Richard Avedon beroemde citaten

Mijn portretten gaan meer over mij dan over de mensen die ik fotografeer.

Om een kunstenaar te zijn, moet je de dingen koesteren die de meeste mensen weggooien.

Alle foto ' s zijn accuraat. Geen van hen is de waarheid.

En als er een dag voorbijgaat zonder dat ik iets met Fotografie doe, is het alsof ik iets heb verwaarloosd dat essentieel is voor mijn bestaan, alsof ik vergeten ben wakker te worden. Ik weet dat het toeval dat ik fotograaf ben mijn leven mogelijk heeft gemaakt.

Als elke foto een beetje van de ziel steelt, is het dan niet mogelijk dat ik elke keer dat ik een foto maak, stukjes van mij opgeef?

Ik haat camera ' s. Ze bemoeien zich, ze staan altijd in de weg. Ik zou willen: als ik met mijn ogen alleen kon werken.

Mijn foto ' s gaan niet onder de oppervlakte. Ze gaan nergens onder. Het zijn metingen van het oppervlak. Ik heb veel vertrouwen in oppervlakken. Een goede staat vol met aanwijzingen. Maar wanneer ik me verdiept in de schoonheid van een gezicht, in de uitmuntendheid van een enkel kenmerk, heb ik het gevoel dat ik heb verloren wat er echt is verleid door de schoonheid van iemand anders of door het eigen idee van de oppas van het beste in hem. Dat is meestal niet de beste. Elke vergadering wordt een wedstrijd.

Een fotografisch portret is een foto van iemand die weet dat hij gefotografeerd wordt.

Ik werk altijd liever in de studio. Het isoleert mensen van hun omgeving. Ze worden in zekere zin... symbolisch voor zichzelf. Ik heb vaak het gevoel dat mensen naar me toe komen om gefotografeerd te worden zoals ze naar een dokter of een waarzegger zouden gaan - om erachter te komen hoe het met hen gaat.

ik denk dat charme het vermogen is om echt geïnteresseerd te zijn in andere mensen.

Snapshots die van mij zijn gemaakt laten iets zien waar ik me helemaal niet van bewust was, dat ik steeds weer mijn eigen lichaam of mijn eigen handen vasthoud, precies zoals de persoon die ik fotografeer. Ik heb nooit geweten dat ik dat deed, en wat ik duidelijk doe is proberen te voelen, eigenlijk fysiek voelen, zoals hij of zij zich voelt op het moment dat ik ze fotografeer om het gevoel van verbinding te verdiepen.

De foto 's hebben een realiteit voor mij die de mensen niet hebben. het is door de foto' s dat ik ze ken.

Een portret is geen gelijkenis. Op het moment dat een emotie of feit wordt omgezet in een foto, is het geen feit meer, maar een mening. Er bestaat niet zoiets als onnauwkeurigheid in een foto. Alle foto ' s zijn accuraat. Geen van hen is de waarheid.

Mijn ouders hebben de New Yorker in mijn wieg gestopt. Ik zag Vogue en Vanity Fair rond het huis voordat ik kon lezen.

Een portretfotograaf is afhankelijk van een andere persoon om zijn foto te voltooien. Het ingebeelde onderwerp, dat in zekere zin Ik ben, moet worden ontdekt in iemand anders die bereid is deel te nemen aan een fictie die hij onmogelijk kan kennen.

Urenlang danste en zong ze en flirtte en deed ze dit ding dat Marilyn Monroe deed. En toen was er de onvermijdelijke daling. En toen de nacht voorbij was en de witte wijn voorbij was en het dansen voorbij was, zat ze in de hoek als een kind, met alles weg. Ik zag haar rustig zitten zonder uitdrukking op haar gezicht, en ik liep naar haar toe, maar ik zou haar niet fotograferen zonder dat ze het wist. En toen ik met de camera kwam, zag ik dat ze geen nee zei.

Begin met een stijl en je bent in ketenen, begin met een idee en je bent vrij.

Ik denk dat alle kunst gaat over controle, de ontmoeting tussen controle en oncontroleerbaar.

Alles is een kunst als je het doet op het niveau van een kunst.

Een fotografisch portret is een foto van iemand die weet dat hij wordt gefotografeerd, en wat hij met deze kennis doet, is net zo goed een deel van de foto als wat hij draagt of hoe hij eruit ziet. Hij is betrokken bij wat er gebeurt, en hij heeft een zekere echte macht over het resultaat.

Ik heb bijna iedereen in de wereld gefotografeerd. Maar wat ik hoop te doen is mensen van prestatie te fotograferen, niet beroemdheid, en het verschil opnieuw te helpen definiëren.

Ik weet dat het toeval dat ik fotograaf ben mijn leven mogelijk heeft gemaakt.

Echte mensen bewegen, ze dragen het element van tijd met zich mee. Het is deze vierde dimensie van mensen die ik probeer vast te leggen in een foto.

Ik herinner me niet echt de dag dat ik achter mijn camera stond met Henry Kissinger aan de andere kant. Ik weet zeker dat hij het zich ook niet herinnert. Maar deze foto is hier nu om te bewijzen dat geen enkele hoeveelheid vriendelijkheid van mijn kant deze foto precies kon betekenen wat hij.. of zelfs Ik.. wilde het betekenen. Het is een herinnering aan het wonder en de terreur die een foto is.

Op het moment dat een emotie of feit wordt omgezet in een foto, is het geen feit meer, maar een mening.

