Maya Lin beroemde citaten

Ik dacht na over wat de dood is, wat een verlies is. Een scherpe pijn die met de tijd afneemt, maar nooit helemaal kan genezen. Litteken. Het idee kwam bij me op de site. Neem een mes en snijd de aarde open, en na verloop van tijd zou het gras het genezen. Alsof je de steen opensnijdt en polijst.

Ik probeer mensen een andere manier te geven om naar hun omgeving te kijken. Dat is kunst voor mij.

Veel van mijn werken gaan over een passage, die over tijd gaat. Ik zie niets dat ik doe als een statisch object in de ruimte. Het moet bestaan als een reis in de tijd.

Om te kunnen vliegen moeten we weerstand hebben.

Soms denk ik dat creativiteit magie is; het is niet een kwestie van een idee vinden, maar het idee toestaan om je te vinden.

Ik had niemand om mee te spelen, dus ik heb mijn eigen wereld gemaakt.

Al mijn werk is veel rustiger dan ik ben.

We werden ongewoon grootgebracht; er was geen genderdifferentiatie. Ik werd nooit gezien als minder dan mijn broer.

Niets is ooit gegarandeerd, en alles wat eerder kwam, voorspelt niet wat je vervolgens zou kunnen doen.

Mijn ouders zijn allebei universiteitsprofessoren en het maakte dat ik Autoriteit, normen en tradities in twijfel wilde trekken.

Je zou meer plezier moeten hebben op de middelbare school, dingen moeten verkennen omdat je ze wilt verkennen en leren omdat je van leren houdt-je geen zorgen hoeft te maken over concurrentie.

Sommige van uw leraren zijn eigenlijk dichter bij u in leeftijd dan u denkt.

Ik vond het erg leuk om met een aantal leraren om te gaan. Die ene scheikundeleraar, ze hield van rondhangen. Ik maakte graag explosieven. We zouden na school blijven en dingen opblazen.

Ik zie mijn werk graag als het creëren van een privégesprek met elke persoon, ongeacht hoe openbaar elk werk is en hoeveel mensen er ook aanwezig zijn.

Het proces dat ik doormaak in de kunst en de architectuur, Ik wil eigenlijk dat het bijna kinderlijk is. Soms denk ik dat het magisch is.

Architectuur is als een mythisch fantastisch. Het moet ervaren worden. Het is niet te beschrijven. We kunnen het opstellen en we kunnen er modellen van maken, maar het kan alleen als een compleet geheel ervaren worden.

Ik wilde ook het verleden herinneren dat relevant is voor het heden. Sommige mensen wilden dat ik de namen in alfabetische volgorde zette. Ik wilde ze in chronologische volgorde zodat een veteraan zijn tijd binnen het panel kon vinden. Het is als een levensdraad.

Ik zag het Vietnam Veterans Memorial niet als een object dat in de aarde werd geplaatst, maar als een snee in de aarde die vervolgens is gepolijst, als een geode. Interesse in het land en bezorgdheid over hoe we de lucht en het water van de planeet vervuilen, zijn wat me ertoe brengt terug te reizen in de geologische tijd-om getuige te zijn van de vormgeving van de aarde voor de mens.

Onze ouders besloten ons geen Chinees te leren. Het was een tijdperk waarin ze vonden dat we beter af zouden zijn als we die complicatie niet hadden.

Het enige wat er toe deed was wat je moest doen in het leven, en het ging niet om geld. Het ging over onderwijzen of leren.

Het is grappig, omdat je iets doormaakt waar je je niet van bewust bent.

Het maakte me bang om een idee te hebben dat alleen van mij was om niet langer een deel van mijn geest te zijn, maar volledig openbaar.

Sommige kunstenaars willen de confrontatie aangaan. Sommigen willen denken. Ze zijn allemaal nodig en ze zijn allemaal geldig.

De definitie van een moderne benadering van oorlog is de erkenning van individuele levens die verloren zijn gegaan.

