Edvard Munch beroemde citaten

De natuur is niet alleen alles wat zichtbaar is voor het oog... het omvat ook de innerlijke beelden van de ziel.

Ik zal niet langer interieurs schilderen met mannen die lezen en vrouwen die breien. Ik zal levende mensen schilderen die ademen en voelen en lijden en liefhebben.

Uit mijn rottende lichaam zullen bloemen groeien en ik ben erin en dat is de eeuwigheid.

Schilderend beeld voor beeld volgde ik de indrukken die mijn oog op verhoogde momenten opnam. Ik schilderde alleen herinneringen, voegde niets toe, geen details die ik niet zag. Vandaar de eenvoud van de schilderijen, hun leegte.

Een persoon zelf gelooft dat alle andere portretten goede gelijkenissen zijn, behalve die van zichzelf.

Ik schilder niet wat ik zie, maar wat ik zag.

Men kan gemakkelijk zeggen dat de maker van de schilderijen in de Sixtijnse Kapel vooral een beeldhouwer was

Zonder angst en ziekte had ik nooit alles kunnen bereiken wat ik heb.

Ik voel een schreeuw die door de natuur gaat. Ik heb geschilderd ... de wolken als echt bloed. De kleur schreeuwde.

Ik ben niet bang voor fotografie zolang het niet gebruikt kan worden in de hemel en in de hel.

De rijke man die geeft, steelt twee keer. Eerst steelt hij het geld en dan de harten van de mensen.

Ik geloof niet in de kunst die niet het dwangmatige resultaat is van de drang van de mens om zijn hart te openen

Op verschillende momenten zie je met andere ogen. Je ziet 's ochtends anders dan' s avonds. Bovendien is hoe je ziet ook afhankelijk van je emotionele toestand. Hierdoor kan een motief op veel verschillende manieren worden gezien, en dit is wat kunst interessant maakt.

Kleuren leven een opmerkelijk eigen leven nadat ze op het doek zijn aangebracht.

Mijn angst voor het leven is noodzakelijk voor mij, net als mijn ziekte. Zonder angst en ziekte ben ik een schip zonder roer. Mijn kunst is gebaseerd op reflecties over anders zijn dan anderen. Mijn lijden is een deel van mijn zelf en mijn kunst. Ze zijn niet te onderscheiden van mij, en hun vernietiging zou mijn kunst vernietigen. Ik wil dat lijden behouden

Als ik schilder, denk ik nooit aan verkopen. Mensen begrijpen gewoon niet dat we schilderen om te experimenteren en onszelf te ontwikkelen terwijl we streven naar grotere hoogten.

Zolang ik me kan herinneren heb ik geleden aan een diep gevoel van angst dat ik heb geprobeerd uit te drukken in mijn kunst.

Ziekte, krankzinnigheid en dood waren de engelen die mijn wieg vergezelden en sindsdien mij mijn hele leven hebben gevolgd.

Kunst komt voort uit vreugde en pijn...Maar vooral van pijn.

Zonder angst en ziekte had ik als een schip zonder roer moeten zijn.

Ik geloof niet in een kunst die niet is geboren uit de behoefte van de mens om zijn hart te openen.

Mijn wil overtreft mijn talenten.

Sommige kleuren verzoenen zich met elkaar, andere botsen gewoon.

Fotografie is een kunst die het bloed van het eigen hart raakt en grijpt.

In mijn jeugd heb ik altijd het gevoel gehad dat ik onrechtvaardig werd behandeld, zonder moeder, ziek, en met de dreiging van straf in de hel die boven mijn hoofd hing

Olieverf is een ontwikkelde techniek. Waarom achteruit gaan?

Mijn doorbraak kwam heel laat in mijn leven, eigenlijk pas toen ik 50 was...Ik had de kracht voor nieuwe daden en ideeën.

Dit soort schilderijen met zijn grote frames is een burgerlijke Salon kunst. Het is kunst van een kunsthandelaar-en dat kwam na de burgeroorlogen na de Franse Revolutie.

Als wat je wilt schilderen is de emotionele stemming in al zijn kracht... dan moet je niet naar alles zitten staren en het precies afbeelden zoals men het ziet.

Ik heb een unieke rol gekregen op deze aarde: mij gegeven door een leven vol ziekte, slechte omstandigheden en Mijn beroep als kunstenaar. Het is een leven dat niets bevat dat op geluk lijkt, en bovendien zelfs geen geluk verlangt.

