Alan Hirsch beroemde citaten

Een missionaire theologie...dat geldt voor het hele leven van iedere gelovige. Elke discipel moet een vertegenwoordiger zijn van het koninkrijk van God, en elke discipel moet de missie van God in elke sfeer van het leven dragen. We zijn allemaal missionarissen die naar een niet-christelijke cultuur zijn gestuurd.

Aanbidding die op een of andere manier gescheiden is van missie is valse aanbidding

Het is niet zozeer dat de kerk een missie heeft, het is dat de missie van God een kerk heeft.

Of [nieuwe Protestantse kerkbewegingen] nu hun nadruk leggen op nieuwe aanbiddingsstijlen, uitingen van de kracht van de Heilige Geest, evangelisatie voor zoekers of Bijbelonderricht, deze zogenaamde nieuwe bewegingen werken nog steeds vanuit de misleidende veronderstelling dat de kerk stevig op het stadsplein hoort, dat wil zeggen, in het hart van de westerse cultuur. En als ze beginnen met dit verkeerde geloof over hun positie in de Westerse samenleving, zal al hun gemeentestichting, al hun voortplanting eenvoudig deze misvatting weerspiegelen.

Elke christen is een gezonden. Er bestaat niet zoiets als een niet-gezinde Christen.

Kortom, Apostolische beweging omvat een radicale gemeenschap van discipelen, gecentreerd op de heerlijkheid van Jezus, bekrachtigd door de geest, vierkant gebouwd op een vijfvoudige bediening, georganiseerd rond een missie waar iedereen (niet alleen professionals) wordt beschouwd als een gemachtigde agent, en de neiging heeft om gedecentraliseerd te zijn in organisatiestructuur.

Wanneer de kerk in zending is, is zij de ware kerk. De kerk zelf is niet alleen een product van die missie, maar is verplicht en voorbestemd om haar met alle mogelijke middelen uit te breiden. De missie van God stroomt rechtstreeks door elke gelovige en elke geloofsgemeenschap die zich aan Jezus houdt. Dit is het blokkeren van Gods bedoelingen in en door zijn volk.

De door veiligheid geobsedeerde kerk mist de innerlijke dynamiek om diepgaande missionaire impact in onze tijd te bevorderen.

Ik ontdekte op de harde manier dat als we mensen niet discipelen, de cultuur dat zeker zal doen.

Momenteel bereiken jonge christenen de volwassenheid, verveeld door de ervaring van de kerk en met weinig of geen gevoel voor hun roeping als zendelingen.

Het opbouwen van een gemeenschap voor zichzelf is als het bijwonen van een kankerondersteuningsgroep zonder kanker te hebben.

Helden zijn niet alleen belangrijk omdat ze symboliseren wat wij belangrijk vinden, maar omdat ze ook universele waarheden overbrengen over persoonlijke zelfontdekking en zelftranscendentie, iemands rol in de samenleving en de relatie tussen de twee.

Tenzij de kerk de gelovigen uitrust om de waarden en visie van het koninkrijk van God te omarmen en zich af te keren van het materialisme, consumentisme, hebzucht en macht van het huidige tijdperk, laat ze niet alleen haar bijbelse mandaat achter zich, maar wordt ze op missie ineffectief gemaakt.

Echte leiders stellen moeilijke vragen en slaan mensen uit hun comfortzone en beheren vervolgens de daaruit voortvloeiende nood.

Als we bevrijd zouden kunnen worden van onze afkeer van verlies, zou onze hele kijk op risico veranderen.

Tegenwoordig voeden we onze kinderen op in een cocon van gedomesticeerde veiligheid, ver weg van enig gevoel van risico of avontuur.

Als we het avontuur en de risico ' s kunnen omarmen en onze kerken kunnen uitrusten om hun leven te geven en hun inherente verliesaversie op te geven, wie weet welke innovatie, welke frisheid, welke nieuwe inzichten uit de geest zullen ontstaan.

Het is van vitaal belang om onszelf te zien als onderdeel van een voortdurende reis die door onze helden in de Schrift is begonnen.

Degenen onder ons die te veel geïnvesteerd hebben in de manier waarop de dingen zijn, zullen nooit de revolutionaire zaak omarmen die nodig is voor grootschalige verandering.

Ons doel is niet om de populaire film te onderzoeken, maar om te illustreren dat het verlangen naar een heroïsch avontuur net onder de oppervlakte van ons bewustzijn ligt; film, televisie, literatuur, sport en reizen zijn in zekere zin plaatsvervangende avonturen.

Interessant genoeg is het alsof het evangelieverhaal van Jezus de archetypische heroïsche reis is, de belichaming van het avontuur dat alle mensen in elk tijdperk hebben gewenst.