In kunst of architectuur is je project pas klaar als je zegt dat het klaar is. Als je het op het elfde uur uit elkaar wilt scheuren en helemaal opnieuw wilt beginnen, maak je het nooit af. Ik was een van die gekke wezens.

Ik was waarschijnlijk het eerste kind op mijn middelbare school dat naar Yale ging. Ik gebruikte bijna als een leeuwerik. Toen ik daar aankwam, was ik de domste persoon in je klas.

Ik verliet de wetenschap, daarna ging ik naar de kunst, maar ik benader dingen heel analytisch. Ik kies ervoor om zowel kunst als architectuur te volgen als volledig gescheiden gebieden in plaats van ze te fuseren.

Ik had weinig vrienden. We aten altijd met onze ouders. We wilden niet uitgaan. De Amerikaanse adolescentie was veel wilder dan ik me op mijn gemak had gevoeld.

Ik begon te bestuderen wat de aard van een monument is en wat een monument zou moeten zijn. En voor het monument van de Derde Wereldoorlog ontwierp ik een zinloze, bijna angstaanjagende passage die nergens eindigt.

Ook al bouw ik gebouwen en volg ik mijn architectuur, ik volg het als kunstenaar. Ik heb bewust een kleine studio. Ik wil geen architectenbureau worden. Ik wil kunstenaar blijven.

Wiskunde, het is een puzzel voor mij. Ik vind het leuk om puzzels uit te zoeken.

De meeste dingen worden nooit gebouwd zoals ze zijn getekend.

Kunst is heel lastig, want het is wat je voor jezelf doet. Het is veel moeilijker voor mij om die werken te maken dan de monumenten of de architectuur.

Mijn doel is om dingen te strippen zodat je precies de juiste hoeveelheid woorden of vorm nodig hebt om over te brengen wat je moet overbrengen. Ik hou van bewerken. Ik vind het erg strak.

Ik heb waarschijnlijk antisociale neigingen. Ik heb nooit een buitenschoolse activiteit gedaan. Ik heb gewoon gefaald op dat niveau. Een deel van mij rebelleert daartegen.

Warmte is niet wat minimalisten denken te hebben.

Ik heb geen haast met veel projecten. Ik ben zeer vastberaden in elk project dat ik aanneem.

Elk monument in zijn tijd heeft een ander doel.

Ik hield van logica, wiskunde, computerprogrammering. Ik hield van systemen en logische benaderingen. En dus dacht ik dat architectuur een perfecte combinatie is.

Voor mij is de Amerikaanse droom om je eigen persoonlijke roeping te kunnen volgen. Om te kunnen doen wat je wilt, is een ongelooflijke vrijheid.

Toen ik het Vietnam Memorial bouwde, heb ik de veteranen nooit gevraagd hoe het was in de oorlog, omdat je vanuit mijn oogpunt niet in andermans zaken zit.

Hoe we ons huis opgebruiken, hoe we leven en de planeet vervuilen is beangstigend. Dat was duidelijk toen ik een kind was. Het is nu duidelijker.

Ik maakte altijd dingen. Hoewel ik elke dag kunst deed, kwam het niet eens bij me op dat ik kunstenaar zou worden.

Ik ging door ontwenningsverschijnselen toen ik van de graduate school kwam. Het is wat je leert, wat je denkt. Dat is alles wat telt.

Als we de dood niet onder ogen kunnen zien, zullen we hem nooit overwinnen. Je moet het recht in de ogen kijken. Dan kun je je omdraaien en weer naar buiten lopen in het licht.

Het is pas achteraf dat je beseft hoe je jeugd echt was.

Mijn vader was decaan Schone Kunsten aan de universiteit. Ik was bronzen aan het gieten in de schoolgieterij. Ik gebruikte de universiteit als speeltuin.

Mijn grootvader, van mijn vaders kant, hielp bij het opstellen van een van de eerste grondwetten van China. Hij was een vrij bekende geleerde.

Ik hield van school. Ik studeerde als een gek. Ik was een klasse A nerd.

Je kon me niet in een sociale groep plaatsen. Ik ben waarschijnlijk een vreselijke anarchist diep van binnen.