Paul Strand beroemde citaten

Je fotografie is een verslag van je leven, voor iedereen die echt ziet.

Het maakt niet uit welke lens je gebruikt, welke snelheid de film ook heeft, hoe je het ook ontwikkelt, hoe je het ook afdrukt, je kunt niet meer zeggen dan je kunt zien.

Het is één ding om mensen te fotograferen. Het is iets anders om anderen om hen te laten geven door de kern van hun menselijkheid te onthullen.

Het is gemakkelijk om een foto van iemand te maken en het een portret te noemen. De moeilijkheid ligt in het maken van een foto die de kijker om een vreemde geeft.

Ik fotografeer graag mensen die kracht en waardigheid in hun gezicht hebben. Wat het leven hen ook heeft aangedaan, het heeft hen niet vernietigd.

Objectiviteit is de essentie van fotografie, haar bijdrage en tegelijkertijd haar beperking

Het portret van een persoon is een van de moeilijkste dingen om te doen. Het betekent dat je de aanwezigheid van die gefotografeerde persoon bijna zo naar andere mensen moet brengen dat ze die persoon niet persoonlijk hoeven te kennen, maar dat ze nog steeds geconfronteerd worden met een mens die ze niet zullen vergeten. Dat is een portret.

Alle goede kunst is abstract in zijn structuur.

De wereld van de kunstenaar is grenzeloos. Het kan overal worden gevonden, ver van waar hij woont of een paar meter verderop. Het staat altijd voor zijn deur.

De beslissing over wanneer te fotograferen, de daadwerkelijke klik van de sluiter, wordt deels van buitenaf gecontroleerd, door de stroom van het leven, maar het komt ook uit de geest en het hart van de kunstenaar. De foto is zijn visie op de wereld en drukt, hoe subtiel ook, zijn waarden en overtuigingen uit.

Ik las laatst dat Minor White zei dat het twintig jaar duurt om fotograaf te worden. Ik vind dat een beetje overdreven. Ik zou zeggen, te oordelen naar mezelf, dat het minstens acht of negen jaar duurt. Maar het duurt niet langer dan het duurt om piano of viool te leren spelen. Als het twintig jaar duurt, kun je het net zo goed vergeten!

Als de fotograaf geen ontdekker is, dan is hij geen kunstenaar.

Ik zie mezelf als een ontdekkingsreiziger die zijn leven heeft doorgebracht op een lange ontdekkingsreis.

Het bestaan van een medium is immers de absolute rechtvaardiging ervan, als het, zoals zo velen schijnen te denken, één nodig heeft en alle vergelijking van potentialiteiten nutteloos en irrelevant is. Of een aquarel inferieur is aan een olieverf, of dat een tekening, een ets of een foto niet zo belangrijk is als een van beide, is onbelangrijk. Iets verachten om iets anders te respecteren is een teken van impotentie. laten we liever met vreugde en dankbaarheid alles aanvaarden waardoor de geest van de mens streeft naar een steeds vollere en intensere zelfverwerkelijking.

Heb ik mijn persoonlijkheid uitgedrukt? Ik denk dat dat vrij onbelangrijk is omdat het niet het zelf van mensen is, maar wat ze over het leven te zeggen hebben dat belangrijk is.

Om fotograaf te zijn moet je iets te zeggen hebben over de wereld.

Het belangrijkste is dat je iets belangrijks te zeggen hebt over de wereld.

Het probleem van de fotograaf is om de beperkingen en tegelijkertijd de potentiële kwaliteiten van zijn medium duidelijk te zien, want juist hier is eerlijkheid niet minder dan intensiteit van het zicht de voorwaarde voor een levende expressie. De volledige realisatie hiervan wordt bereikt zonder trucs van proces of manipulatie, door het gebruik van rechte fotografische methoden.

Elke kunstenaar heeft een gevoel van wat ze denken dat het belang van hun werk is geweest. Maar hen vragen om het te definiëren is niet echt een eerlijke vraag. Mijn echte antwoord zou zijn, het antwoord hangt aan de muur.

Cartier-Bresson heeft gezegd dat fotografie een 'beslissend moment' grijpt, dat is waar, behalve dat het niet te nauw moet worden genomen...is mijn foto van een spinnenweb in de regen een beslissend moment? De belichtingstijd was waarschijnlijk drie of vier minuten. Dat is een vrij lang moment. Ik zou zeggen dat het beslissende moment in dat geval het moment was waarop ik dit ding zag en besloot dat ik het wilde fotograferen.

Of een aquarel inferieur is aan een olieverfschilderij, of dat een tekening, een ets of een foto niet zo belangrijk is als een van beide, is onbelangrijk. Iets verachten om iets anders te respecteren is een teken van impotentie.

Ik heb altijd al bewust willen zijn van wat er om me heen gebeurt en ik heb Fotografie willen gebruiken als een instrument voor onderzoek naar en verslaggeving over het leven van mijn eigen tijd.

En als je iets te weten kunt komen over de wetten van je eigen groei en visie, evenals die van fotografie, kun je misschien in staat zijn om de twee te relateren, een object te creëren dat een eigen leven heeft, dat vakmanschap overstijgt. Dat is een lange weg, en omdat het je eigen weg moet zijn, kan niemand het je leren of voor je vinden. Er zijn geen snelkoppelingen, geen regels.

De documentaire fotograaf richt zijn camera op de echte wereld om waarheidsgetrouwheid vast te leggen. Tegelijkertijd moet hij streven naar vorm, effectieve manieren bedenken om het materiaal te organiseren en te gebruiken. Want inhoud en vorm zijn met elkaar verbonden. De problemen die door inhoud en vorm worden gepresenteerd, moeten zo worden ontwikkeld dat het resultaat fundimenteel [SIC] trouw is aan de realiteit van het leven zoals we het kennen. Het belangrijkste probleem is een vorm te vinden die de werkelijkheid adequaat weergeeft.

Je fotografie is een verslag van je leven - voor iedereen die echt ziet. Je kunt de manieren van anderen zien en beïnvloed worden, je kunt ze zelfs gebruiken om je eigen manieren te vinden, maar je zult jezelf uiteindelijk van hen moeten bevrijden. Dat is wat Nietzsche bedoelde toen hij zei: 'Ik heb net Schopenhauer gelezen, nu moet ik van hem af. Hij wist hoe verraderlijk de manieren van andere mensen kunnen zijn, vooral die met de kracht van diepgaande ervaring, als je ze tussen jou en je eigen persoonlijke visie laat komen.

De cameramachine kan de objecten die zich voor hem bevinden niet ontwijken. Wanneer de fotograaf deze beweging, het licht, de objecten selecteert, moet hij er trouw aan zijn. Als hij in zijn ruimte een strook gras opneemt, moet het worden gevoeld als het levende gedifferentieerde ding dat het is en zo worden vastgelegd. Het moet zijn juiste maar niet minder belangrijke plaats innemen als een vorm en een textuur in relatie tot de bergboom of wat niet, die zijn inbegrepen.

Fotografie is slechts een nieuwe weg vanuit een andere richting, maar op weg naar het gemeenschappelijke doel, dat het leven is.

Al het licht is beschikbaar licht.

Kijk naar de dingen om je heen, de directe wereld om je heen. Als je leeft, zal het iets voor je betekenen, en als je genoeg om fotografie geeft, en als je weet hoe je het moet gebruiken, zul je die betekenis willen fotograferen. Als je de visie van anderen tussen de wereld en de jouwe laat komen, zul je dat uiterst gewone en waardeloze ding bereiken, een picturale foto.