Paolo Bacigalupi beroemde citaten

Korte fictie lijkt meer gericht - handgranaten van ideeën, als je wilt. Als ze werken, raken ze, ontploffen ze, en je vergeet ze nooit. Lange fictie voelt meer als sfeer: het is een stuk rokeriger en minder gedefinieerd.

Het probleem met overleven was dat je eindigde met de geesten van iedereen die je ooit achterliet op je schouders.

Maar dat was het probleem met mooie speelgoedsteken. Als het echte leven ze te pakken kreeg, rukten ze er altijd uit.

Toen je alleen was in de stijgende Oceaan, greep je het vlot dat voorbij kwam.

Ik Vecht geen gevechten die niet gewonnen kunnen worden. Verwar dat niet met lafheid.

Het is de menselijke natuur om elkaar uit elkaar te scheuren. Wees blij dat je uit zo ' n succesvolle lijn van moordenaars komt.

Voedsel moet komen van de plaats van herkomst en daar blijven. Het zou zijn tijd niet moeten besteden aan het kriskras doorkruisen van de wereld omwille van de winst.

Kennis is altijd tweeledig. Voor elk voordeel is er gevaar. Voor elk goed en kwaad.

Zelfmoord is niet iets wat ik jou of de jouwe verschuldigd ben.

Niemand anders merkte het op of gaf erom. Het was gewoon iets wat ze deden. Het nemen van andermans vee. Het leven van andere mensen. Ze keek naar de soldaten en haatte hen. Ze waren op zoveel manieren verschillend, wit en zwart, geel en bruin, mager, kort, lang, klein, maar ze waren allemaal hetzelfde. Het maakte niet uit of ze vingerbeenkettingen droegen, of melktanden op armbanden, of tatoeages op hun borst om kogels af te weren. Uiteindelijk waren ze allemaal verminkt met slagwonden en hun ogen waren allemaal dood.

Ze overleefde de verdronken steden omdat ze niet op een muis leek. Toen de kogels begonnen te vliegen en krijgsheer voorbeelden begon te maken van vredestichters, had Mahlia haar hoofd naar beneden gehouden, in plaats van op te staan als een muis. Ze keek eerst naar zichzelf. En daardoor heeft ze het overleefd.

Over sommige dingen kon je beter niet nadenken. Het maakte je gewoon boos en boos.

Ze geven een castoff de schuld alleen maar voor het ademen. Je zou zo goed als goud kunnen zijn en ze zouden je nog steeds de schuld geven.

Pijn had geen angst voor hem. Pijn was, zo niet vriend, dan familie, iets waarmee hij in zijn crÃche was opgegroeid, leerde respecteren maar nooit toegeven. Pijn was gewoon een boodschap, die hem vertelde welke ledematen hij nog kon gebruiken om zijn vijanden te slachten, hoe ver hij nog kon rennen en wat zijn kansen waren in de volgende strijd.

Ik ben een schaakstuk. Een pion, ' zei ze. "Ik kan worden opgeofferd, maar ik kan niet worden gevangen genomen. Gevangen worden zou het einde van het spel zijn.

Vertel me niet over waarde", zei Nita. "Mijn vader leidt vloten."De rijken meten alles met het gewicht van hun geld."Tool leunde dichtbij. Sadna riskeerde zichzelf en de rest van haar bemanning om me te helpen ontsnappen aan een oliebrand... Je vader leidt de vloot. En duizenden halve mannen, dat Weet ik zeker. Maar zou hij zichzelf riskeren om er één te redden?

Schulden zijn een zware last. Gooi ze weg en je loopt vrij rond.

Ze zeggen in het leger dat een goed gevechtsplan wel vijf minuten kan duren in echte gevechten. Daarna komt het erop aan of de generaal wordt begunstigd door het lot en de geesten.

Kennis is gewoon een verschrikkelijke oceaan die we moeten oversteken, en hopen dat wijsheid aan de andere kant ligt.

We schrijven stof epitafiën voor onze verslagen vijanden en zien ze wegblazen in de woestijnwind.

Een woestijn is een stomme plek om een rivier te zetten.

Wetten zijn mooi op papier, maar pijnlijk als geen omkoping hun binding kan verlichten.

