Donna J. Haraway beroemde citaten

Vanuit dit oogpunt is wetenschap - het echte spel in de stad - retoriek, een reeks pogingen om relevante sociale actoren ervan te overtuigen dat iemands gefabriceerde kennis een route is naar een gewenste vorm van zeer objectieve macht.

Ironie gaat over tegenstrijdigheden die niet oplossen in grotere gehelen, zelfs dialectisch, over de spanning van het samenhouden van onverenigbare dingen omdat beide of alle noodzakelijk en waar zijn. Ironie gaat over humor een serieus spel. Het is ook een retorische strategie en een politieke methode, een die ik graag meer geëerd zou zien binnen het socialistisch-feminisme.

Technologie is niet neutraal. We zitten in wat we maken en het zit in ons. We leven in een wereld van verbindingen-en het maakt uit welke worden gemaakt en welke niet.

Waarom zou ons lichaam eindigen bij de huid, of op zijn best andere wezens omvatten die door de huid zijn ingekapseld?

De grens tussen science fiction en sociale realiteit is een optische illusie

De cyborg zou de Hof van Eden niet herkennen; het is niet gemaakt van modder en kan niet dromen van terugkeer tot stof.

Grammatica is politiek met andere middelen.

Onze machines zijn verontrustend levendig en wijzelf angstaanjagend inert.

De wetenschappelijke praktijk is vooral een verhalenvertelpraktijk. ... Biologie is inherent historisch, en de vorm van discours is inherent narratief. ... Biologie als een manier om de wereld te kennen is verwant aan de romantische literatuur, met haar discours over organische vorm en functie. Biologie is de fictie die geschikt is voor objecten die organismen worden genoemd; biologie vormt de feiten die "ontdekt" zijn over organische wezens.

Ik ben liever een Cyborg dan een godin.

Een cyborg is een cybernetisch organisme, een hybride van machine en organisme, een schepsel van sociale realiteit en een schepsel van fictie.

Eén visie produceert ergere illusies dan dubbelziendheid of veelkoppige monsters.

In een taal die brandend en lyrisch, suggestief en nauwkeurig is, denkt dit uitzonderlijke boek met de zombies, specters, misdadigers, slaven, honden, lijken en andere entiteiten die de overblijfselen zijn van verlies en onteigening in de wet. Honden en mensen zijn hier overvloedig aanwezig, zelfs als de juridische ficties die ze moeten bewonen, worden blootgesteld aan zure helderheid. Dit zijn harde geschiedenissen die leesbaar zijn gemaakt door Dayan ' s kostbare geschriften.

Het is niet alleen dat wetenschap en technologie mogelijke middelen zijn voor grote menselijke bevrediging, evenals een matrix van complexe overheersingen. Cyborgbeelden kunnen een uitweg suggereren uit het doolhof van dualisme waarin we ons lichaam en onze gereedschappen aan onszelf hebben uitgelegd.

Het bewustzijn van uitsluiting door het benoemen is acuut. Identiteiten lijken tegenstrijdig, partijdig en strategisch.

Cyborg schrijven moet niet gaan over de Val, de verbeelding van een Once-upon-a-time heelheid voor taal, voor schrijven, voor de mens. Cyborg schrijven gaat over de kracht om te overleven, niet op basis van oorspronkelijke onschuld, maar op basis van het grijpen van de hulpmiddelen om de wereld te markeren die hen als anders markeerde.

Cyborgs zijn niet eerbiedig; ze herinneren zich de kosmos niet. Ze zijn op hun hoede voor holisme, maar hebben behoefte aan verbinding - ze lijken een natuurlijk gevoel te hebben voor de politiek van het verenigd front, maar zonder de voorhoedepartij. Het grootste probleem met cyborgs is natuurlijk dat ze de onwettige nakomelingen zijn van militarisme en patriarchaal kapitalisme, om nog maar te zwijgen van staatssocialisme. Maar onwettige nakomelingen zijn vaak buitengewoon ontrouw aan hun afkomst.

Mythe en gereedschap vormen elkaar.

De cyborg is een soort gedemonteerd en opnieuw samengesteld, postmodern collectief en persoonlijk zelf. Dit is het zelf dat feministen moeten coderen.

In zekere zin heeft een cyborg geen oorsprongsverhaal in de westerse zin-een 'definitieve' ironie, aangezien de cyborg ook de afschuwelijke apocalyptische telos is van de escalerende overheersingen van abstracte individuatie in het Westen, een uiteindelijk zelf dat eindelijk losgemaakt is van alle afhankelijkheid, een man in de ruimte.

Hoewel beide gebonden zijn in de spiraaldans, ben ik liever een cyborg dan een godin.

Machines uit de late twintigste eeuw hebben het verschil tussen natuurlijk en kunstmatig, geest en lichaam, zelfontwikkelend en extern ontworpen, en vele andere onderscheidingen die vroeger op organismen en machines van toepassing waren, grondig dubbelzinnig gemaakt. Onze machines zijn verontrustend levendig en wijzelf angstaanjagend inert.

Godslastering heeft altijd heel serieus genomen.

We zijn allemaal zwaar gewond geraakt. We hebben regeneratie nodig, geen wedergeboorte, en de mogelijkheden voor onze reconstructie omvatten de utopische droom van de hoop op een monsterlijke wereld zonder geslacht.

Tegen het einde van de twintigste eeuw, onze tijd, een mythische tijd, zijn we allemaal chimera ' s, theoretische en gefabriceerde hybriden van machine en organisme; kortom, we zijn cyborgs.