Charles Baxter beroemde citaten

Elke relatie heeft minstens één goede dag. Wat ik bedoel is, hoe zuur de dingen ook gaan, er is altijd die dag. Die dag is altijd in je bezit. Dat is de dag die je je herinnert. Je wordt Oud en je denkt: Nou, die dag had ik tenminste. Het is een keer gebeurd. Je denkt dat alle variabelen weer op één lijn staan. Maar dat doen ze niet, niet altijd. Ik sprak eens met een vrouw die zei: "ja, dat is de dag dat we een engel in de buurt hadden.

Als je verliefd bent, hoef je niets te doen. Dat kun je gewoon zijn. Je kunt gewoon rustig blijven in de wereld. Je hoeft geen centimeter te bewegen.

Zoals mijn moeder ooit tegen me zei: "ze zijn heel gek, lieve mannen." Wat je zoekt is een van hen wiens krankzinnigheid groot genoeg is, en kalm en genereus genoeg, om jou te omvatten.

Vergeet kunst. Vertrouw op ijs.

In werkelijkheid zijn er slechts twee werkelijkheden: de ene voor mensen die verliefd zijn of van elkaar houden, en de andere voor mensen die buiten dat alles staan.

Als je de gevolgen van ideeën wilt zien, schrijf dan een verhaal. Als je de gevolgen van geloof wilt zien, schrijf dan een verhaal waarin iemand handelt op basis van de ideeën of overtuigingen die ze heeft.

Zeg wat je wilt, de hel is verhaalvriendelijk... De mechanismen van de hel zijn mooi afgestemd op de mechanismen van het verhaal. Niet de genoegens van het paradijs. Het paradijs is geen verhaal. Het gaat erom wat er gebeurt als de verhalen voorbij zijn.

Er is geen weer in malls.

Tenminste met huisdieren, en voor zover ik weet, ook mensen, intelligentie en snelzichtigheid hebben niets te maken met een talent om geliefd te zijn, of vriendelijk te zijn, helemaal niets, minder dan niets.

Iedereen moet zijn naam aanpassen.

Ik denk niet dat de meeste vrouwen moeten bewijzen dat ze echte vrouwen zijn. Als je lang genoeg leeft, word je echt.

Het punt is dat hoewel liefde kan sterven, wat namens haar wordt gezegd niet kan worden verteerd door het verstrijken van de tijd, en vergeving is alles.

Geniet van de naderende vreemdheid van de dag.

Zoals de dichter zegt, zijn alle gelukkige paren gelijk, het zijn de ongelukkige die de verhalen creëren. Ik ben geen verhaal meer. Geluk heeft me doen vervagen in het echte leven.

Wanneer je het hart van de filosoof breekt, moet je grote kracht en sluwe strategie toepassen, maar wanneer de daad is voltooid, ligt het hart in grote stenen ruïne aan je voeten. Als je erin slaagt om het te breken, is het werk voor eens en altijd gedaan. Het zal niet worden gerepareerd.

Wat irriteert aan eenzaamheid is de innerlijke stem die je vertelt dat je met iemand moet worden gekoppeld, dat eenzaamheid een vergissing is. De innerlijke stem geeft niet om wie je vindt. Het blijft je lastigvallen, je kwellen ...

Omdat het het Midwesten is, schittert niemand echt omdat niemand dat hoeft te doen, het is meer een doffe glans, zoals vaak gebruikt zilverwerk.

Als de schuld is toegewezen, is het verhaal voorbij.

Mijn God, de corruptie van de literatuur. Het bracht al deze ideeën in ons hoofd.

Iets nodig hebben is niet hetzelfde als geïnteresseerd zijn in het ding zelf.

Als ik schrijf, wacht ik om iemand te zien, en ik wacht om ze te horen. Het is bijna als het oproepen van geesten uit de lucht, met behulp van je eigen fantasierijke instabiliteit.

Weet je, er is iets hartverscheurends aan feestjes als deze. Kijk naar ons. We doen allemaal alsof we slim zijn, alsof intelligentie de remedie is voor onze angst.

De ergste fouten die ik heb gemaakt zijn die geregisseerd door lieflijke hoop.

Er bestaat zoiets als de poëzie van een fout, en als je zegt: "Er zijn fouten gemaakt", ontneem je een actie van haar poëzie, en je klinkt als een wezel.

Als alle details perfect passen, is er waarschijnlijk iets mis met het verhaal.

Wat een midwesterner was hij, een volkomen ongeknipte man met zijn hart op de gebruikelijke plaats, op de mouw, in het zicht.

Het probleem met liefde en God, de twee van hen, is hoe iets over hen te zeggen dat hen niet onmiddellijk vernietigt met de verkeerde woorden, met onwaarheid. . . . In die zin zijn liefde en God equivalenten. We voelen beide, maar omdat we niet duidelijk over hen kunnen spreken, eindigen we-zonder woorden, inarticulate-door hun bestaan helemaal te ontkennen, en, pfffff, ze sterven.

Een roman is geen samenvatting van de plot, maar een verzameling van voorbeelden, van lichtgevende specifieke details die ons in de richting van het onuitgesproken en ongeziene brengen.

Literatuur is geen handleiding.

Wat irriteert aan eenzaamheid is de innerlijke stem die je vertelt dat je met iemand moet worden gekoppeld, dat eenzaamheid een vergissing is. De innerlijke stem geeft niet om wie je vindt. Het blijft je lastigvallen, je kwellen-als je toevallig mij bent-met Homecoming queens eerst, dan girls next door, en tenslotte iedereen die blij zou zijn om je af en toe te zien aan de eettafel en in bed bij gelegenheid. Je kijkt op van het lezen van de krant en beseft dat niemand van je houdt, en niemand brandt voor je.

Je denkt dat wat ik je verteld heb een anekdote is. Maar echt niet, het is mijn hele leven. Het is het enige verhaal dat ik heb.

Je bent een echte vondst en je Houdt me tevreden, tot op zekere hoogte. Ik ben tenslotte ontevreden en dat kun je niet veranderen.

Werkloos, daar ben ik ook trots op.

De verbazingwekkende zuiverheid van pijn, hoe het niet zal worden gemengd met een andere sensatie.

Er is niets meer om over te praten met vreemden, als je begrijpt wat ik bedoel. Alles wat ik wil zeggen, zeg ik tegen haar.

In Februari is de bewolkte hemel niet zo somber als neutraal en vaag. Het is een belangrijke factor in de gemeenschappelijke ervaring van depressie onder de lokale bevolking. De sneeuw knarst onder je laarzen en klampt zich vast aan je broek, aan de manchetten, en als je eenmaal binnen bent, klampt de sneeuw zich vast aan je psyche, en uiteindelijk moet je naar de dokter. Het verleden doordringt je in dit weer omdat het heden bijna volledig ontbreekt.

Vroeger probeerde ik mijn relaties altijd te laten werken door middel van wilskracht en geforceerde vriendelijkheid. Deze keer hoefde ik nergens naar te streven. Een kwaliteit van gemak verspreid over ons.

Fictie is op zijn best geen afleiding, maar een middel om de wereld te kennen.