ik hou van foto 's die de duisternis overwinnen, en veel van mijn foto' s zijn op die manier. Zo zie ik fotografisch. Om praktische redenen ziet het er ook beter uit in print.

Het doel van alle kunst is om een diepe en emotie te veroorzaken, ook een die onderhoudend of aangenaam is. Uit de diepte en entertainment komt waarde.

Mijn camera, mijn bedoelingen hielden niemand tegen om te vallen. En zij hielpen hem niet nadat hij gevallen was. Men zou kunnen zeggen dat foto ' s verdoemd zijn omdat ze geen wonden verbinden. Toch redeneerde ik, als mijn foto ' s medelevende horror bij de kijker zouden kunnen veroorzaken, zouden ze ook het geweten van die kijker kunnen aanzetten tot actie.

Mijn foto 's zijn complex en ik ook.als ik bijna symbolistisch ben in het schrijven, is er een beperkter verschil in accepteren, terwijl ik nog complexer kan zijn in de foto' s en mensen ze meestal kunnen accepteren binnen het kader van hun eigen beperkingen of gebrek aan beperkingen-er is geen woordenboekbetekenis-ze kunnen het fotografische beeld opzoeken en het laten verwarren.

Als ik ze aan het denken kan krijgen, ze kan laten voelen, ze kan laten zien, dan heb ik alles gedaan wat ik kan als leraar.

Een kunstenaar moet meedogenloos egoïstisch zijn.

... om buren en vrienden te worden in plaats van journalisten. Dit is de manier om je mooiste foto ' s te maken.

...en elke keer dat ik op de ontspanknop drukte, was het een schreeuwende veroordeling, geworpen met de hoop dat het beeld door de jaren heen zou kunnen overleven, met de hoop dat ze in de toekomst door de geest van de mensen zouden kunnen weerklinken - waardoor ze voorzichtigheid en herinnering en realisatie zouden krijgen.

Ik ben voortdurend verscheurd tussen de houding van de gewetensvolle journalist die een recorder en vertolker van de feiten is en van de creatieve kunstenaar die vaak noodzakelijkerwijs in poëtische strijd is met de letterlijke feiten.

Ik was op zoek naar een reeks foto 's, zodat wanneer mensen ernaar keken, ze zouden zeggen:" Dit is oorlog " -dat de mensen die in de oorlog waren zouden geloven dat ik waarheidsgetrouw had vastgelegd wat ze hadden meegemaakt ik werkte in het kader dat oorlog verschrikkelijk is. Ik wil doorgaan met wat ik heb geprobeerd te doen in deze foto ' s. Oorlog is een geconcentreerde eenheid in de wereld en deze dingen worden duidelijk en schoon gezien. Dingen als rassenvooroordelen, armoede, haat en onverdraagzaamheid zijn uitgestrekte dingen in het burgerleven, en niet zo gemakkelijk te definiëren als oorlog.

Met veel zelfonderzoek, dat tot het uiterste van mijn vermogen, ik de waarheid het vooroordeel heb laten zijn.

Ik zou willen dat mijn foto 's niet de berichtgeving van een nieuwsgebeurtenis zouden zijn, maar een aanklacht tegen oorlog - de brutale corrumperende wreedheid die het doet aan de geest en het lichaam van mensen; en dat mijn foto' s een krachtige emotionele katalysator zouden zijn voor de redenering die deze verachtelijke en criminele domheid zou helpen opnieuw te beginnen.

Ik heb nog nooit een film gemaakt, goed of slecht, zonder er in emotionele onrust voor te betalen.

Ik kan niet tegen die verdomde shows op museummuren met nette kleine frames, waar je naar de beelden kijkt alsof het kunstwerken zijn. Ik wil dat ze stukjes van het leven zijn!

Velen beweren dat ik een fotograaf van tragedie ben. In grotere zin ben ik dat niet, want hoewel ik vaak fotografeer waar de tragische emotie aanwezig is, is het resultaat bijna altijd bevestigend.

Ik ben een idealist. Ik heb vaak het gevoel dat ik kunstenaar wil zijn in een ivoren toren. Toch is het noodzakelijk dat ik met mensen spreek, dus moet ik die ivoren toren verlaten. Om dit te doen, ben ik een journalist-een fotojournalist. Maar ik ben altijd verscheurd tussen de houding van de journalist, die een recorder van feiten is, en de kunstenaar, die vaak noodzakelijkerwijs in strijd is met de feiten. Mijn voornaamste zorg is eerlijkheid, vooral eerlijkheid met mezelf.

Negatieven zijn de notitieboeken, de notities, de valse starts, de grillen, de slechte ontwerpen en het goede ontwerp, maar nooit de voltooide versie van het werk de afdruk en een goede is de enige voltooide foto, of deze nu specifiek is beschaduwd voor reproductie of voor een museummuur.

De meeste fotografen lijken te werken met een ruit tussen zichzelf en hun onderwerpen. Ze kunnen gewoon niet naar binnen en weten het onderwerp.

Wat heeft het voor zin om een grote scherptediepte te hebben, als er geen voldoende diepte van gevoel is?

Mijn foto ' s zijn complex en ik ook.