Anthony Marra beroemde citaten

Ze wilde vreemde lettergrepen als muntjes op haar tong houden totdat ze in vloeiendheid oplosten.

In ons zit een woord dat we niet kunnen uitspreken en dat is wie we zijn.

Er moest een quotum komen. Een bovengrens aan het aantal wonderen waartoe men in een leven bevoorrecht is. Hoe vaak kan een geliefde weer verschijnen?

Misschien is onze diepste liefde al in ons gegrift, zodat het object ervan geen nieuw woord creëert, maar ons in plaats daarvan in staat stelt het geschreven woord te lezen.

Hij verloor haar geleidelijk. Het kunnen een paar verdwaalde haren zijn die lusteloos op het kussen liggen, of de halve manen van gebeten vingernagels die achter het hoofdeinde worden gegooid, of een donkere vorm die oplost in zeep. Zoals een net niet meer is dan gaten die aan elkaar zijn gebonden, werden ze gebonden door wat er niet meer was."(ARC blz. 63)

Er was een tijd dat ze zich uren per dag had overgegeven aan het hypothetische, en de kaart had uitgezet die haar hierheen had geleid. Maar geen leven is een lijn, en het hare was een ongelijke baan rond een donkere ster, een mot rond een dode Bol, op zoek naar het licht dat het ooit hield.

Hoe vaak wordt immens verdriet verward met moed?

Ze wilde niet uit het bed klimmen voor haar zus, maar ze was in een Krater geklommen. Ze wilde geen kamer oversteken, maar ze was een continent overgestoken.

Het is stom. Er zijn kaarten om je te laten zien hoe je naar de plaats komt waar je wilt zijn, maar geen kaarten die je laten zien hoe je naar de tijd komt wanneer je wilt zijn.

Slaap nog een tijdje langer, dat is het, waar anders kun je heen gaan waar je noch lijdt, noch lijden veroorzaakt.

Werk is niet zinvol alleen omdat je je leven eraan besteedt.

Geluk kwam in momenten van onvoorspelbare lieflijkheid.

Oorlog is onnatuurlijk, het zorgt ervoor dat mensen onnatuurlijk handelen.

Je bent een lafaard, ' zei ze, en met dat ene woord schreef ze een aanklacht, een biografie en een profetie.

Je bent van mij. Ik herken je. We draaien onze ziel rond elkaars ellende. Dat is wat ons tot familie maakt.

Ze prees zijn boek en hij omhelsde haar uit dankbaarheid in plaats van lust, maar ze liet het niet los. Hij ook niet. Ze kuste zijn wang, zijn oorlel. Maandenlang liepen ze met hun vingers rond de zoom van hun genegenheid zonder de stof te erkennen. De omtrek van de wereld werd aangescherpt tot wat hun armen omvatten. Ze zat op het Bureau, tussen de kolommen van gelezen en ongelezen manuscript, en trok hem naar haar toe met zijn wijsvingers.

Leven: een constellatie van vitale fenomenen-organisatie, prikkelbaarheid, beweging, groei, voortplanting, aanpassing.

Niets, wist ze nu, kon in uitsluiting worden gedefinieerd, en elk insect, potlood en grasblad was een woordenboek op zich, dat de definities van alle dingen vereiste om zijn eigen te vervullen.

We dragen kleren, spreken en creëren beschavingen, en geloven dat we meer zijn dan wolven. Maar in ons zit een woord dat we niet kunnen uitspreken en dat is wie we zijn.

Welke delen had ze weggegooid omwille van haar verstand? Wat had ze uit zichzelf gesneden? Als hij in haar pupillen had gekeken, zou hij, verbijsterd en knipperend, aan de andere kant van de aarde zijn verschenen. Was hij onder de indruk van haar? Helemaal. Had hij respect voor haar? Ondubbelzinnig. Wil je op haar lijken? Nee, nooit, helemaal niet.

Ze sprak vier talen vloeiend en toch waren haar vuisten tegen de roestige kap de volste uitdrukking van haar nederlaag.

Er is iets wonderbaarlijks in de manier waarop de jaren je bewijs wegspoelen, eerst jij, dan je vrienden en familie, dan de nakomelingen die je gezicht herinneren, totdat je niet eens een herinnering bent, je bent alleen koolstof, niet groter dan je atomen, en de tijd zal ze ook verdelen.

Invader en invaded hielden vast aan hun vuisten van de aarde, maar uiteindelijk overleefde de aarde de handen die het vasthielden.

Hun hele leven, zelfs voordat ze jou ontmoetten, hielden je moeder en vader hun liefde voor jou in hun hart zoals een eikel een eik vasthoudt.

Haar vader was het gezicht van haar ochtend en nacht, hij was alles, zo verzadigend Havaa ' s wereld dat ze hem niet meer kon beschrijven dan de lucht.

Hele jaren waren verstreken toen hij rijk genoeg was in de tijd om de losse verandering van een minuut te negeren, maar nu was hij geobsedeerd door elke minuut, deze minuut, de volgende minuut, de volgende, die allemaal verschillende termen waren voor dezelfde illusie.

We draaien onze zielen om elkaars ellende heen.