Randolph Bourne beroemde citaten

Oorlog is de gezondheid van de staat.

Oorlog is de gezondheid van de staat. Het zet automatisch in beweging in de hele samenleving deze onweerstaanbare krachten voor uniformiteit, voor gepassioneerde samenwerking met de regering in het dwingen tot gehoorzaamheid van de minderheidsgroepen en individuen die het grotere kuddegevoel missen.

Weinig mensen krabben zelfs maar aan de oppervlakte, laat staan de contemplatie van hun eigen ervaring uitputten.

We kunnen gemakkelijk evenveel slaven worden van voorzorg als van angst.

Een man met weinig vrienden is slechts half ontwikkeld; er zijn hele kanten van zijn natuur die opgesloten zijn en nooit tot uitdrukking zijn gebracht. Hij kan ze niet zelf ontsluiten, hij kan ze zelfs niet ontdekken; alleen vrienden kunnen hem stimuleren en openen.

De samenleving is een enorme samenzwering om er een in het soort standbeeld te snijden dat het leuk vindt, en het vervolgens in de meest geschikte niche te plaatsen die het heeft.

Men houdt gezond in wartime...by een krachtige bevestiging van waarden waarin oorlog geen rol speelt.

Diplomatie is een verkapte oorlog, waarin staten proberen door ruilhandel en intriges, door de slimheid van de Kunsten, de doelstellingen te bereiken die ze door middel van oorlog nog onhandiger zouden moeten bereiken.

Cultuur, zoals het Koninkrijk der hemelen, ligt in ons, en niet in buitenlandse galeries en boeken.

Als je geen idealist bent tegen de tijd dat je twintig bent, heb je geen hart, maar als je nog steeds een idealist bent tegen de tijd dat je dertig bent, heb je geen hoofd.

Zelfherkenning is nodig om je weg te kennen, maar als je de weg kent, is de prijs van de fouten en gevaren de moeite waard om te betalen. Het volgen van die weg zal alle discipline zijn die men nodig heeft. Discipline betekent niet gevormd worden door krachten van buitenaf, maar vasthouden aan de weg tegen de krachten die de ziel zouden afleiden of begraven. Mensen spreken van het vinden van een

Het enige wat we ooit kunnen doen om mensen goed te doen, is hen aanmoedigen om goed voor zichzelf te doen.

Een goede discussie vergroot de dimensies van iedereen die meedoet.

Wie op een wilde olifant rijdt, gaat waar de olifant gaat.

In je reactie op een ingebeelde aanval op je land of een belediging van zijn regering, kom je dichter bij de kudde voor bescherming, je conformeert je in woord en daad, en je dringt er heftig op aan dat iedereen samen zal denken, spreken en handelen. En u richt uw aanbiddende blik op de staat, met een waarlijk kinderlijke blik, zoals op de vader van de kudde.

We kunnen gemakkelijk evenveel slaven worden van voorzorg als van angst. Hoewel we ons fortuin nooit zo stevig kunnen vastnagelen dat het onneembaar wordt, kunnen we door onze buitensporige voorzichtigheid alle avontuurlijke eigenschappen die het leven waard maken, uit het leven dat we zo angstig bewaken, persen.

De staat is niet de natie, en de staat kan worden gewijzigd en zelfs afgeschaft in zijn huidige vorm, zonder de natie te schaden. Integendeel, met het voorbijgaan van de dominantie van de staat, zullen de echte levensbevorderende krachten van de natie worden bevrijd.

Werkelijk te geloven in de menselijke natuur, terwijl men ernaar streeft de duizend krachten te kennen die haar van haar ideale ontwikkeling afleiden-veel van mannen en vrouwen te vragen en te verwachten, en niet teleurgesteld en verbitterd te zijn als ze tekortschieten - te proberen goed te doen met mensen in plaats van met hen - dat is mijn religie aan haar menselijke kant. En als God bestaat, denk ik dat hij in de warme zon moet zijn, in de vriendelijke daden van de mensen die we kennen en lezen, in de mooie dingen van kunst en natuur, en in de nabijheid van vriendschappen.

Het maakt niet uit wat we hebben meegemaakt, of hoeveel gevaren we veilig hebben doorstaan, of hoeveel onvolmaakt en gekarteld - op sommige plaatsen misschien onherstelbaar - ons leven is geweest, we kunnen ons in ons hart niet voorstellen hoe het anders had kunnen zijn. Als we erop terugkijken, glijdt het achter ons in ordelijke rij, en, met al zijn fouten, verwerft een soort van eeuwige conditie, en zelfs, soms, van poëtische glamour.

Het ironische leven is een leven dat scherp alert is, scherp gevoelig, dat onmiddellijk reageert met gevoelens van sympathie of afkeer voor elk stukje ervaring, dat niets ervan voorbij laat gaan zonder interpretatie en assimilatie, een leven dat vol en bevredigend is - inderdaad een rivaal van het religieuze leven.