Andy Goldsworthy beroemde citaten

We vergeten vaak dat we de natuur zijn. De natuur staat niet los van ons. Dus als we zeggen dat we onze verbinding met de natuur hebben verloren, zijn we onze verbinding met onszelf verloren.

Tijd geeft groei, het geeft continuïteit en het geeft verandering. En in het geval van sommige sculpturen geeft de tijd ze een patina.

Sneeuw roept reacties op die teruggaan tot de kindertijd.

Zoals met al mijn werk, of het nu een blad op een rots of ijs op een rots is, probeer ik onder de oppervlakte van dingen te komen. Het bewerken van het oppervlak van een steen is een poging om de interne energie van de steen te begrijpen.

Zelfs in de winter heeft een geïsoleerd stukje sneeuw een speciale kwaliteit.

Niet kunnen aanraken is soms net zo interessant als kunnen aanraken.

De essentie van tekenen is de lijn die de ruimte verkent.

Het verschil tussen een theater met en zonder publiek is enorm. Er is een tastbare, kritische energie gecreëerd door de aanwezigheid van het publiek.

Mijn kunst is een poging om verder te reiken dan het oppervlakkige uiterlijk. Ik wil groei zien in hout, tijd in steen, natuur in een stad, en ik bedoel niet de parken, maar een dieper begrip dat een stad ook natuur is-de grond waarop ze is gebouwd, de steen waarmee ze is gemaakt.

De Winter vormt een brug tussen het ene jaar en het andere en, in dit geval, de ene eeuw en de volgende.

De onderliggende spanning van veel van mijn kunst is om te proberen door het oppervlakkige uiterlijk van dingen te kijken. Onvermijdelijk is een manier om onder de oppervlakte te komen een gat te introduceren, een venster in wat eronder ligt.

Ik wil onder de oppervlakte komen. Wanneer ik werk met een blad, steen, stok, is het niet alleen dat materiaal op zich, het is een opening in de processen van het leven binnenin en eromheen. Als ik het verlaat, gaan deze processen door.

Beweging, verandering, licht, groei en verval zijn de levensader van de natuur, de energieën die ik door mijn werk probeer aan te boren. Ik heb de schok van aanraking nodig, de weerstand van plaats, materialen en weer, de aarde als mijn bron. De natuur is in een staat van verandering en die verandering is de sleutel tot begrip. Ik wil dat mijn kunst gevoelig en alert is op veranderingen in materiaal, seizoen en weer. Elk werk groeit, blijft, vervalt. Proces en verval zijn impliciet. Vergankelijkheid in mijn werk weerspiegelt wat ik in de natuur vind.

Wanneer ik met materialen werk, zijn het niet alleen het blad of de steen, het zijn de processen die erachter zitten die belangrijk zijn. Dat is wat ik probeer te begrijpen, niet een enkel geïsoleerd object maar de natuur als geheel.

Ideeën moeten op de proef worden gesteld. Daarom maken we dingen; anders zouden ze niet meer zijn dan ideeën. Er is vaak een groot verschil tussen een idee en de realisatie ervan. Ik had wat ik dacht dat geweldige ideeën waren die gewoon niet werkten.

Kijken, aanraken, materiaal, plaats en vorm zijn allemaal onlosmakelijk verbonden met het resulterende werk. Het is moeilijk te zeggen waar het ene stopt en het andere begint. De energie en ruimte rond een materiaal zijn net zo belangrijk als de energie en ruimte binnenin. Het weer-regen, zon, sneeuw, hagel, mist, rust-is die externe ruimte zichtbaar gemaakt. Als ik een steen aanraak, raak ik de ruimte eromheen aan en werk ik eromheen. Het is niet onafhankelijk van zijn omgeving, en de manier waarop het zit vertelt hoe het daar is gekomen.

Fotografie is een manier om afstand te leggen tussen mezelf en het werk, wat me soms helpt om duidelijker te zien wat ik heb gemaakt.

Stenen worden zo nu en dan gecontroleerd om te zien of ze zijn gespleten of in het ergste geval zijn ontploft. Een explosie kan puin achterlaten in de elementen, dus het vuur moet worden verlaten.

Af en toe kom ik een laatste stukje sneeuw tegen op de top van een berg eind mei of juni. Er is iets heel krachtigs aan het vinden van sneeuw in de zomer.

Ik heb met deze rode over de hele wereld gewerkt - in Japan, Californië, Frankrijk, Groot - Brittannië, Australië-een ader die rond de aarde loopt. Het heeft me geleerd over de stroom, energie en het leven die de ene plaats met de andere verbindt.

Het verlaten van het project was ongelooflijk stressvol na het proces van het bouwen van de kamer, het installeren van de oven, het verzamelen van de stenen, het zitten met de oven dag en nacht toen het op temperatuur kwam, het ervaren van de storingen.

Sommige sneeuwballen hebben een soort dierlijke energie. Niet alleen vanwege de materialen die erin zitten, maar ook door de manier waarop ze er gekooid en gevangen uitzien.

Vuur is de oorsprong van stone.By door de steen met warmte te bewerken, breng ik hem terug naar zijn bron.

Drie of vier stenen in één vuur zullen allemaal anders reageren. Ik probeer een balans te vinden tussen degenen die niet genoeg vooruitgang hebben geboekt en degenen die op het punt staan te ver te gaan.

