Catherine Fisher beroemde citaten

Alleen de man die vrijheid heeft gekend, kan zijn gevangenis bepalen.

Finn glimlachte bedroefd. "Ik ben een gevangene, Oude man. Net als jij.

Hij zong zijn laatste lied. En de woorden daarvan zijn nooit opgeschreven. Maar het was zoet en van grote schoonheid, en degenen die het hoorden, waren volkomen veranderd. Sommigen zeggen dat het het lied was dat de sterren beweegt.

Zelfs in het duister, zelfs in het verlies, zelfs in de leegte, zal de ziel tot de ziel spreken

Ik vertrouw je, Jared, " fluisterde ze. "Dat heb ik altijd gedaan. Ik hou van u, meester.

In de wijze tong zei hij zachtjes: "vertel me, meester, wist u dat Incarceron klein was?is het dat?sapphique antwoordde in dezelfde taal, zijn groene ogen als hij omhoog keek verlicht door diepe punten van vlammen. voor jou misschien. Niet aan zijn gevangenen. Elke gevangenis is een universum voor zijn gevangenen. Denk aan Jared Sapiens. Zou het Rijk niet ook klein kunnen zijn, zwaaiend uit de wachtketting van een wezen in een nog grotere wereld?

We zijn aan hand en voet geketend door protocol, geketend aan een statische, lege wereld waar mannen en vrouwen niet kunnen lezen, waar de wetenschappelijke vooruitgang van de eeuwen voorbehouden is aan de rijken, waar kunstenaars en dichters gedoemd zijn tot eindeloze herhalingen en steriele herwerkingen van meesterwerken uit het verleden. Niets is nieuw. Nieuw bestaat niet. Niets verandert, niets groeit, evolueert, ontwikkelt. De tijd is gestopt. Vooruitgang is verboden

Mijn hele leven heb ik van je gedroomd.

Als je tekent, kopieer je de wereld toch? Je maakt het op papier, maar het is niet hetzelfde. Het is van jou. Niemand anders had het zo kunnen creëren. Als ik gedichten maak, gebruik ik de woorden die we allemaal gebruiken, maar de volgorde en het geluid creëren een nieuwe kracht. Dit hout is iemands creatie. We struikelen door zijn ranken, alsof we door de synapsen van zijn geest kruipen.

Ik haat haar. Merlijn lachte en gooide de stok naar beneden. "Niet zo. Je bent vergeten lief te hebben. Dat is een ander verdriet.

Meester, vrees ik. Dat ben ik echt. Deze plek maakt me bang. Thuis Weet ik wie ik ben, wat ik moet doen. Ik ben de dochter van de directeur, ik weet waar ik aan toe ben. Maar dit is een gevaarlijke plek, vol valkuilen. Mijn hele leven wist ik dat het op me wachtte, maar nu Weet ik niet of ik het aankan. Ze zullen me willen absorberen, me een van hen willen maken, en Ik zal niet veranderen. Dat doe ik niet! Ik wil mezelf blijven. Jared zuchtte en ze zag dat zijn donkere blik op het gesluierde raam was gericht. "Claudia, je bent de dapperste persoon die ik ken. En niemand zal je veranderen. U zult hier regeren, hoewel het niet gemakkelijk zal zijn...

Hij wilde zo hard ontsnappen, de sterren vinden. Het enige wat hij vond was een nieuwe gevangenis.

Omdat ik dromen heb en in die dromen zie ik de sterren

Niets is veranderd of zal veranderen. Dus we moeten het veranderen.

Vrijheid is een kleine prijs om te betalen om te overleven.

Niemand van ons heeft veel idee waar we zijn. Misschien zijn al onze levens te veel bezig met waar, en niet genoeg met wie.

Hij werkte dag en nacht. Hij maakte een mantel die hem zou veranderen; hij zou meer zijn dan een mens; een gevleugeld schepsel, mooi als licht. Alle vogels brachten hem veren. Zelfs de adelaar. Zelfs de Zwaan.

