Dana Gioia beroemde citaten

Het doel van kunstonderwijs is niet om meer kunstenaars te produceren, hoewel dat een bijproduct is. Het echte doel van kunstonderwijs is om complete mensen te creëren die in staat zijn om een succesvol en productief leven te leiden in een vrije samenleving.

Er zijn enkele waarheden over het leven die alleen kunnen worden uitgedrukt als verhalen, liedjes of beelden. Kunst verrukt, instrueert, troost. Het onderwijst onze emoties.

Geld. Je weet niet waar het geweest is, maar je legt het waar je mond is. En het praat!

En haat de heldere stilte van de middag zonder wind, zonder beweging. het enige andere levende wezen een havik, hongerig naar prooi, opgehangen in het verblindende, zonovergoten blauw. En toch hoe zacht lijkt het voor iemand die is opgegroeid in een landschap zonder regen - de skyline van een heuvel gebroken door niet meer bomen dan men kan tellen, het gras, de lege lucht, de wens voor water.

Paradoxaal genoeg, hoe eenvoudiger poëzie is, hoe moeilijker het wordt voor een criticus om intelligent te discussiëren. De criticus is opgeleid om uit te leggen en verliest vaak het vermogen om literatuur buiten de kritische handeling te evalueren. Een werk is alleen goed in verhouding tot de rijkdom en complexiteit van interpretaties die het oproept.

Door zo diep geworteld te zijn in één plaats en cultuur kan een echte schrijver Wild experimenteren met het materiaal zonder ooit het contact met de essentie ervan te verliezen.

In Amerika wordt de term jongere dichter toegepast met ridderlijke vrijgevigheid. Het kan worden gebruikt om iedereen te beschrijven die nog geen Socialezekerheidspensioen ontvangt.

In een tijdperk van wereldwijde standaardisatie herinneren regionale stemmen zowel schrijver als lezer er ook aan dat er geen leven algemeen wordt geleefd. Als het doel van literatuur echt is, zoals de ouden aandrongen, om te onderwijzen en te genieten, Wat is er dan beter te begrijpen en te genieten dan het hier en het nu ?

Spreken vanuit een bepaalde plaats en tijd is geen provincialisme, maar een deel van de identiteit van een schrijver.

Oude rijken spreken moderne dichters altijd meer aan dan nieuwe.

Poëzie is geen geloofsbelijdenis of dogma. Het is een bijzondere manier van spreken en luisteren.

Zodra een auteur een gedicht afmaakt, wordt hij slechts een andere lezer. Ik herinner me misschien wat ik van plan was in een tekst te zetten, maar wat telt is wat een lezer er daadwerkelijk vindt, wat meestal iets is dat zowel meer als minder is dan de dichter had gepland.

Kronkelend door het doorndikke struikgewas, gekrabd en uitgeput, draait men zich plotseling om en vindt een onverwachte waterval, niet een halve mijl van de dichtstbijzijnde weg, een plek die zo moeilijk te bereiken is dat niemand een schuilplaats komt, een heiligdom voor libellen en nestende geiten, een teken dat er nog steeds een stuk grond is dat niet in bezit zal zijn.

Poëzie spreekt het meest effectief en inclusief (hetzij in vrij of formeel vers) wanneer het zijn verband erkent - zonder verontschuldiging - met zijn muzikale en rituele oorsprong.

Wat we verbergen Is altijd meer dan wat we durven te vertrouwen. Denk aan de brieven die we onze doden schrijven.

We leefden op plaatsen die we nooit kenden. We konden de vogels die op onze stoep zaten niet noemen, of de bomen zien die we omkapten voor ons Uitzicht. Wat we bezaten, kozen we altijd om te doden. "Wij hebben de aarde opgeëist, maar haar bewering niet gehoord, en toen wij stierven, legden zij ons op haar borst, maar zij weigert ons totdat wij vergeving verdienen van de levens die wij hebben onteigend.

Mijn gezegende Californië, je bent zo wijs. Je maakt de dood abstract, efficiënt, schoon. Je leven na de dood is alleen onroerend goed, en in zijn koninkrijk moet de dood onzichtbaar blijven.

Het nieuwe jaar brengt ons altijd wat we willen, simpelweg door ons mee te nemen—om een kalender te zien met elke dag niet doorkruist, een sneeuwveld zonder een enkele voetafdruk.

De huidige katholieke eredienst negeert vaak de essentiële verbinding tussen waarheid en schoonheid, lichaam en ziel, in het centrum van het katholieke wereldbeeld. De kerk vereist dat we trouw zijn, maar moeten we ook doof, stom en blind zijn? Ik verdien het om te lijden voor mijn zonden, maar moet zoveel van die straf in de kerk plaatsvinden?

Leer ons de namen van wat wij vernietigd hebben.

Kunst is een onvervangbare manier om de wereld te begrijpen en uit te drukken,

Wij bieden u het landschap van uw geboorte-prachtig en geplunderd. We delen allemaal de schuld. We kunnen de aarde niet om vergeving vragen voor het doden van wat we niet eens kunnen noemen.

Toch blijven de stenen minder echt voor degenen die ze niet kunnen noemen, of de stomme lettergrepen kunnen lezen die in silica zijn gegraveerd. Om een rode steen te zien is minder dan het zien als jaspis metamorfe kwarts, neef van de vuursteen de Kiowa gesneden als pijlpunten. Naam geven is weten en onthouden.

Hoeveel stemmen zijn je tot nu toe ontgaan, de ontluchtingsoven, de vloerplanken onder de voeten, de gestage beschuldigingen van de klok die de minuten telt die niemand zal markeren. De verschrikkelijke helderheid die dit moment brengt, het nutteloze inzicht, het ononderbroken duister.

De muziek die van de gewone spraak maar schuin, zodat elk detail klinkt onverwacht als een scherpe ingevoegd in een eenvoudige toonladder.

Dit is een gebed, inchoate en onvoltooid, voor jou, mijn liefde, mijn verlies, mijn laesie, een rozenkrans van woorden om de illusies van de tijd te tellen, alle minuten, uren, dagen die de kalender samenstelt alsof het verleden ergens bestond als een erfenis die nog steeds wacht om te worden opgeëist.

We zijn niet zoals we waren. De dood is ons Pinksteren geweest.

Poëzie biedt een manier om het bestaan te begrijpen en uit te drukken die fundamenteel verschilt van conceptueel denken.