De reden waarom de steen rood is, is het ijzergehalte, wat ook de reden is waarom ons bloed rood is.

Schoonheid is wat de dingen in stand houdt, hoewel schoonheid wordt onderschreven door pijn en angst.

Beweging, verandering, licht, groei en verval zijn het levensbloed van de natuur, de energieën die ik probeer aan te boren door mijn werk.

Tijd opgesloten in blinde grotten of verlengd door tunnels, reageert op de roep van oneindigheid, die plaagt met zijn belofte van vrijheid. buiten het lichaam is tijd een paar kompassen in de handen van de eeuwigheid, maar binnenin is het een slinger, vastgemaakt aan het hart. het hart neemt zijn maat aan de verlengende schommeling van de slinger die de resterende tijd meet. in zijn eigen ritme verspreidt de tijd zich hier en daar wild en is elders kreupel. zijn ongelijk verdeelde gewicht verwondt mijn lichaam-dat is hoe de bijzonderheden van mijn leven zich manifesteren.

Het duurt tussen de drie en zes uur om elke sneeuwbal te maken, afhankelijk van de sneeuwkwaliteit. Natte sneeuw is snel om mee te werken, maar ook snel te ontdooien, wat kan leiden tot een gespannen reis naar het koelhuis.

Naarmate je ouder wordt, besef je dat kunst een enorm effect heeft. Het is soms beangstigend om te denken aan het effect dat we kunnen hebben.

Ik heb te maken met de belangrijkste dingen die er zijn: het leven en de natuur. Als dit niet werkt, als dit me niet ondersteunt, kan ik niet terug naar de natuur. Ik ben daar. Ik kan nergens heen en dat maakt me bang.

Inzicht in de materialen waarmee ik werk... het geeft me een beter begrip van mijn plek. En het heeft me geholpen om de veranderingen te begrijpen die me overkomen naarmate ik ouder word.

Ik zie mijn werk geplagieerd in tuinprogramma 's en decoratieprogramma' s en auto-advertenties, en ik denk dat ik moet accepteren dat dat gewoon de manier is waarop kunst wordt geassimileerd in cultuur.

Kunst is geen carrière, het is een leven.

Het is kunst die me heeft geleerd te denken en te schrijven.

Mijn werk komt op de eerste plaats, de redenen daarvoor volgen.

Een steen is geworteld in geologische en historische herinneringen.

Het is angstaanjagend en zenuwslopend om een steen te zien smelten.

De geharde massa vloeibare stenen had veel sterkere eigenschappen dan die welke gewoon waren gescheurd. De huid bleef een herkenbaar deel van de gesmolten steen.

Ik ben geen performer, maar soms werk ik bewust in een publieke context. Sommige sculpturen hebben de beweging van mensen om zich heen nodig om te werken.

Als ik een werk maak, breng ik het vaak tot aan de rand van zijn instorting, en dat is een heel mooie balans.

Er zijn gelegenheden dat ik keien heb verplaatst, maar ik ben terughoudend, vooral degenen die al vele jaren op een plek geworteld zijn.

Ik kan de materialen waarmee ik werk niet bewerken. Mijn taak is om te werken met de natuur als geheel. Ik vind de natuur als geheel verontrustend. De natuur kan hard zijn-moeilijk en wreed, maar ook mooi. Je kunt geen vijf minuten van hier lopen zonder iets tegen te komen dat dood of in verval is.

Veel van mijn werk is als het plukken van aardappelen; je moet er in het ritme van komen. Dat is iets anders dan geduld. Het is niet denken. Het werkt met het ritme.

De eerste vuren bevatten veel stenen.

Mensen verlaten ook hun aanwezigheid op een plaats, zelfs als ze er niet meer zijn.

Een van de schoonheden van kunst is dat het het hele leven van een kunstenaar weerspiegelt. Wat ik de afgelopen 30 jaar heb geleerd, begint echt te vertellen wat ik maak. Ik hoop dat dit proces doorgaat tot ik sterf.

Mijn benadering van fotograferen is eenvoudig, bijna routine. Al het werk, goed en slecht, is gedocumenteerd. Ik gebruik standaard film, een standaard lens en geen filters. Elk werk groeit, dwaalt af, vervalt-integrale onderdelen van een cyclus die de foto op zijn hoogtepunt laat zien en het moment markeert waarop het werk het meest leeft. Er is een intensiteit aan een werk op zijn hoogtepunt die naar Ik hoop in het beeld tot uitdrukking komt. Proces en verval zijn impliciet.

Voor mij zijn kijken, aanraken, materiaal, plaats en vorm onafscheidelijk van het resulterende werk. Het is moeilijk te zeggen waar het ene stopt en het andere begint. Plaats wordt gevonden door te lopen, richting bepaald door het weer en het seizoen. Ik maak gebruik van de gelegenheid die elke dag biedt: als het sneeuwt, werk ik in de sneeuw, bij het vallen van bladeren zullen het bladeren zijn; een omgeblazen boom wordt een bron van twijgen en takken.

Vluchtig werk buiten gemaakt, voor en ongeveer een dag, ligt in de kern van mijn kunst en het maken ervan moet privé worden gehouden.