En ik werd vaak ' s nachts wakker en staarde wijd de kamer in: ben ik in de hel?

Een aantal heiliger-dan-gij eerbare realisten lopen rond in de overtuiging dat ze iets hebben bereikt, simpelweg omdat ze je voor de honderdste keer vertellen dat een veld groen is en een rood geschilderd huis rood is geschilderd.

Maar kunnen zij [grote werken] zich ontdoen van de worm die ligt te knagen aan de wortels van mijn hart? Nee, nooit.

Iedereen die kleuren waarneemt, kan schilder worden. Het is gewoon een kwestie van of men iets heeft gevoeld of niet en of men de moed heeft om de dingen te vertellen die men heeft gevoeld.

Een stoel kan zeker net zo interessant zijn als een mens. Maar eerst moet de stoel door een mens worden waargenomen... Je moet de stoel niet schilderen, maar alleen wat iemand erover heeft gevoeld.

Ik liep langs de weg met twee vrienden. Zonsondergang. Ik voelde een vleugje melancholie. Plotseling werd de lucht bloederig rood... Ik stond daar, bevend van angst. En ik voelde een luide, eindeloze schreeuw die de natuur doordrong.

De kunstacademies zijn niets anders dan grote schilderfabrieken - degenen met talent worden aan de ene kant gevoed en ze komen eruit als mechanische schildermachines.

Mijn hele leven heb ik doorgebracht met wandelen langs de kant van een bodemloze kloof, springen van steen naar steen. Soms probeer ik mijn smalle pad te verlaten en me aan te sluiten bij de wervelende hoofdstroom van het leven, maar ik voel me altijd onverbiddelijk terug getrokken naar de rand van de kloof, en daar zal ik lopen tot de dag dat ik uiteindelijk in de afgrond val.

Een kunstwerk kan alleen uit het binnenste van de mens komen. Kunst is de vorm van het beeld dat gevormd wordt op de zenuwen, het hart, de hersenen en het oog van de mens.

De manier waarop men ziet is ook afhankelijk van iemands emotionele gemoedstoestand. Dit is waarom een motief op zoveel manieren kan worden bekeken, en dit is wat kunst zo interessant maakt.

Als ik een persoon schilder, vinden zijn vijanden het portret altijd een goede gelijkenis.

Net zoals Leonardo Da Vinci de menselijke anatomie bestudeerde en lijken ontleedde, zo probeer ik zielen te ontleden.

Net als Michelangelo en Rembrandt ben ik meer geïnteresseerd in de lijn, haar opkomst en ondergang, dan in kleur

Vanaf het moment van mijn geboorte stonden de engelen van angst, bezorgdheid en dood aan mijn zijde, volgden me naar buiten toen ik speelde, volgden me in de zon van de lente en in de glorie van de zomer. Ze stonden ' s avonds aan mijn zijde toen ik mijn ogen sloot en me intimideerde met dood, hel en eeuwige verdoemenis.

Zonder angst en ziekte zou mijn leven zijn als een boot zonder roeispullen.

Ik voelde me alsof er onzichtbare draden waren die ons verbonden - ik voelde de onzichtbare strengen van haar haar nog steeds om me heen kronkelen - en dus toen ze volledig voorbij de zee verdween - voelde ik het nog steeds, voelde ik de pijn waar mijn hart bloedde - omdat de draden niet konden worden doorgesneden.

Je gezicht omvat de schoonheid van de hele aarde. Je lippen, zo rood als rijpend fruit, delen zachtjes alsof je pijn hebt. Het is de glimlach van een lijk. De hand des doods raakt het leven. De ketting is gesmeed die de duizend families die dood zijn verbindt met de duizend generaties die komen.

Ik liep langs een pad met twee vrienden-de zon ging onder-plotseling werd de hemel bloedrood - ik pauzeerde, uitgeput en leunde op het hek-er was bloed en tongen van vuur boven de blauwzwarte fjord en de stad-mijn vrienden liepen verder, en ik stond daar te trillen van angst-en ik voelde een oneindige schreeuw die door de natuur ging.

De jeugd moet vooruitgaan en voorspoedig zijn. Deze jonge schilders zijn allemaal zeer getalenteerde mensen, maar ze schilderen allemaal fresco ' s.

De aantekeningen die ik heb gemaakt zijn geen dagboek in de gewone zin, maar deels lange verslagen van mijn spirituele ervaringen, en deels gedichten in proza.