Cindy Sherman beroemde citaten

Tegenwoordig is het met digitaal printen zo eenvoudig om alles perfect te maken, wat niet altijd een goed idee is. Soms zijn de fouten echt wat een stuk maakt.

Ik wilde geen 'hoge' kunst maken, Ik had geen interesse in het gebruik van verf, Ik wilde iets vinden waar iedereen zich mee kon identificeren zonder kennis van hedendaagse kunst. Ik dacht niet in termen van kostbare prenten of archiefkwaliteit; ik wilde niet dat het werk als een handelswaar leek.

Ik wilde iets creëren waar mensen zich mee konden identificeren zonder er vooraf een boek over te hebben gelezen.

Iedereen denkt dat dit zelfportretten zijn, maar dat is niet de bedoeling. Ik gebruik mezelf gewoon als model omdat ik weet dat ik mezelf tot het uiterste kan duwen, elke opname zo lelijk of gek of dom mogelijk kan maken.

Ik ben altijd verbaasd over alle dingen die mensen in mijn foto ' s lezen, maar het amuseert me ook. Dat kan zijn omdat ik niets specifieks in gedachten heb als ik werk. Mijn bedoelingen zijn noch feministisch noch politiek. Ik probeer dubbele of meerdere betekenissen in mijn foto ' s te plaatsen, wat aanleiding kan geven tot een grotere verscheidenheid aan interpretaties…

De still moet plagen met de belofte van een verhaal dat de kijker ervan jeukt om verteld te worden.

Ik ben goed in het gebruik van mijn gezicht als een canvasâ € / ik zie een foto van een personage en probeer ze op mijn gezicht te kopiëren. Ik denk dat ik echt Oplettend ben, en denk na over hoe een persoon in elkaar zit, ze op straat zie en subtiele dingen over hen opmerkt die hen maken tot wie ze zijn.

Ik gebruik eigenlijk gewoon de spiegel om iets op te roepen dat ik niet eens weet totdat ik het zie.

Ik denk dat mensen meer geneigd zijn om foto ' s te geloven, vooral als het iets fantastisch is. Ze zijn bereid om meer goedgelovig te zijn. Soms willen ze Fantasie. Zelfs als ze weten dat het nep is, kunnen ze alles geloven. Mensen zijn gewend om te horen waar ze in moeten geloven.

Ik voel me anoniem in mijn werk. Als ik naar de foto ' s kijk, zie ik mezelf nooit; het zijn geen zelfportretten. Soms verdwijn ik.

Ik vind het leuk om beelden te maken die van een afstand verleidelijk, kleurrijk, weelderig en boeiend lijken, en dan besef je dat waar je naar kijkt iets totaal tegengesteld is. Het lijkt me saai om het typische idee van schoonheid na te streven, want dat is de gemakkelijkste en meest voor de hand liggende manier om de wereld te zien. Het is moeilijker om naar de andere kant te kijken.

Mijn vader was zo ' n fanatiekeling. Hij was een verschrikkelijk, egocentrisch persoon. Hij was echt racistisch en hij zou praten over de Joden en zwarten en katholieken zelfs

Ik denk dat ik altijd boos was op het feit dat mensen dachten dat ik hen probeerde te vermaken met mijn veelzijdige, kameleonachtige karakterveranderingen. Hoewel ik dat graag deed, was ik niet van plan mensen voor de gek te houden en te zeggen: 'raad eens wie ik ben.'

Als ik werk, krijg ik zoveel gedaan in zo ' n geconcentreerde tijd dat als ik eenmaal door een serie ben, ik zo uitgeput ben dat ik niet in de buurt van de camera wil komen.

Ik probeer andere mensen iets van zichzelf te laten herkennen in plaats van mij.

Ik wil een show maken van grote foto ' s, omdat je mannelijke artiesten ziet die het de hele tijd doen. Het leek me zo ' n groot egoïstisch ding. Ik dacht: 'ik ken niet zoveel vrouwen die dat echt doen.... Verdomme, dat ga ik doen, dit echt een grote foto maken.'

Zoveel dingen waren ineens logisch voor de clowns, voor het hele idee. Ik had een worsteling meegemaakt, vooral na 9/11; ik kon niet achterhalen wat ik wilde zeggen. Ik wilde nog steeds dat het werk dezelfde soort mix zou zijn-intens, met een nare kant of een lelijke kant, maar ook met een echte pathos over de personages-en clowns hebben een onderliggend gevoel van verdriet terwijl ze mensen proberen op te vrolijken. Clowns zijn verdrietig, maar ze zijn ook psychotisch, hysterisch gelukkig.

