Gordon Parks beroemde citaten

Enthousiasme is de elektriciteit van het leven. Hoe kom je eraan? Je gedraagt je enthousiast totdat je er een gewoonte van maakt.

De man die een kans neemt, die de grens loopt tussen het bekende en onbekende, die niet bang is om te falen, zal slagen.

Niets kwam makkelijk. Ik ben geboren met de behoefte om elk deel van mijn geest te verkennen. En door lang zoeken en hard werken, werd ik toegewijd aan mijn rusteloosheid.

Ik heb als kind eerst geleden onder discriminatie, armoede ... Dus ik denk dat het een natuurlijk gevolg was dat ik mijn camera moest gebruiken om te spreken voor mensen die niet voor zichzelf kunnen spreken.

Het onderwerp is veel belangrijker dan de fotograaf.

In het begin wist ik niet zeker of ik het talent had, maar ik wist wel dat ik faalangst had, en die angst dwong me om alles af te vechten dat het zou kunnen bevorderen.

De fotograaf begint zich groot en opgeblazen te voelen en zo groot dat hij niet door een van deze deuren kan lopen omdat hij een goede naam krijgt; hij krijgt meldingen over de hele wereld enzovoort; maar ze zijn echt - de belangrijke mensen zijn de mensen die hij fotografeert.

En ik denk dat ik na bijna 85 jaar op deze planeet het recht heb om, na zo hard te hebben gewerkt om de verlatenheid en de armoede te laten zien, ook iets moois voor iemand te laten zien.

Er is me gevraagd of ik denk dat er ooit een tijd zal komen dat alle mensen samenkomen. Ik zou graag denken dat er zal. Het enige wat we kunnen doen is hopen en dromen en werken aan dat doel. En dat is wat ik al mijn hele leven probeer te doen.

Fotografie was mijn wapenkeuze.

Ik heb kwaden geleden, maar zonder dat ze me de vrijheid om uit te breiden hebben ontnomen.

Ik kocht mijn eerste camera in Seattle, Washington. Hij betaalde er maar zeven dollar en vijftig cent voor.

En nu, op mijn 85ste, heb ik echt het gevoel dat ik net klaar ben om te beginnen.

Ik denk dat het hart, niet het oog, de inhoud van de foto moet bepalen. Wat het oog ziet is zijn eigen. Wat het hart kan waarnemen is een heel andere zaak.

Weet je, de camera is niet alleen bedoeld om ellende te tonen. Je kunt dingen laten zien die je leuk vindt aan het universum, dingen die je haat aan het universum. Het is in staat om beide te doen.

Enthousiasme is de elektriciteit van het leven

Enthousiasme is de elektriciteit van het leven. Hoe kom je eraan? Je gedraagt je enthousiast totdat je er een gewoonte van maakt. Enthousiasme is natuurlijk; het is levend zijn, initiatief nemen, het belang zien van wat je doet, het waardigheid geven en wat je doet belangrijk maken voor jezelf en anderen.

Ik raakte betrokken bij dingen die mensen overkwamen. Het maakt niet uit welke kleur ze zijn, of ze nu Indiërs zijn, of negers, de arme blanke persoon of wie dan ook ik dacht min of meer een slechte schok te krijgen.

Mensen in de komende millennia zullen weten hoe we waren in de jaren 1930 en de belangrijke belangrijke dingen die onze geschiedenis in die tijd vormden. Dit is om historische redenen net zo belangrijk als alle andere.

Ik denk dat de invloed van het platteland in mijn leven me in zekere zin heeft geholpen, om te weten hoe ik dicht bij mensen kon komen en met hen kon praten en mijn werk kon doen.

Ik ben nu zeventien jaar bij Life en ik heb verschillende artikelen voor hen geschreven en zal meer schrijven en minstens twee opdrachten per jaar doen naast mijn schrijven.

Washington, D. C. in 1942 was niet de gemakkelijkste plek ter wereld voor een neger om met elkaar om te gaan.

Succes kan wrakend en verwijtend zijn, voor jou en degenen die dicht bij je staan. Het kan je verstrikken met legendes die consumeren en bijna onmogelijk zijn om waar te maken.

Ik vroeg me vaak af of mijn prestatie de eenzaamheid die ik ervoer waard was, maar nu realiseer ik me dat de prijs klein was.

Weet je, de camera is niet alleen bedoeld om ellende te tonen.

Gebruik woede om te emotionaliseren wat je van plan bent te doen in het leven-een schilder, een dichter of een fotograaf zijn

Ik pakte een camera omdat het mijn keuze was van wapens tegen wat ik het meest haatte aan het universum: racisme, intolerantie, armoede. Ik had net zo gemakkelijk een mes of een pistool kunnen pakken, zoals veel van mijn jeugdvrienden dat deden... de meesten werden vermoord of in de gevangenis gezet... maar ik koos ervoor om niet die kant op te gaan. Ik had het gevoel dat ik deze kwaden op de een of andere manier kon onderdrukken door iets moois te doen waar mensen me aan herkennen, en zo een heel ander leven voor mezelf te maken, wat zo is gebleken.

Ik zag dat de camera een wapen kon zijn tegen armoede, tegen racisme, tegen allerlei sociale misstanden. Op dat moment wist ik dat ik een camera moest hebben.

Dus ik ging naar Chicago in 1940, denk ik, '41, en de foto' s die ik daar maakte, afgezien van mode, waren dingen die ik probeerde uit te drukken op een sociaal bewuste manier.

Maar ik was erg teleurgesteld dat ik geen kans kreeg om met die groep naar het buitenland te gaan, misschien niet teruggekomen maar ik wilde heel graag gaan omdat er niet veel van een verslag is van de daden van de eerste Neger fighter group.

Als je niets te zeggen hebt, zullen je foto ' s niet veel zeggen.

Ik was daar minder dan een jaar voordat ik werd toegewezen aan het bureau in Parijs. Ik heb daar twee jaar doorgebracht en zelfs voordat ik in dienst ging, werd ik naar Europa gestuurd om opdrachten te doen die ze normaal niet zouden doen voor een jonge fotograaf die net begon.

Ik denk dat de meeste mensen veel meer kunnen doen als ze het gewoon proberen.

Ik pakte een camera omdat het mijn keuze was van wapens tegen wat ik het meest haatte aan het universum: racisme, intolerantie, armoede.

De camera zou een zeer krachtig instrument kunnen zijn tegen discriminatie, tegen armoede, tegen racisme.

Maar ik voel me nu een beetje teeny dat ik bijna klaar ben om te beginnen, en de winter komt binnen. De helft van de herfst is aangebroken.

Ik ben steeds opnieuw geboren en elke keer heb ik iets gevonden om van te houden.