Bridget Riley beroemde citaten

Voor mij is de natuur geen landschap, maar de dynamiek van visuele krachten, een gebeurtenis in plaats van een verschijning. Deze krachten kunnen alleen worden aangepakt door kleur en vorm als ultieme identiteiten te behandelen, waardoor ze worden bevrijd van alle beschrijvende of functionele rollen.

Terwijl de kunstenaar zijn weg kiest, afwijzend en aanvaardend terwijl hij gaat, komen bepaalde onderzoekspatronen naar voren.

Ik werk op twee niveaus. Ik houd mijn bewuste geest bezig met dingen om te doen, lijnen om te tekenen, bewegingen om te organiseren, ritmes om uit te vinden. Eigenlijk houd ik mezelf bezig. Maar dat laat andere dingen gebeuren die ik niet beheers... hoe meer ik mijn bewuste geest oefen, hoe meer open de andere dingen kunnen vinden dat ze door kunnen komen.

Het vroege werk van een kunstenaar bestaat onvermijdelijk uit een mengeling van neigingen en interesses, waarvan sommige compatibel zijn en sommige in conflict zijn.

Ik denk dat dit gebrek aan een centrum iets te maken heeft met het verlies van zekerheden dat het christendom te bieden had

Ik doe nooit onderzoek vanuit de natuur. Ze zouden in de weg staan. Ik maak gebruik van mijn geest.

Schilderen is een wetenschap die wordt nagestreefd als een onderzoek naar de wetten van de natuur...Observatie wordt beschouwd als de sleutel tot de natuurwetenschap.

Ik bouwde me op tot sensatie, en verzamelde spanning totdat het een perceptuele ervaring vrijgaf.

Focussen is niet alleen een optische activiteit; het is ook een mentale activiteit.

Ik kon niet in de buurt komen van wat ik wilde door te zien, te herkennen en te recreëren, dus ik stond het probleem op zijn kop. Ik ben begonnen met het bestuderen van vierkanten, rechthoeken, driehoeken en de sensaties die ze veroorzaken.het is niet waar dat mijn werk afhankelijk is van een literaire impuls of een illustratieve bedoeling heeft. De tekens op het doek zijn de enige en essentiële agenten in een reeks relaties die de structuur van het schilderij vormen.

Er was een tijd dat betekenissen gefocust waren en de werkelijkheid kon worden vastgelegd; toen dat soort geloof verdween, werden dingen onzeker en open voor interpretatie.

Als je kleur kunt laten ademen, om zijn eigen ruimte in te nemen, om zijn eigen spel te spelen op zijn onstabiele manier, is het onbezonnen gedrag, om zo te zeggen. Het is promiscue als niets.

Pas nadat ik van de kunstacademie af was, kopieerde ik een kleine Seurat, en ik kopieerde het om zijn gedachte te volgen, want als je een kunstenaar kopieert, en je hebt een dicht gevoel voor hem, in feite dat je meer over zijn werk moet weten, is er geen betere manier dan daadwerkelijk te kopiëren, omdat je inderdaad heel dicht bij hoe iemand denkt komt.

De mislukkingen van een kunstenaar zijn even waardevol als zijn successen: door een ding verkeerd te beoordelen, voldoet hij aan iets anders, zelfs als hij op dat moment niet weet wat dat andere is.

Over het algemeen zijn mijn schilderijen multifocaal. Je kunt het geen ongefocuste ruimte noemen, maar niet gefixeerd zijn op een enkele focus is heel veel van onze tijd.

Het is belangrijk dat het schilderij bewoond kan worden, zodat het geestesoog, of de geest van het oog, er geloofwaardig overheen kan bewegen.

Het woord 'paradox' heeft altijd een soort magie voor mij gehad, en ik denk dat mijn foto ' s een paradoxale kwaliteit hebben, een paradox van chaos en orde in één.

In mijn eerdere schilderijen wilde ik dat de ruimte tussen het beeldvlak en de toeschouwer actief was. Het was in die ruimte, paradoxaal genoeg, dat het schilderij 'plaatsvond.'Toen, beetje bij beetje, en tot op zekere hoogte opzettelijk, liet ik het de andere kant op gaan, een binnenruimte openen... dus er was een gelaagde, ondiepe diepte.

Ik heb van Seurat geleerd dat kleur en licht belangrijk zijn, dat 'een licht' uit kleur kan worden opgebouwd. Ik heb veel geleerd over interactie, dat 'een blauw' in verschillende delen allerlei verschillende rollen zal spelen.

De basis van kleur is instabiliteit. Als je eenmaal accepteert dat in plaats van iets dat stabiel is, dat vorm is, je te maken hebt met iets dat instabiel is in zijn basiskarakter, begin je een manier te krijgen om ermee om te gaan.

Het lijkt erop dat de diepere, waarachtiger persoonlijkheid van de kunstenaar alleen naar voren komt in het nemen van beslissingen... weigeren en accepteren, veranderen en herzien.

Als schilder moet je vandaag werken zonder dat essentiële platform. Maar als men zichzelf niet bedriegt en dit gebrek aan zekerheid accepteert, kunnen andere dingen in het spel komen.

Schilderen is, denk ik, onvermijdelijk een archaïsche activiteit en een die afhankelijk is van spirituele waarden.

Ik werk met de natuur, zij het in geheel nieuwe termen.

In mijn eerdere schilderijen wilde ik dat de ruimte tussen het beeldvlak en de toeschouwer actief was.

Voor mij is de natuur geen landschap, maar de dynamiek van visuele krachten.

Schilders hebben altijd een soort sluier nodig gehad waarop ze hun aandacht kunnen richten. Het is alsof hoe vollediger het bewustzijn wordt geabsorbeerd, hoe groter de Vrijheid van de geest achter

Het oog kan over het oppervlak reizen op een manier die parallel loopt aan de manier waarop het zich over de natuur beweegt. Het moet zich gestreeld en gekalmeerd voelen, wrijvingen en breuken ervaren, glijden en drijven. Het ene moment is er niets om naar te kijken en het volgende moment lijkt het doek zich te vullen, vol met visuele gebeurtenissen.