Edward Hirsch beroemde citaten

Het lezen van poëzie is een avontuur in vernieuwing, een creatieve daad, een eeuwigdurend begin, een wedergeboorte van verwondering.

Taal is een onzuiver medium. Spraak is openbaar eigendom en woorden zijn de vervuilde producten, niet van de natuur, maar van de maatschappij, die ze circuleert en gebruikt voor duizend verschillende doeleinden.

Een hook shot kust de rand en hangt daar, hulpeloos, maar valt niet en voor een keer onze gangly startcentrum boxen uit zijn man en tijden zijn sprong perfect, het verzamelen van de oranje leer/uit de lucht als een gekoesterde bezit.

Burgerlijke religie geeft de Amerikaanse cultuur haar richting en definieert haar fundamentele waarden, maar het bepaalt niet de gediversifieerde inhoud van de Amerikaanse nationale cultuur.

We zullen alleen in staat zijn om een rechtvaardige en welvarende samenleving te bereiken als onze scholen ervoor zorgen dat iedereen voldoende gedeelde achtergrondkennis heeft om effectief met iedereen te kunnen communiceren.

Televisie kijken vermindert het lezen en maakt vaak inbreuk op huiswerk. Veel ervan is weliswaar het intellectuele equivalent van junkfood. Maar in sommige opzichten, zoals het gebruik van standaard geschreven Engels, is televisie kijken acculturatief.

Onderwijs in cafetaria - stijl, gecombineerd met de onwil van onze scholen om eisen te stellen aan studenten, heeft geresulteerd in een gestage afname van algemeen gedeelde informatie tussen generaties en tussen jongeren zelf.

Boeken en kranten gaan uit van een "gewone lezer", dat wil zeggen, een persoon die de dingen kent die andere geletterde personen in de cultuur kennen. Het is duidelijk dat dergelijke veronderstellingen nooit identiek zijn van schrijver tot schrijver, maar ze tonen een opmerkelijke consistentie

In de Middeleeuwen bedachten de troubadourdichters het concept van hoflijke liefde-een fantasieliefde, een nobele passie, die ook buitenechtelijk was en dus onvermijdelijk werd verijdeld, ongeoorloofd, overspelig. Een van de middeleeuwse termen voor het was amour honestus (eerlijke liefde). Ik heb me altijd afgevraagd waarom dit gepassioneerde ideaal-masochistisch, spiritueel-met zo ' n Wildvuur door heel Europa reisde. Mijn gedicht, a ghazal, gaat over het onderwerp.

Poëzie verliest nooit zijn aantrekkingskracht. Soms neemt het publiek af en soms zwelt het op als een golf. Maar het essentiële mysterie van het menselijk zijn zal ons altijd betrekken en dwingen. We zijn verwikkeld in een mysterie. Poëzie gebruikt woorden om ons in contact te brengen met dat mysterie. We zullen het altijd nodig hebben.

De dichter wil gerechtigheid. De dichter wil kunst. In de poëzie kunnen we het ene niet hebben zonder het andere.

Een van de diepe fundamenten van poëzie is het terugkeren van klanken, lettergrepen, woorden, zinnen, regels en strofen. Herhaling kan een van de meest bedwelmende kenmerken van poëzie zijn. Het creëert verwachtingen, die kunnen worden vervuld of gefrustreerd. Het kan een gevoel van verveling en zelfgenoegzaamheid creëren, maar het kan ook betovering oproepen en gelukzaligheid inspireren.

Ik ben een kleine zeeschelp die stiekem aan land is gedreven en het geluid van de oceaan door zijn lichaam draagt.

...Ik legde deze memoranda van mijn genegenheden neer ter ere van tederheid, ter ere van allen die zijn ingelijfd in de Broederschap van verlies...

Ik moet leven als die kromme boom ... .. die knielde neer in de hardste winden, maar kon niet weggeblazen worden.

Kunstwerken imiteren en provoceren andere kunstwerken, het proces is de bron van kunst zelf.

En elk jaar is er een kort, opzienbarend moment wanneer we midden in een lange wandeling naar huis pauzeren en plotseling iets onzichtbaar en gewichtloos voelen dat onze schouders raakt en vanuit de lucht naar beneden veegt: het is de herfstwind die tegen ons lichaam drukt; het is het veranderende licht van de herfst die op ons valt.

Lees gedichten voor in het midden van de nacht. Zet een enkele lamp aan en lees ze terwijl je alleen bent in een anders donkere kamer of terwijl iemand anders naast je slaapt. Lees ze als je klaarwakker bent in de vroege ochtend, volledig alert. Zeg ze tegen jezelf op een plek waar stilte heerst en het lawaai van de cultuur-het constante zoemende geluid dat ons omringt-even is gestopt. Deze gedichten komen van een grote afstand om je te vinden.

Ik wist niet dat het werk van rouw een arbeid is in het donker dat We in onszelf dragen

In Náhuatl, de taal van de Azteekse wereld, was een sleutelwoord voor dichter 'tlamatine', wat 'degene die weet' of 'hij die iets Weet' betekent. Dichters werden beschouwd als' Wijzen van het woord', die mediteerden over menselijke raadsels en het hiernamaals verkenden, het rijk van de goden.

Ik heb geprobeerd me te herinneren dat poëzie gemaakt wordt door mensen van vlees en bloed. Het is een bloedige kunst. Het leeft op menselijke schaal en gedijt als het van hand tot hand wordt doorgegeven.

Poëzie verbindt ons met wat het diepst in onszelf is. Het geeft ons toegang tot onze eigen gevoelens, die vaak schimmig zijn, en betrekt ons in de kunst van het maken van betekenis. Het verbreedt de ruimte van ons innerlijke leven. Het is een magische, mysterieuze, onverklaarbare (hoewel niet onbegrijpelijke) gebeurtenis in taal.

Er is nooit een groot dichter geweest die niet ook een groot lezer van poëzie was.