Alfred Eisenstaedt beroemde citaten

Het belangrijkste is niet de camera, maar het oog.

Zodra de naïeve benadering en nederige bereidheid om te leren van de amateur vervaagt, sterft de creatieve geest van goede fotografie ermee. Elke professional moet altijd in zijn hart een amateur blijven.

Als ik een camera in mijn hand heb, ken ik geen angst.

Ja, ik verkocht knopen om te leven. Maar ik nam foto ' s om te blijven leven. Foto ' s zijn mijn leven-net zo noodzakelijk als eten of ademen.

Geef nooit de baas over mensen. Het is belangrijker om met mensen te klikken dan om op de sluiter te klikken.

Ik denk zelden na als ik een foto maak. Mijn ogen en vingers reageren-klik. Maar eerst is het belangrijk om te beslissen in welke hoek je foto moet worden genomen.

Ik geniet van reizen en het opnemen van verre plaatsen en mensen met mijn camera. Maar ik vind het ook heerlijk lonend om te zien wat ik buiten mijn eigen raam kan ontdekken. Je hoeft de scène alleen maar te bestuderen met de ogen van een fotograaf.

Ik moet net zoveel Diplomaat zijn als fotograaf.

Mensen zullen nooit het geduld begrijpen dat een fotograaf nodig heeft om een geweldige foto te maken, alles wat ze zien is het eindresultaat. Ik kan voor een blad staan met een dauwdruppel of een regendruppel en daar eeuwenlang blijven wachten op het juiste moment. Natuurlijk, mensen denken dat ik gek ben, maar who cares? Ik zie meer dan zij!

Ik gebruik geen belichtingsmeter. Mijn persoonlijke advies is: besteed het geld dat je in zo ' n instrument zou stoppen voor film. Koop yards of film, miles of it. Koop alle films die je in handen kunt krijgen. En experimenteer er dan mee.Dat is de enige manier om succesvol te zijn in de fotografie. Test, probeer, experiment, voel je weg. Het is de ervaring, niet de techniek, die in de eerste plaats telt bij camerawerk. Als je het gevoel van fotografie krijgt, kun je vijftien foto ' s maken terwijl een van je tegenstanders zijn belichtingsmeter uitprobeert.

We beginnen pas te leren wat we op een foto moeten zeggen. De wereld waarin we leven is een opeenvolging van vluchtige momenten, waarvan elk iets belangrijks kan zeggen.

Op een foto vertellen de ogen van een persoon veel, soms vertellen ze alles.

Met Fotografie zit alles in het oog en tegenwoordig heb ik het gevoel dat jonge fotografen het punt een beetje missen. Mensen vragen altijd naar camera ' s, maar het maakt niet uit welke camera Je hebt. Je kunt de modernste camera ter wereld hebben, maar als je geen oog hebt, is de camera waardeloos. Jongeren weten meer van moderne camera ' s en verlichting dan ik. Toen ik begon met fotografie had ik geen belichtingsmeter - ik kon het niet , ze bestonden niet! Ik moest raden.

Ik wil een muis in een muisgat zijn.

Het enige wat fotografen hoeven te doen, is het moment van het vertellen van verhalen vinden en vastleggen.

Ik droom dat op een dag de stap tussen mijn geest en mijn vinger niet meer nodig zal zijn. En dat door simpelweg met mijn ogen te knipperen, ik foto ' s zal maken. Dan denk ik dat ik echt fotograaf zal zijn geworden.

Mijn stijl is in al die zestig jaar niet veel veranderd. Ik gebruik nog steeds, meestal, bestaand licht en probeer mensen niet rond te duwen. Ik moet net zo goed Diplomaat zijn als fotograaf. Mensen nemen me niet vaak serieus omdat ik zo weinig apparatuur draag en zo weinig gedoe maak... Ik heb nooit veel spullen meegenomen. Mijn motto is altijd geweest: "Keep it simple".

Het is belangrijk om te begrijpen dat het OK is om het onderwerp te beheersen. Als de meeste redactionele verhalen werden gefotografeerd zoals ze zijn, zouden redacteuren uiteindelijk de meeste in de afvalmand gooien. Je moet hard werken aan het maken van een redactionele foto. Je moet dingen opnieuw in scène zetten, dingen herschikken zodat ze werken voor het verhaal, met waarheid en zonder te liegen.

Het belangrijkste... is niet op de sluiter te klikken... het klikt met het onderwerp.

Op Times Square in New York grijpt een wit gekleed meisje haar tas en rok vast terwijl een ongeremde zeeman zijn lippen rechtstreeks op de hare plant.

Toen ik Marilyn Monroe fotografeerde, verwarde ik mijn camera ' s - de ene had zwart-wit film, de andere kleur. Ik heb veel foto ' s gemaakt. Slechts twee kleuren kwamen er goed uit. Mijn favoriete foto van Marilyn hangt altijd aan de muur in mijn kantoor. Het werd genomen op de kleine patio van haar Hollywood huis.

Een andere foto die ik hoop te onthouden is deze van de drum major repeteren aan de Universiteit van Michigan. Het was vroeg in de ochtend en ik zag een kleine jongen achter hem aan rennen, alle faculteitskinderen in het speelveld liepen achter de jongen aan, en ik rende achter hen aan. Dit is een compleet spontane, ongetrainde foto.

De hedendaagse fotograaf denkt daar anders over. Veel mensen zien geen echt licht meer. Ze denken alleen in termen van stroboscoop - natuurlijk, het ziet er allemaal mooi uit, maar het ziet er niet echt uit. Als je de ogen hebt om het te zien, zijn de nuances van licht al aanwezig op het gezicht van het onderwerp. Als je denken beperkt is tot stroboscooplichtbronnen, wordt je palet erg gemeen - wat de reden is dat ik alleen in beschikbaar licht fotografeer.

Ik werk niet graag met assistenten. Ik ben er al een te veel; de camera alleen zou genoeg zijn.

De manier waarop ik een beeld zou beschrijven is dat het een beeld is dat iedereen â€Aaaaah,’ met vijf klinkers laat zeggen als ze het zien. Het is iets wat je graag aan de muur wilt hangen. Het Franse woord ' photogenique’ definieert het beter dan wat dan ook in het Engels. Het is een film die kwaliteit, drama moet hebben, en het moet bovendien technisch zo goed zijn als je maar kunt maken.

Ik fotografeer altijd liever in beschikbaar licht-of Rembrandt-licht dat ik het graag noem-zodat je de natuurlijke modulaties van het gezicht krijgt. Het maakt een levendiger, realistischer en vleiender portret.

Met pensioen? Pensioen waarvan? Het leven? Ik ga pas met pensioen als ik dood ben!