Ik ben, en zal voor altijd, verwoest door het geschenk van Audrey Hepburn voor mijn camera. Ik kan haar niet naar grotere hoogten tillen. Ze is er al. Ik kan alleen opnemen. Ik kan haar niet interpreteren. Verder gaat ze niet dan wie ze is. Ze heeft in zichzelf haar ultieme portret bereikt.

De fantasie van de ene man is het werk van de andere man.

Er is geen waarheid in fotografie. Er is geen waarheid over iemands persoon.

Er is altijd een scheiding geweest tussen Mode en wat ik mijn 'diepere' werk noem. Mode is waar ik mijn brood verdien. Ik klop er niet op. Het is een genoegen om zo te leven. Het is plezier en dan is er het diepere plezier van het maken van mijn portretten. Het is niet belangrijk wat ik mezelf beschouw, maar ik beschouw mezelf als een portretfotograaf.

De manier waarop iemand die gefotografeerd wordt zich aan de camera presenteert, en het effect van de reactie van de fotograaf op die aanwezigheid, is waar het om gaat bij het maken van een portret.

Ik geloof dat je zoveel van je werk moet houden dat het alles is wat je wilt doen.

Het is in een poging om het verkeer tussen kunst en openhartigheid te sturen, zonder overreden te worden, dat ik geconfronteerd word met de vragen over fotografie die voor mij het belangrijkst zijn.

Ik heb gewerkt uit een reeks van nee ' s. nee tegen exquise licht, nee tegen schijnbare composities, nee tegen de verleiding van poses of verhaal. En al deze Nee ' s dwingen me tot het ja. Ik heb een witte achtergrond. Ik heb de persoon in wie ik geïnteresseerd ben en wat er tussen ons gebeurt.

Mijn foto ' s gaan niet onder de oppervlakte. Ze gaan nergens onder. Het zijn metingen van het oppervlak. Ik heb veel vertrouwen in oppervlakken. Een goede staat vol met aanwijzingen.

Ik zie foto 's van mezelf en ik wist altijd dat wat ik voelde niet leek op die man op de foto' s.

Hoeveel foto ' s heb je verscheurd omdat je ze haat? Wat komt er in je plakboek terecht? De foto ' s waar je eruit ziet als een goede man en een goede familie man, en de kinderen zien er schattig uit - en ze schreeuwen de volgende minuut. Ik heb nog nooit een familiealbum van schreeuwende mensen gezien.

Ik wilde nooit kunstenaar worden genoemd. Ik wilde fotograaf genoemd worden.

Toen ik een jongen was, zorgde mijn familie goed voor onze snapshots. We hebben ze echt gepland. We maakten composities. We poseerden voor dure auto ' s, huizen, die niet van ons waren. We hebben honden geleend. Bijna elke familiefoto van ons toen ik jong was had een andere geleende hond erin.

Ik zie mezelf als een oude man in een rolstoel. Alleen, Ik zal de boom niet buiten mijn raam fotograferen, zoals Steichen deed. Ik ga andere oude mensen fotograferen.

Hij slaapt het snelst wie alleen slaapt.

Alleen reclame afdelingen met benen en hoge hakken.

Als je poseert voor een foto, zit het achter een glimlach die niet van jou is. Je bent boos en hongerig en leeft. Wat ik waardeer in jou is die intensiteit. Ik wil portretten maken die net zo intens zijn als mensen.

Mensen, onbeschermd door hun rol, raken geïsoleerd in schoonheid en intellect en ziekte en verwarring.

Mensen-op de vlucht voor ongelukkigheid, verstopt in macht-zitten opgesloten in hun reputatie, ambities, overtuigingen.

Soms denk ik dat al mijn foto 's gewoon foto' s van mezelf zijn.

De Camera liegt de hele tijd. Het enige wat het doet is liegen, want wanneer je dit moment kiest in plaats van dit moment, wanneer je een keuze hebt gemaakt, lieg je over iets groters. Liegen is een lelijk woord. Ik bedoel niet liegen. Maar elke kunstenaar kiest en kiest waar hij over wil schilderen of schrijven of zeggen. Fotografen zijn hetzelfde.

Er was niet zo iemand als Marilyn Monroe. Marilyn Monroe was een uitvinding van haar. Een geniale uitvinding die ze creëerde, zoals een auteur een personage creëert. Ze begreep fotografie, en ze begreep ook wat een geweldige foto maakt. Ze vertelde het alsof ze een voorstelling gaf. Ze gaf meer aan de camera dan elke actrice-elke vrouw - die ik ooit heb gefotografeerd.

Ik haat camera ' s. Ze bemoeien zich, ze staan altijd in de weg. Ik zou willen: als ik alleen met mijn ogen kon werken. Om een bevredigende afdruk te krijgen, een die alles bevat wat je bedoeld hebt, is vaak moeilijker en gevaarlijker dan het zitten zelf. Als ik fotografeer, Weet ik meteen wanneer ik de foto heb gekregen die ik echt wil. Maar om het beeld uit de camera te krijgen en in de openbaarheid te brengen, is een andere zaak.

Als ik kon doen wat ik wilde met mijn ogen alleen, zou ik gelukkig zijn.

Soms denk ik dat al mijn foto 's gewoon foto' s van mezelf zijn. Mijn zorg is...de menselijke hachelijke situatie; alleen wat ik als de menselijke hachelijke situatie beschouw, kan eenvoudig van mij zijn.