William T. Vollmann beroemde citaten

Ik wil verliefd worden op mooie vrouwen van alle rassen. Red af en toe iemand, verbeter mijn schilderkunst en verbeter mijn zinsstructuur. Als ik mijn brood kan verdienen met dat soort dingen, is dat geweldig, en Ik zal het blijven doen, en ze kunnen doen wat ze willen met mijn imago. Het kan me niets schelen.

Dus leende hij haar boeken. Immers, een van de beste genoegens van het leven is het lezen van een boek van volmaakte schoonheid; nog aangenamer is het opnieuw lezen van dat boek; het meest plezierig van alles is het uitlenen aan de persoon van wie men houdt: nu leest of heeft ze net de scène met de spiegels gelezen; zij die zo lief is drinkt in die lieflijkheid die ik heb gedronken.

Misschien is het leven een proces van hoop ruilen voor herinneringen.

Mijn vader groeide op in een tijdperk waarin een Amerikaan zijn - een blanke Amerikaan, tenminste - jezelf was. In sommige opzichten was zijn generatie meer onwetend, zelfgenoegzaam, egocentrisch en parochial dan de mijne.

Het moment dat mensen zich specialiseren, is in hun belang om de mensen te ontmenselijken waarop hun gespecialiseerde functie werkt.

Mieren, mijn zusters, goede oude honingdauw-zoekers! Van dichtbij ben je kleverig en glanzend en grimmig; en je nimfen hebben parasitaire rode mijten aan hen geplakt. Jullie zijn te vastbesloten om te kauwen en samen te komen om naar mij te luisteren, maar ik zeg jullie dat ik jullie ondanks mijn warme gevoelens echt niet mag, en ik kan op geen enkele manier medelijden met jullie hebben omdat er te veel van jullie zijn en jullie helemaal niet schattig zijn. Gij eet te veel van mijn wouden; gij zijt een opstandige stam, en Ik zal u verdelgen; Ik zal uw nesten vergiftigen met geurige vallen.

Kun je je eigen dromen begrijpen, die ontstaan met de rangrijkdom van paddenstoelen in de nachtwouden in je schedel?

Gewoon voor de hel van het, probeer van iemand te houden zo anders dan jij mogelijk bent.

Ik wou dat ik terug kon gaan en mijn eerste boek, jullie heldere en verrezen Engelen, kon herschrijven; ik kon beter werk doen. Maar ondertussen weet niemand zoveel over mijn boeken als ik. Niemand heeft het recht behalve ik om te zeggen welke woorden in mijn boeken komen of worden verwijderd of bewerkt. Als ik sterf, zal ik glimlachen, wetende dat ik opkwam voor mijn boeken. Als ik met meer geld sterf, zou dat geen glimlach op mijn gezicht brengen. Tenzij ik betere medicijnen heb of lekkerder uitziende verpleegsters.

Het zal leuk zijn om wat aan prostituees te geven,

De meeste literaire critici zijn het erover eens dat fictie niet kan worden gereduceerd tot louter onwaarheid. Goed vervaardigde protagonisten komen tot leven, veroorzaken Orgasmes, en de pretentie dat het leven is wat we willen dat het is, kan denkbaar de gewenste toestand veroorzaken. Vandaar religieuze gelijkenissen, socialistisch realisme, Nazi-propaganda. En als dit verhaal ook krioelt van reactionair supernaturalisme, kan dat zijn omdat de auteur ernaar verlangt om brieven te zien die over plafonds zinken, voorzichtig zichzelf beginnen te rijpen in engelen. Want als zij dat alleen maar konden doen, waarom wij dan niet?

Ben je een censor? Zeg je tegen mensen dat ze niet 'meisje' moeten zeggen? Schaam je! Als niets je beledigt, ben je een heilige of ben je psychotisch. Als een paar dingen je beledigen, behandel ze dan eerlijk. Als je vaak beledigd bent door dingen, ben je waarschijnlijk een zelfingenomen ***** en het is jammer dat je niet zelf gecensureerd bent-door je moeder in een abortuskliniek.

De dood kan noch door de doden noch door de levenden worden ervaren.

De dood is gewoon. Aanschouw het, trek zijn patronen en lessen af van die van de dood die wapens brengen, en misschien zal het residu laten zien wat geweld is.

Ik studeerde vergelijkende literatuur aan Cornell. Het structuralisme was toen Groot. Het idee van lezen en schrijven als dit taalspel. Daar is veel aantrekkingskracht op. Het is leuk om het te zien als een speels ding. Maar ik denk dat een andere manier om ernaar te kijken is: "kijk, Ik wil gewoon oprecht zijn. Ik wil iets schrijven en je iets laten voelen en misschien ga je iets doen. En het lijkt erop dat de wereld er nu zo slecht aan toe is dat we geen tijd meer hebben om alleen maar taalspelletjes te doen. Zo lijkt het me.

Als deze advertentie niet voldoende is, kan ik alleen maar mijn wormachtige ranken van verontschuldiging uitsteeken, hunkerend naar verdraagzaamheid op grond van het feit dat een schrijver moet schrijven over wat hij weet, en aangezien ik niets weet over enig onderwerp, maakt het nauwelijks uit waar ik me in verdraag.