Ik kan niet zonder [muziek]. En het moet de juiste soort zijn, want als dat niet zo is, krijg ik een slecht humeur. Ik werk met een afstandsbediening, zodat ik direct van CD kan wisselen als dat nodig is.

Ik vraag me af hoe het komt dat ik zoveel mensen voor de gek houd, ik doe een van de domste dingen ter wereld en mensen lijken erin te vallen.

Ik voelde me in het begin schuldig; het was frustrerend om succesvol te zijn als veel van mijn vrienden dat niet waren. ook werd ik daar voortdurend aan herinnerd door mensen in mijn familie die grappen maakten.

Sommige mensen hebben me verteld dat ze zich de film herinneren waarvan een van mijn beelden is afgeleid, maar in feite had ik helemaal geen film in gedachten.

Mijn ideeën worden niet ontwikkeld voordat ik de stukken daadwerkelijk doe.

Een van de redenen waarom ik geïnteresseerd was in fotografie was om weg te komen van de kostbaarheid van het kunstobject.

We zijn allemaal producten van wat we willen projecteren op de wereld. Zelfs mensen die geen tijd besteden, of denken dat ze dat niet doen, om zich voor te bereiden op de wereld daarbuiten - ik denk dat ze uiteindelijk hun hele leven zichzelf hebben voorbereid om op een bepaalde manier te zijn, om een gezicht aan de wereld te presenteren.

Onbezonnen, onbeleefd gedrag maakt me gek. En ik denk dat de onbedachtzame grofheid van sociale onbekwaamheid mijn werk zeker voedt.

Ik onderhield mezelf, maar niet zoals de guy painters, zoals ik ze verwijs. Dat vond ik altijd erg.. we kregen allemaal dezelfde hoeveelheid pers, maar ze gingen gangbusters met de verkoop.

Elke keer als je een nieuw werk moet bedenken voor een nieuwe show, ben je je ervan bewust dat mensen er gewoon klaar voor zijn om je uit elkaar te scheuren, ze wachten gewoon tot je valt of de geringste trip maakt.

Dromers zijn degenen die in liefde en leven hebben bereikt, omdat het een droom is die hen daar heeft gebracht.

Mensen denken dat omdat het Fotografie is, het niet zoveel waard is, en omdat het een vrouwelijke kunstenaar is, je nog steeds niet zoveel krijgt - dat gebeurt nog steeds zeker. Ik ben nog steeds erg competitief als het gaat om, denk ik, de mannelijke schilders en mannelijke kunstenaars. Ik vind dat nog steeds oneerlijk.

Het werk is wat het is en hopelijk wordt het gezien als feministisch werk, of feministisch geadviseerd werk, maar ik ga niet rondlopen met theoretische onzin over feministische dingen.

Ik dacht niet aan wat ik deed als politiek. Voor mij was het een manier om het beste te maken van wat ik graag privé deed, namelijk Me verkleden.

In horrorverhalen of sprookjes is de fascinatie voor het morbide ook, althans voor mij, een manier om me voor te bereiden op het ondenkbare, dat is waarom het voor mij erg belangrijk is om de kunstmatigheid van dit alles te laten zien, omdat de echte verschrikkingen van de wereld niet te evenaren zijn en te diepgaand zijn.Het is veel gemakkelijker om te absorberen-om erdoor te worden vermaakt, maar ook om het je psychologisch te laten beïnvloeden-als het op een nep, humoristische, kunstmatige manier wordt gedaan.

Als ik wist hoe de foto zou zijn, zou ik het niet halen. Het was bijna alsof het al gemaakt was.. de uitdaging gaat meer over proberen te maken wat je niet kunt bedenken.

Zoals ik het zie, ben ik, zodra ik een stuk maak, de controle over het stuk kwijt.

Geloven in de eigen kunst wordt moeilijker en moeilijker wanneer de publieke reactie fonder wordt.

Ik analyseer niet wat ik doe. Ik heb overtuigende interpretaties van mijn werk gelezen, en soms heb ik iets gemerkt waarvan ik me niet bewust was, maar ik denk dat mensen op dit punt uit gewoonte in mijn werk lezen. Of ik ben gewoon heel, heel slim.

Ik kopieerde nauwgezet andere kunst en toen besefte ik dat ik gewoon een camera kon gebruiken en mijn tijd in een idee kon steken.

Ik had geen interesse in traditionele kunst.

Ik ben in orde, hoewel het moeilijk is om te bedenken wat voor soort werk je op dit punt moet maken, anders dan decoratief, escapistisch of abstract. Ik denk dat ik één of al deze dingen ga onderzoeken.