Robert Smithson beroemde citaten

In plaats van ons het verleden te laten herinneren zoals de oude monumenten, lijken de nieuwe monumenten ons de toekomst te laten vergeten

Musea zijn graven en het lijkt erop dat alles een museum wordt.

Kunstenaars zelf zijn niet beperkt, maar hun output wel.

De natuur is nooit af.

Culturele opsluiting vindt plaats wanneer een curator zijn eigen grenzen oplegt aan een kunsttentoonstelling, in plaats van een kunstenaar te vragen zijn grenzen te stellen.

De geschiedenis is representatief, terwijl de tijd abstract is; beide kunstwerken zijn te vinden in musea, waar ze ieders eigen leegstand omvatten

Wanneer een voltooid werk van 20e-eeuwse beeldhouwkunst in een 18e-eeuwse tuin wordt geplaatst, wordt het geabsorbeerd door de ideale weergave van het verleden, waardoor politieke en sociale waarden worden versterkt die niet langer bij ons zijn

Schilderkunst, beeldhouwkunst en architectuur zijn klaar, maar de kunstgewoonte blijft bestaan.

De slurbs, stedelijke uitbreiding en het oneindige aantal woningontwikkelingen van de naoorlogse boom hebben bijgedragen aan de architectuur van de entropie.

Het geheugen van wat niet is, is misschien beter dan het geheugenverlies van wat wel is.

Voor veel kunstenaars breidt het universum zich uit; voor sommigen krimpt het samen.

Een museum bezoeken is een kwestie van van leegte naar leegte gaan.

De musea en parken zijn begraafplaatsen boven de grond - bevroren herinneringen aan het verleden die fungeren als een voorwendsel voor de werkelijkheid.

Objecten in een park suggereren statische rust in plaats van een voortdurende dialectiek. Parken zijn afgewerkte Landschappen voor afgewerkte kunst .

Taal moet een steeds ontwikkelende procedure zijn en geen geïsoleerde gebeurtenis.

Ik ben voor een kunst die rekening houdt met het directe effect van de elementen zoals ze van dag tot dag bestaan, los van representatie.

Vanaf de top van de steengroeve kliffen kon men de voorsteden van New Jersey zien, begrensd door de skyline van New York City.

Taal werkt tussen letterlijke en metaforische betekenis

Een kunstwerk verliest zijn lading wanneer het in een galerie wordt geplaatst en wordt een draagbaar object of oppervlak dat losstaat van de buitenwereld.

Vragen over vorm lijken net zo hopeloos ontoereikend als vragen over inhoud.

Het museum spreidt zijn oppervlakken overal uit en wordt een ongetitelde verzameling generalisaties die het oog mobiliseren.

Woorden voor mentale processen zijn allemaal afgeleid van fysieke dingen.

Iemands geest en de aarde zijn in een constante staat van erosie, mentale rivieren slijten abstracte oevers weg, hersengolven ondermijnen kliffen van het denken, ideeën ontbinden in stenen van onwetendheid en conceptuele kristallisaties breken uiteen in afzettingen van grimmige rede.

De landschappelijke idealen die zelfs onze nationale parken omringen, zijn dragers van een nostalgie naar hemelse gelukzaligheid en eeuwige rust.

Abstractie is ieders nul, maar niemand is nul.

Parken zijn idealisaties van de natuur, maar de natuur is in feite geen voorwaarde voor het ideaal.

Kunstgeschiedenis is minder explosief dan de rest van de geschiedenis, dus zinkt het sneller in de verpulverde gebieden van de tijd.

Taal moet zich in de fysieke wereld bevinden en niet opgesloten raken in een idee in iemands hoofd

De natuur gaat niet in een rechte lijn, het is eerder een uitgestrekte ontwikkeling.

Banale woorden functioneren als een zwak fenomeen dat in hun eigen mentale moerassen van betekenis valt.

Van kunstenaars wordt verwacht dat ze in frauduleuze categorieën passen.

Een emotie wordt in één oogopslag gesuggereerd en vernietigd door bepaalde woorden.

De ontwikkeling van kunst moet dialectisch zijn en niet metafysisch.

Geschiedenis is een facsimile van gebeurtenissen die uiteindelijk door biografische informatie bij elkaar worden gehouden.

Fouten en doodlopende wegen betekenen vaak meer voor deze kunstenaars dan enig bewezen probleem

Taal wordt dus monumentaal vanwege de mutaties van reclame

Sommige kunstenaars denken dat ze een greep hebben op dit apparaat, dat in feite een greep heeft op hen. Als gevolg daarvan steunen ze een culturele gevangenis die buiten hun controle ligt.

Een lege witte kamer met lichten is nog steeds een onderwerping aan het neutrale. Kunstwerken die in dergelijke ruimtes worden gezien, lijken een soort esthetisch herstel te ondergaan.