Sonya Hartnett beroemde citaten

Ze was getuige geweest van de mooiste dingen ter wereld en liet zich Oud en liefdeloos worden. Ze had de hitte van het gebrul van een leviathan gevoeld, en de warmte in de poot van een kat. Ze had met de wind gesproken en de tranen van de soldaat afgeveegd. Ze had mensen laten zien, ze had zichzelf in de zee gezien. Vlinders waren op haar polsen geland, ze had bomen geplant. Ze had liefgehad en de liefde losgelaten. Dus glimlachte ze.

Ze begrijpt niet dat deuren, muren, hekken, plafonds - ze zijn hulpeloos om buiten te houden wat vastberaden wil om binnen te komen.

Meer dan dit, ik geloof dat de enige blijvende belangrijke vorm van schrijven is schrijven voor kinderen. Het is schrijven dat een leven lang in het hart van de lezer wordt gedragen; het is schrijven dat tot de toekomst spreekt.

Het leven wordt van binnenuit geleefd. Wat er buiten is, doet er niet toe.

Ik dacht na over hoe dom het is, dat we allemaal geboren zijn voorbestemd om naar iemand anders te verlangen, hoewel verlangen zoveel teleurstelling en pijn met zich meebrengt. De geschiedenis van de mensheid moet bebloed worden met hartzeer. Dit verlangen naar genegenheid is een plaag voor ons.

Er zit vuur in mijn vingers. Ik verbrand alles wat ik aanraak.

Ja, reflecties! Hetzelfde, maar anders. Als een tweeling, als bloedbroeders. En als je iets slechts gedaan wilt hebben, zoals straf of wraak, dan vraag je het gewoon aan mij, En Ik zal het doen. -

Elk atoom in mij voelt samengesteld uit lood. Dit is wat sterven is: een trek naar de grond.

Een kleine stad heeft net zoveel ogen als een vlieg

Een kleine stad is niets anders dan ogen en gapende maw; het pikt aan zichzelf als een zwerm wrede vogels.

Laat me vliegen, laat me dingen zien die voor andere ogen verborgen zijn.

Mijn leven stortte mijn voeten uit en sijpelde door scheuren in de vloer; toch knielde ik en bewoog niet, uit angst dat ze mijn handen zou loslaten. Laat me blijven, Ik wilde smeken: laat me alsjeblieft niet gaan.

Ik veronderstel dat dat is wat er gebeurt als je het leven van andere mensen ellendig maakt: het leven wordt ellendig bij je terug.

Affectie maakt dwazen. Altijd, zonder uitzondering, graaft liefde een kanaal dat vroeg of laat wordt overspoeld door het zilte water van wanhoop.

Ik ga dood: het is een mooi woord. Zoals de lange langzame zucht van de cello: sterven. Maar het geluid ervan is het enige mooie.

Ik wil dat mijn leven mystificerend is", verklaarde ze, hoewel ze niet wist wat ze bedoelde.

Liefde is als maanlicht of donder, of regen op een tinnen dak in het midden van de nacht; het is een van die dingen in het leven die echt de moeite waard is om te weten.

Het is soms eng, gaf Tomas toe. Maar de enge stukjes zijn wat je dapper maakt.

Je hoort geen ijzeren tralies om je heen te hebben - niemand hoort dat te hebben. Je wordt verondersteld om van heuvels te vallen en eenzaam te worden, en je eigen voedsel te vinden en nat te worden als het regent. Dat gebeurt er als je leeft.

Niets was gemakkelijk, en soms faalde ze, en soms dacht ze dat de sprookjes juist waren, dat er inderdaad gemakkelijkere manieren moesten zijn om gelukkig te leven; maar nederlaag is een slecht einde aan elk verhaal, dus bleef ze het proberen.

Niets is mooier dan al het andere in de wereld.

Hoe maak je geluk uit iets zo belangrijk, zo ingewikkeld, zo onherhaalbaar en zo gemakkelijk beschadigd als het leven?

Geen vogel in een kooi spreekt ooit. Wat valt er te zeggen? De hemel is overal, karnend boven zijn hoofd, blauw en eindeloos, roepend naar hem. Maar de gekooide vogel kan niets anders antwoorden dan 'ik kan het niet'.

Ik zou altijd eenzaam zijn, maar niet meer alleen.

Vreemd hoe liefde naast haat bestaat, hoe ze elkaar stom maken, hoe het samenzwellen van hen een nieuw en zachter, sympathiek ding maakt.