De zendingskerk is geen nieuwe trend of de nieuwste nieuwe techniek om postmoderne mensen te bereiken.

Missie is de praktische demonstratie, hetzij door spraak of door actie, van de glorierijke heerschappij van Jezus.

De kerk van Jezus moet wakker worden uit de ballingschap van passiviteit en liminaliteit en avontuur omarmen of een religieus getto blijven voor cultureel gekoopt, angstig, middenklasse Volk.

Wanneer er geen mogelijkheid tot terugtrekking is, zullen we de innovatie vinden die alleen de liminale situatie kan brengen. Kortom, we vinden het geloof van leap.

Om een pionierende missionaire geest te ontwikkelen, een vermogen tot echte kerkelijke vernieuwing, laat ons gedurfd discipelschap voortbrengen, zullen we het vermogen nodig hebben om een moedig standpunt in te nemen wanneer en waar dat nodig is.

Maar de standaard kerkelijke spiritualiteit vereist geen echte actie, moed of opoffering van de aanwezigen.

Je kunt meer doen met 12 discipelen dan met 1200 religieuze consumenten.

In een wereld die dienstbaarheid vereist, positioneren we onszelf als dienaren.

Er bestaat niet zoiets als een niet-gezonden Christen. Je bent al gestuurd.

Als een blikopener niet langer de capaciteit heeft om blikjes te openen, Wat is het dan?

We zullen risico ' s moeten nemen, tot toevallige mislukking, om bereid te zijn weg te lopen van de vertrouwde paden die ons tot dit punt hebben gebracht.

De kerk zijn die Jezus bedoelde, betekent dat we moeten deelnemen aan Gods eeuwige doeleinden voor zijn wereld. Vernieuwing betekent meer dan onszelf opnieuw uitvinden; het betekent het herontdekken van de oorspronkelijke kracht van de geest en het evangelie dat al aanwezig is in het leven van de kerk-het opnieuw verbinden met dit doel en het herstellen van de vergeten wegen. Dit doel en potentieel zijn er altijd geweest, maar individuen en gemeenschappen hebben het contact met hen grotendeels verloren.

Een missionaire kerk is een kerk die de dialectiek moet beleven. Het moet in de reis blijven.

Onze voorkeuren voor stabiliteit en veiligheid verblinden ons voor de mogelijkheden voor avontuur wanneer ze zich voordoen.

Het koninkrijk van God is een crash-bang opera: de koning is dramatisch, veeleisend en onvermijdelijk.

Het lijdt geen twijfel dat wandelen met Jezus betekent wandelen aan de wildere kant van het leven.

Op een gegeven moment kan bezorgdheid over veiligheid een volledig leven in de weg staan.

Deze onderwerping aan de drempel van een kruis ligt aan de basis van ons volgen van Jezus; het verandert het spel volledig.

Als we de verandering van Gemeenschap naar communitas willen maken, en niet alleen eindigen met een onhoudbare adrenaline-junkie cultuur, moeten we een geavanceerd proces hebben om mensen te vormen tot avonturier-discipelen.

Veel kerkmensen, in hun zelfbewuste poging om openlijk moreel oprecht te zijn, zenden alle verkeerde signalen uit, waardoor ze de perceptie van het evangelie van de mensen verstoren.

De ultieme oplossing voor het probleem van geestelijke zelfgenoegzaamheid is het creëren van een systematisch ingebedde cultuur van heilige urgentie.

Er is geen religieuze kracht in het Westen zo krachtig als consumentisme.

De zoektocht naar heroïsch avontuur is dan een zoektocht naar het evangelie, hoewel het misschien niet door iedereen op die manier wordt gezien.

De honger naar avontuur en risico ' s is niet exclusief voor jonge christenen. Op het eerste gezicht lijkt het een fundamenteel verlangen te zijn, dat in het weefsel van de menselijke ziel is verweven.

Maar hierin ligt de wrijving: het christendom is op een lange termijn trend van achteruitgang in elke westerse culturele context die we kunnen identificeren.

Omdat we geloven dat ergens in het nest van paradigma ' s in de uitdrukking "missionaire kerk" niets minder ligt dan de toekomstige levensvatbaarheid van het westerse christendom.

Een terugtrekkende spiritualiteit is geen spiritualiteit die de wereld in Jezus ' naam kan of zal veranderen.

Simpel gezegd, de kerk bevindt zich in een post-christenheid tijdperk, en het kan beter wat serieuze reflectie doen of geconfronteerd worden met toenemende achteruitgang en uiteindelijke irrelevantie.

De meeste kerken hebben niet de middelen voor deze trucs en prikkels, maar zijn nog steeds gebonden aan de verbeelding dat kerk gebeurt op een zondag in een gebouw.