Yves Klein beroemde citaten

Blauw heeft geen dimensies, het is groter dan dimensies, terwijl de andere kleuren dat niet zijn....Alle kleuren wekken specifieke associatieve ideeën op, psychologisch materieel of tastbaar, terwijl blauw hoogstens de zee en de lucht suggereert, en ze zijn immers in de werkelijke, zichtbare natuur het meest abstract.

Mijn monochrome schilderijen zijn niet mijn definitieve werken, maar de voorbereiding op mijn werken. Het zijn de overblijfselen van de creatieve processen, de as. Mijn foto ' s zijn immers slechts de eigendomsbewijzen van mijn eigendom die ik moet overleggen wanneer mij wordt gevraagd te bewijzen dat ik eigenaar ben.

Ik hield niet van het niets, en zo ontmoette ik het lege, het diepe lege, de diepte van het blauw.

De Pure, existentiële ruimte knipoogde regelmatig naar me, elke keer op een indrukwekkender manier, en dit gevoel van totale vrijheid trok me zo krachtig aan dat ik enkele monochrome oppervlakken schilderde om alleen maar te 'zien', om met eigen ogen te 'zien' wat existentiële gevoeligheid me verleende: absolute vrijheid!

Blauw suggereert de zee en de lucht, en ze zijn tenslotte in de werkelijke, zichtbare natuur wat het meest abstract is.

Judo heeft me geholpen te begrijpen dat de picturale ruimte vooral het product is van spirituele oefeningen. Judo is in feite de ontdekking door het menselijk lichaam van een spirituele ruimte.

Ik had het bewijs dat ik vijf zintuigen had, dat ik wist hoe ik mezelf kon laten functioneren! En toen verloor ik mijn jeugd...

Ik wil als canvas voor mijn volgende foto het hele oppervlak van Frankrijk nemen.

Uren voorbereiding op iets dat in een paar minuten met uiterste precisie wordt uitgevoerd. Net als bij een judo-worp.

Ik kwam op aarde in 1928. Geboren in een milieu van schilders, verwierf ik mijn smaak voor schilderen met de melk van mijn moeder.

Elk verschijnsel manifesteert zich vanzelf. Deze manifestatie is altijd verschillend van vorm en is de essentie van het onmiddellijke, het spoor van het onmiddellijke.

Eerst is er niets, dan is er een diep niets, daarna een blauwe diepte.

Om de ziel te voelen zonder het uit te leggen, zonder woordenschat, en om deze sensatie te vertegenwoordigen.

Ik heb de vlammen het oppervlak van het schilderij zo laten likken dat de spontane sporen van het vuur worden vastgelegd. Maar wat is het dat in mij dit streven naar de indruk van vuur uitlokt? Waarom moet ik op zoek naar zijn sporen?

Kleur is gevoeligheid in materiële vorm, materie in zijn oorspronkelijke staat.

Kleur wordt tot slaaf gemaakt door lijn, dat wordt schrijven.

Ik ben tegen de lijn en al haar gevolgen: contouren, vormen, compositie. Alle schilderijen van welke aard dan ook, figuratief of abstract, lijken mij op gevangenisramen waarin de lijnen precies de tralies zijn.

Het Wezenlijke van de schilderkunst is dat 'iets', dat' etherische lijm', dat' tussenproduct ' dat de kunstenaar met al zijn creatieve wezen uitstraalt en dat hij de macht heeft om in de picturale materie van het schilderij te plaatsen, in te korsten, te impregneren.

Ik blijf afstandelijk en afstandelijk, maar het is onder mijn ogen en mijn orders dat het kunstwerk zichzelf moet creëren. Dan, wanneer de schepping begint, sta ik daar, aanwezig bij de ceremonie, onberispelijk, kalm, ontspannen... klaar om het kunstwerk te verwelkomen dat in de tastbare wereld tot stand komt.

De verbeelding is het voertuig van de gevoeligheid. Getransporteerd door de verbeelding bereiken we het leven, het leven zelf, dat absolute kunst is.

Terwijl ik uitgestrekt op het strand van Nice lag, begon ik haat te voelen voor vogels die heen en weer vlogen over mijn blauwe hemel, wolkenloze hemel, omdat ze probeerden gaten te boren in mijn grootste en mooiste werk.

Voor mij is elke nuance van een kleur op de een of andere manier een individu, een wezen dat van hetzelfde ras is als de basiskleur, maar dat zeker een duidelijk karakter en persoonlijke ziel bezit.

Blauw heeft geen dimensies, het is beyond dimensies.

De dominant dringt als het ware het hele plaatje binnen. Op deze manier probeer ik de kleur te individualiseren, omdat ik ben gaan geloven dat er een levende wereld van elke kleur is en ik deze werelden uitdruk.

Ik heb mijn naam geschreven aan de andere kant van de hemel.

Ik probeerde kleur te laten zien, maar ik realiseerde me in het privé-perspectief dat het publiek gevangenen waren van een vooropgezet standpunt en dat ze, geconfronteerd met al deze oppervlakken van verschillende kleuren, veel meer reageerden op de onderlinge relatie van de verschillende stellingen, ze reconstrueerden de elementen van een decoratieve polychromie.

De immateriële blauwe kleur die in april bij Iris Clert ' s werd getoond, had me kortom onmenselijk gemaakt, had me uitgesloten van de wereld van de tastbare werkelijkheid; Ik was een extreem element van de samenleving die in de ruimte leefde en die geen middelen had om terug te keren naar de aarde. Jean Tinguely zag me in de ruimte en gaf me snel het signaal om me de laatste machine te laten zien om terug te keren naar de vergankelijkheid van het materiële leven.

Het immateriële vertelde me dat ik inderdaad een westerse christen was, een weldenkende christen die gelooft in de 'opstanding van het vlees'. Toen verscheen een hele fenomenologie, maar een fenomenologie zonder ideeën, of liever gezegd zonder een van de systemen van officiële conventies. Wat verscheen was verschillend van vorm en werd onmiddellijkheid. 'Het teken van het onmiddellijke' - dat was wat ik nodig had.

Kleur is gevoeligheid in materiële vorm, substantie in zijn zuiverste vorm.

Toen herinnerde ik me de kleur blauw, het blauw van de lucht in nice, die aan de oorsprong stond van mijn carrière als monochromist. Eind 1956 begon ik te werken en in 1957 had ik een tentoonstelling in Milaan die geheel bestond uit wat ik mijn 'Epoque bleue'durfde te noemen.