In het begin, toen Californië zijn waterprocessen begon te winnen en steden sloot, volgden de ontheemden gewoon het waterrecht naar Californië. Het duurde even voordat de bureaucraten beseften wat er aan de hand was, maar uiteindelijk deed iemand met een scherp potlood de wiskunde en besefte dat het opnemen van mensen samen met hun water een watertekort niet oploste.

Seks en hypocrisie. Ze gaan samen als koffie en room.

Al het leven produceert afval. De daad van het leven brengt kosten, gevaren en verwijderingsvragen met zich mee, en dus bevindt het ministerie zich in het centrum van al het leven, het verminderen, begeleiden en bewaken van het afval van de gemiddelde persoon, samen met het onderzoeken van de overtredingen van de hebzuchtige en kortzichtige, degenen die snel winst willen maken en daarvoor het leven van anderen willen ruilen.

Wij zijn de natuur. Elk knutselen is de natuur, elk biologisch streven. We zijn wat we zijn en de wereld is van ons. Wij zijn zijn goden. Jullie enige moeilijkheid is jullie onwil om jullie potentieel er volledig op los te laten.

Doden is niet gratis. Het neemt iets uit je elke keer dat je het doet. Je krijgt hun leven; zij krijgen een stukje van je ziel. Het is altijd een ruil.

De natuur is iets nieuws geworden. Het is nu echt van ons. En als onze schepping ons verslindt, hoe poëtisch zal dat zijn?

Ze glimlacht naar hem, te jong om hem te kennen voor een vreemde, en te onschuldig om er nog om te geven.

Het is nog steeds een lading. Als er evenwicht was, zouden de soldatenjongens allemaal dood zijn, en zouden we mooi midden in de verdronken steden zitten, marmer en staal en koper verschepen en rode Chinezen krijgen voor elke kilo. Wij zouden rijk zijn en zij zouden dood zijn, als er zoiets was als de Aasgod of zijn weegschaal. En dat geldt dubbel voor de Deepwater priests. Ze zitten er allemaal vol mee. Niets balanceert.

Politiek is lelijk. Twijfel nooit aan wat kleine mensen zullen doen voor grote macht.

Bloed is geen lot.

Niets zo mystiek. Mensen hongeren om te doden, dat is alles. Er zijn maar een paar politici nodig om verdeeldheid te zaaien, of een paar demagogen die haat aanmoedigen om jullie soort op elkaar te zetten. En dan voor je het weet, heb je een hele natie die op zijn eigen staart bijt, rond en rond gaat totdat er niets meer over is dan het knappen van tanden.

Smeek nooit om genade. Accepteer dat je gefaald hebt. Bedelen is voor honden en mensen.

Wetten zijn verwarrende documenten. Ze staan gerechtigheid in de weg.

Voor mij als kind was het lezen van cyberpunk alsof ik de wereld voor het eerst zag. Gibson ' s Neuromancer was niet alleen stilistisch verbluffend; het voelde als de sjabloon voor een toekomst die we actief aan het bouwen waren. Ik herinner me dat ik Sterling ' s Islands in the Net las en plotseling het ontwrichtende potentieel van technologie begreep toen het op straat kwam. Cyberpunk voelde zich dringend. Het was niet de toekomst 15 minuten uit-het was de toekomst sideswiping je en laat je in een full-body gips als het voorbij.

Het leven is exponentieel. Twee wordt Vier, wordt tienduizend, wordt een plaag.

Mannen zijn loyaal als je van voren leidt.

Als ik om menselijke goedkeuring gaf, was ik al lang dood geweest.

Mahlia... begrepen dokter Mahfouz en zijn blinde rush in het dorp. Hij probeerde ze niet te veranderen. Hij probeerde niemand te redden. Hij probeerde gewoon geen deel uit te maken van de ziekte. Mahlia had gedacht dat hij dom was omdat hij recht in de dood liep, maar nu, toen ze tegen de pilaar lag, zag ze het anders. Ze dacht dat ze het had overleefd. Ze dacht dat ze voor zichzelf had gevochten. Maar alles wat ze had gedaan was meer doden creëren, en uiteindelijk had het allemaal geleid tot dit moment, waar ze onderhandelden met een demon ... niet voor hun leven, maar voor hun ziel

Een ongebreidelde schorpioen maakt niemand lastig.