De kunst Magicke heeft regels. Het betekent dat ik je al mijn trucjes moet leren. Alle substituties, de replicaties, de illusies. Hoe gedachten en palmen en bladeren te lezen Hoe te verdwijnen en weer te verschijnen. Hoe kun je mensen in tweeën zien?"Dat ook." "Mooi.

De schaduw draaide zich om. Haar ogen waren nat; ze glimlachte naar hem wanley. "Ik zal zijn ze hield van je.

ster. Jared sliep onder hen, ongemakkelijk in de ruisende bladeren. Vanuit de kantelen keek Finn naar hen op, zag de onmogelijke afstanden tussen sterrenstelsels en nevels, en dacht dat ze niet zo breed waren als de afstanden tussen mensen. In de studeerkamer voelde Claudia ze, in de vonken en het gekraak op het scherm. In de gevangenis droomde Attia van hen, ze zat gekruld op de harde stoel, Rix herpakt zijn verborgen zakken obsessief met munten en glazen schijven en verborgen zakdoeken. Een enkele vonk flikkerde diep in de munt Keiro spinde en ving, spinde en ving.

Ondergronds zijn de sterren een legende.

Muren hebben oren. Deuren hebben ogen. Bomen hebben stemmen. Beesten vertellen leugens. Pas op voor de regen. Pas op voor de sneeuw. Pas op voor de man die je denkt te kennen. - Liederen van Sapphique

Al mijn jaren tot op dit moment al mijn wegen naar deze muur. Al mijn woorden tot deze stilte al mijn trots tot deze val. - Liederen van Sapphique

Ik heb een trap van zwaarden gelopen, ik heb een jas van littekens gedragen. Ik heb gezworen met holle woorden, Ik heb gelogen mijn weg naar de sterren-Songs Of Sapphique

De wereld is een schaakbord, mevrouw, waarop we onze trucs en dwaasheden uitspelen. Jij bent de Koningin, natuurlijk. Je bewegingen zijn het sterkst. Voor mezelf, Ik beweer alleen maar een ridder te zijn, vooruit in een kromme vooruitgang. Bewegen we onszelf, denk je, of plaatst een grote handschoen op onze pleinen

Waar zijn de leiders?'Vroeg Sapphique. 'In de forten,' antwoordde De Zwaan. En de dichters?'Verloren in dromen van andere werelden. En de ambachtslieden? Smeden van machines om de duisternis uit te dagen. En de wijzen, Wie heeft de wereld gemaakt? De Zwaan liet zijn zwarte nek droevig zakken. 'Gereduceerd tot crones en tovenaars in torens.

Wanhoop is diep. Een afgrond die dromen verslindt. Een muur aan het einde van de wereld. Daarachter wacht ik op de dood. Omdat al ons werk hiertoe is gekomen.

En waar zouden ze bang voor zijn? Er is niets te vrezen in een perfecte wereld, toch?

Het is veilig om een geheim te vertellen. Riskant om het aan twee te vertellen. Om het aan drie te vertellen is gedachteloze dwaasheid, iedereen zal het weten.

Hij was haar vijand en ze haatte hem omdat ze hem niet genoeg kon haten.

Chloe wendde zich tot Vetch. De dichter zei zachtjes: "zie je, je hebt macht. Woorden geven je kracht om te creëren of te vernietigen."Zijn ogen flikkerden naar Clare. "Zelfs om te vergeven...

Ik herinner me een verhaal van een meisje in het paradijs dat ooit een appel at. Een wijs wijsneus gaf het haar. Daardoor zag ze de dingen anders. Wat gouden munten leken, waren dode bladeren. Rijke kleren waren vodden van spinnenweb. En ze zag dat er een muur rond de wereld was, met een gesloten poort.

Als het mijn dood betekent, kan het me niet schelen, want zelfs de dood zal een soort vrijheid zijn.

Ik wilde altijd schrijver worden. De andere banen waren gewoon om me in het eten te houden. Ik heb genoten van de archeologie.